Mijn eerste werkdag na de operatie zit er weer op. Gisteren heb ik vier uurtjes doorgebracht op de alarmcentrale waar ik werk. Wat hartverwarmend was waren de lieve reacties en vragen toen ik de afdeling op kwam lopen. Ik kon duidelijk zien dat er heel veel mensen waren die met me mee geleefd hebben. Dat merkte ik tijdens mijn verblijf thuis al door de bossen bloemen, berichtjes en kaartjes, maar zo in levende lijve voelt het toch extra speciaal.

Qua eten is het ook wel weer even een omschakeling. Mijn ontbijt thuis was te gehaast, dus ik had last van het eten wat haar weg naar mijn maag moest vinden. Iets te snelle hapjes achter elkaar, misschien niet te tijd genomen om goed te kauwen.

Op mijn werk kwam ik er achter dat ik mijn melk was vergeten mee te nemen. Oké, geen ramp, ik had gelukkig nog een bakje yoghurt met wat banaan mee. Dat kon ik tussen de bedrijven door rustig opeten als tussendoortje. Om 12 uur was het voor mij alweer tijd om naar huis te gaan, dus lunchen deed ik thuis.

Poeh, die dag ben ik goed door gekomen. Het was vermoeiend en ik bracht de hele middag door op de bank, maar ik heb het gedaan. Over het eten moet ik nog wel wat beter gaan nadenken. Misschien wat melk, yoghurt en Optimel in de koelkast zetten op mijn werk zodat ik in ieder geval aan mijn eiwitrijke tussendoortjes kom. Crackers kan ik óf in de kantine eten óf ik kan ze zelf mee nemen. Goh, wat een gedoe eigenlijk, zo’n ritme weer vinden. Ach, als dat het enige is… 🙂

Na 20 dagen vrij te zijn geweest ga ik woensdag weer aan het werk.

Hoewel ik erg uit kijk naar lekker kletsen met mijn collega’s en, oh ja, tussendoor keihard werken, ben ik ook wel nieuwsgierig naar hoe het allemaal zal gaan.

Hoe ga ik het doen met eten? Zal mijn pauze lang genoeg zijn om mijn eten naar binnen te werken? Zal ik niet vergeten te eten? Vooral dat laatste is nog best wel een ding, want ik heb gewoon geen honger. Echt helemaal geen honger. Kan jij het je voorstellen om geen honger te hebben? Nee? Voordat ik geopereerd was kon ik het me ook niet voorstellen. Hoewel het nu realiteit is moet ik er wel een beetje aan wennen.

Hoe gek is het om geen honger te hebben? Om geen écht totaal geen oog te hebben voor vette meuk, chips en chocola? Yup, heel gek. Eigenlijk ben ik daar natuurlijk ontzettend blij om. Mijn leven stond voor de operatie in het teken van eten en nog meer eten en nu staat het vooral in het teken van genoeg eten. Bijzonder.

Ik ben zó dankbaar voor de uitvinder van deze operatie, haha. Ik ben zó blij met mijn keuze om de operatie te ondergaan. Mijn leven ziet er nu al heel anders uit en dat vind ik fijn. Natuurlijk zal ik het heus niet altijd leuk vinden, maar ik ben op weg naar een gezonder lichaam en ik kijk er enorm naar uit me weer normaal te kunnen bewegen. Om weer te kunnen wandelen, om lekker te fietsen en de hele avond te kunnen dansen bij een concert. De eerste concerten staan trouwens alweer in de planning. In december ga ik, weliswaar met zitplaatsen, naar Anouk. In april naar Justin Timberlake en in juni naar, jawel, One Direction, haha. Vooral die laatste vind ik hilarisch omdat ik vroeger een diehard Boyband fan was. Ik ben benieuwd hoe het zal zijn om als ‘ouwe’ tussen de tieners te staan 😉

Goed, einde relaas! Wat ik eigenlijk met dit artikel wilde zeggen? Dat ik toe ben aan de volgende stap: weer aan het werk gaan! Bring it on!

Wow, het is alweer 15 dagen geleden dat ik ben geopereerd!

Afgelopen woensdag ben ik naar een groepsbijeenkomst van de diëtist in het ziekenhuis geweest. Het was goed om te zien dat het goed gaat met de dames met wie ik op de kamer lag. Verder heb ik weinig nieuws gehoord, om heel eerlijk te zijn. Ik heb me voordat ik het traject goed ingelezen, dus voor mij is er maar weinig meer geheim.

Daarnaast ben ik woensdag naar de arts assistent geweest voor een check-up. Ze keurde mij binnen no time goed, wat in houdt dat ik vanaf woensdag weer vast mag eten! Wooohooo, wat keek ik uit naar het moment dat ik mijn eerste cracker kon gaan eten.

Nog even snel naar de supermarkt voor de laatste etenswaren en toen: relaxed mijn cracker op peuzelen. Heerlijk! Volgens mij heeft een cracker met kaas me nog nooit zo lekker gesmaakt!

Voor het eerst een cracker met kaas! Blij hoofd 🙂

De eerste avondmaaltijd na de vloeibare periode was wel even wennen. Ik moet écht langzaam eten, wat voor mij nog wel eens lastig is. Voor de operatie kauwde ik volgens mij nauwelijks en nu moet ik alles héél goed kauwen voordat ik het door kan slikken. En dan zijn het ook nog eens mini-hapjes!

Het meest bijzondere aan het hele gebeuren vind ik dat ik geen honger heb. Geen honger naar eten en ook geen honger naar vette meuk. Ik wil gewoon gezond eten. Om te voorkomen dat ik geen maaltijden over sla moet ik maar eens gaan beginnen met het instellen van een wekker. Op dit moment leef ik van eetmoment naar drinkmoment en weer terug en dat is nog best lastig.

Volgende week ga ik weer aan het werk. Ik kijk er enorm naar uit, maar zie er stiekem ook wel een beetje tegenop. Hoe zal het zijn, dat eten tijdens een werkdag? Ik weet dat ik in de kantine gewoon mijn crackers kan eten, maar hoe zal dat voelen? Ik ben benieuwd!

Voor die tijd is er nog heel wat werk te verzetten trouwens. Ik moet meer energie op gaan bouwen. Elke dag eventjes een stukje fietsen, weer voor wat langere tijd achter de laptop zitten (en eindelijk weer eens gaan bloggen voor mijn andere site, iets waar ik nog helemaal niet aan toe kom), genieten van een wandeling langs het strand. Kortom: werk aan de winkel!

Tot de volgende keer!

Toen mijn vriendin J. deze week bij mij was liet ze me een column in de Metro zien. Dit stond er vet gedrukt naast, om lekker op te vallen:

En toen gingen mijn nekharen overeind staan. Hoezo, dik zijn is een keuze? Waarom denkt iemand dat ze dat mag zeggen? Ik snap er helemaal niks van.

Als ik denk aan mijn eigen weg naar overgewicht dan weet ik dat het een extreem hobbelige weg is geweest. Naast de ontzettend mooie jeugd bij mijn ouders heb ik ook pijn en verdriet gekend. Heel veel pijn en verdriet. En daar zelfs nog een schepje bovenop. Daarom kroop ik, toen mijn vriendin weer onderweg naar huis was, achter mijn laptop en schreef ik een ingezonden brief naar Metro. Vandaag publiceerden ze hem:

 Ik ben er trots op dat mijn ingezonden brief is geplaatst en ik ben er trots op dat ik mijn mening durf te geven als ‘onwetenden’ weer eens iets doms de wereld in sturen.

Goed, post-op cravings. Poeh, die heb ik.

De eerste twee weken na de operatie ben ik verplicht om vloeibaar voedsel te eten. Ik eet me suf aan yoghurt, kwark, vla, gepureerd fruit en avond eten (inclusief vlees) uit de blender.

Nadat de eerste heftige dagen voorbij waren en ik echt niet eens kon denken aan anders dan vloeibaar eten begon bij mij de behoefte aan kauwen. Ouderwets knagen. En nee, ik heb helemaal geen zin in bitterballen, snoep of chips. Ik heb zin in een cracker met kaas. Gewoon, een volkoren cracker met oer-Hollandse kaas. Het is zelfs zó erg dat ik er al over gedroomd heb, haha. Grappig, toch?

Nu we het toch over cravings hebben: het schijnt normaal te zijn dat ik helemaal geen behoefte heb aan vette meuk of andere zooi. Dat ik gewoon lekker gezond wil eten is volkomen logisch na een operatie als deze. Althans, dat zag ik laatst op tv toen ik langs een programma over Gastric Bypass en de gevolgen daarvan zapte. Ik probeer me al dagen te herinneren hoe het heette en op welke zender, maar de narcose-dementie heeft helaas de overhand. Dat wordt dus speuren op internet, want dat ik het programma nog een keer wil kijken en ook graag aan jullie wil laten zien staat vast. Of heeft één van jullie het misschien ook gezien? Let me know!

Hoe dan ook: eigenlijk vind ik het best vreemd dat ik geen zin heb ik vet eten. Ik ben immers niet dik geworden van lucht happen en heb meerdere jaren lang te veel en te vet gegeten. Hoe kan het dan dat chips me nu niks meer doet? Dat mijn man gewoon een zak chips leeg kan eten naast me terwijl ik aan mijn yoghurtje zit te lurken? Ik vind het bijzonder!

Geniet van jullie maandag! Het wordt vanzelf wel weer vrijdag 😉

Liefs,

Marije

Omdat ik graag te vinden ben voor anderen en actief ben op social media heeft mijn man vandaag een aantal buttons geplaatst op de homepage. Rechts bovenin vindt je een directe link naar de volgende pagina’s:

• Facebook
• Twitter
• Bloglovin

Daarnaast heb ik een beauty- en lifestyleblog, Miss M, waar ik schrijf over van alles en nog wat.

Dus wil je me volgen en geen update meer missen? Klik dan vooral op bovenstaande linkjes 🙂

Ook zou ik graag willen weten waar jullie over zouden willen lezen. Meer info over een gastric bypass? Over de verschillende ziekenhuizen en trajecten? Of juist alleen maar persoonlijke verhalen? Let me know, alle feedback is welkom (dus ook de opbouwende, I can handle it, haha).

Groetjes,

Marije

Wat gaat het goed met me! Elke dag een stapje vooruit en elke dag een beetje minder last van de wondjes. Ik voel me enorm sterk en ben nog steeds ontzettend gelukkig dat ik deze stap heb gezet.

De eerste mijlpaal is ook alweer achter de rug. Ik droeg de laatste maanden mijn trouwring aan mijn linker ringvinger (ik ben links, dus de vingers aan die hand zijn dunner) in plaats van aan mijn dikkere rechter ringvinger. Je voelt hem al aankomen: hij past weer om mijn rechter ringvinger! Ik ben een gelukkig mens!

Daarnaast had ik gisteren mijn eerste officiële weegmoment. Hoewel ik heb afgesproken maar één keer per week op de weegschaal gestaan lukt me dat niet en weeg ik stiekem elke dag, maar ik schrijf het alleen op donderdag op. Donderdag is de dag van mijn operatie, dus dat vind ik een mooie dag om te onthouden. In de eerste week ben ik 4,3 kg afgevallen. Bizar veel! In totaal ben ik nu ongeveer 10 kg kwijt. Voor de operatie was ik namelijk vijf kilo afgevallen.

De afgelopen drie dagen ben ik weer begonnen met wat rondlopen. Een tripje naar de Action (oeps, dat was iets te ver en ik kocht iets teveel, dus ik moest sjouwen…), een strompelend loopje door de supermarkt, een rondje om het huis. Ik doe mijn best om mijn conditie weer wat op te bouwen.

En hoewel ik voor de operatie helemaal niet aan het plannen was zijn inmiddels de eerste vliegtickets voor een citytrip alweer geboekt. In februari ga ik samen met een broer en zus naar Dublin. Wat heb ik daar zin in! Ik kan me niet eens voorstellen hoeveel gezonder ik dan al ben, maar ik probeer me in te denken dat ik veel minder last zal hebben en hele dagen zal kunnen wandelen. En dan heb ik het nog niet eens over het niet meer hoeven vragen om een ‘extension’ om mijn vliegtuigriem groter te maken… Wat een geluk!

Aanstaande woensdag heb ik de eerste controle in het ziekenhuis. Op de agenda staat een afspraak met de Physician Assistant, een groepsafspraak en een individuele afspraak bij de diëtist. Daarna mag ik langzaam aan weer beginnen met vast eten. Jongens, wat heb ik zin in een cracker! Vette meuk, chocolade en andere troep kunnen me gestolen worden, maar een cracker met kaas, dat is wat ik wil 😉 Wat een verandering!

Over 1,5 week moet ik weer werken en hoewel ik in mijn ogen nog een enorme sprong moet maken qua conditie en uithoudingsvermogen heb ik er ook wel weer veel zin in.

Bedankt voor het lezen van mijn brabbels en tot snel! 🙂

Goedemiddag!

Vandaag is een goede dag! Met mijn kleren aan en make-up lig ik, samen met de katten, lekker op de bank naar de regen te kijken. Dit is helemaal geen verkeerd moment om niks te mogen en kunnen doen. Met dit rotweer zit je liever toch binnen. Oké, ik had vandaag even een rondje om het huis willen maken en dat gaat ‘m nu niet worden, maar ik klaag niet.

Gisteren klaagde ik wel. Bestaat er zoiets als operatie-tranen? Daar waar kraamvrouwen last hebben van kraamtranen, zeg maar? Gisteren was de eerste dag dat mijn man weer gewoon naar zijn werk ging en ik de hele dag alleen thuis was. Ik redde me prima, maar zo’n hele dag alleen was eigenlijk helemaal niet leuk. Mijn familie woont te ver weg om zomaar even langs te komen, mijn vriendinnen moesten óf werken óf ze hadden het druk. Daarnaast had ik pijn en was ik het zat. Kortom: ik vond mezelf zielig.

Al met al heb ik helemaal niks te zeuren eigenlijk. De pijn wordt elke dag minder, ik slaap weer goed en heb vanmorgen zelfs even op mijn zij (in plaats van op mijn rug) kunnen slapen. Dat dat iets is wat je zo enorm kan missen, grappig is dat.

Ook het eten gaat steeds beter. Ik leer mijn lichaam weer kennen, voel steeds beter wat ik wel of niet kan hebben en het eten valt ook nog eens goed. Mijn avond eten eet ik met een gebaksvorkje en mijn yoghurt en dergelijke eet ik met een koffielepeltje. Zo weet ik zeker dat ik kleine hapjes neem. Ook eet ik langzaam en ik had verwacht dat dat me meer moeite zou kosten dan dat het werkelijk kost. Mijn mini-maag zorgt er vanzelf wel voor dat ik langzaam eet, want als ik te snel eet gaat ze (ja, het is een vrouw haha) protesteren.

Langzaam begint het besef te komen dat ik nooit meer op dieet hoef. En dat vóelt me toch lekker! Damn! Wat een bevrijding! Natuurlijk moet ik mijn leven lang op mijn eten letten, maar ik hoef nooit meer één of ander gek dieet of een rare guru te volgen! Heerlijk idee!

Tot de volgende keer!

Vandaag is het drie dagen geleden dat ik mijn gastric bypass kreeg.

Zoals ik al vertelde in mijn vorige post mocht ik na één nachtje ziekenhuis weer naar huis. Hoewel de eerste nacht nogal heftig was heb ik afgelopen nacht heerlijk geslapen. De pijn was minimaal. Ook de hechtingen van de wondjes die zijn gemaakt tijdens de laparoscopische ingreep zien er goed uit. Gelukkig zijn ze oplosbaar, dus ik hoef niet terug naar het ziekenhuis om ze er weer uit te laten halen.

Ook het eten gaat steeds beter. Ik eet nu zes keer per dag, zoals wordt voorgeschreven door het ziekenhuis. Gedurende de dag eet ik kwark, vla en gepureerd fruit en als avondeten eet ik gemalen broccoli, kipfilet en aardappelpuree.  Over 1,5 week heb ik een afspraak in het ziekenhuis. Dan wordt gekeken of ik van vloeibaar voedsel langzaam mag opbouwen naar vast voedsel. Tot nu toe mis ik nog helemaal niks, heb ik geen behoefte aan ‘slecht’ eten en voel ik me enorm krachtig wat betreft mijn nieuwe leven.

Vanochtend heb ik wel mijn eerste ervaring met ‘dumping syndroom‘ gehad. Ik had een vla die vrij veel suiker bevatte en dat viel niet goed. Na een half uurtje kreeg ik hartkloppingen, werd ik duizelig en warm. Gelukkig had ik hier van tevoren veel over gelezen, dus ik wist dat dit zou kunnen gebeuren. Ik bleef rustig zitten waar ik zat, deed mijn ogen dicht en wachtte tot het over was. Daarna even douchen en hoppa, ik was weer het vrouwtje, haha.

Het gaat nu zelfs zo goed met me dat ik mijn badjas en pyjama op de slaapkamer heb gelaten en nu in mijn normale kleding rondloop. Oké, make-up laat ik nog even voor wat het is, maar het gaat de goede kant op! Dat is overigens mede mogelijk gemaakt door mijn lieve man, die ontzettend goed voor mij zorgt. Daarnaast doen de enorme hoeveelheid berichtjes, kaarten, bossen bloemen en cadeautjes me ook veel goed. Het is bizar om te merken hoeveel mensen er met me mee leven! Bedankt daarvoor!

Ik weet eigenlijk niet zo goed of jullie wel zitten te wachten op dit soort updates, dus laat graag een comment achter waarin je aan geeft wat je graag ziet op dit blog! 🙂

Tot de volgende keer!

Afgelopen donderdag heb ik mijn gastric bypass gekregen.

Om 7.00u moest ik mij melden in het Slotervaart ziekenhuis. Na wat uitleg, een oxazepammetje en een mooi ziekenhuispakje ging ik redelijk stoned richting de ok. De arts kwam nog even mijn hand schudden, ik kreeg een kapje op en voor ik het wist werd ik wakker op de verkoeverkamer.

De pijn was aanwezig, maar het viel mee. Ik was nog erg slaperig van de narcose en de lieve broeder daar gaf me meteen iets tegen de misselijkheid en de pijn. Ik had erger verwacht, dus ik was al lang blij! Uiteindelijk bleek de operatie maar 45 minuten geduurd te hebben, wat in mijn ogen echt kort is, maar het schijnt toch echt de standaard tijd voor een gastric bypass te zijn.

Toen ik wakker werd moest ik letterlijk huilen van geluk! Ik heb mijn mini-maag! Ik ga gezonder worden! Ik kan over een paar maanden makkelijker bewegen! Wat fijn! Echt, hier heb ik zó lang naar uit gekeken.

Ik werd opgenomen op de Medium Care afdeling. Dit houdt in dat ik werd aangesloten op de hartmonitor, dat ik extra zuurstof kreeg en dat ze mijn pols en dergelijke in de gaten hielden. Een geruststellend idee. Na een nacht vol goede verzorging van de verpleging mocht ik vrijdagochtend weer naar huis.

De rit naar huis viel wat tegen. De wondjes deden toch nog wel wat pijn, dus hield ik tot groot vermaak van mijn man mijn buik vast als we door een bocht gingen. Met mijn ogen dicht heb ik rustig in de auto gezeten.

En nu is het 5.15u in de ochtend. Ik heb ontzettend veel geslapen, dus ik ben nu klaar wakker. Het gas wat gebruikt wordt tijdens de operatie is nog niet helemaal verdwenen uit mijn lichaam, vandaar dat ik wat last heb van mijn schouders. Dit lost vanzelf op, zolang ik maar veel loop. Ik maak dus lekker veel rondjes door het huis, ook al is het midden in de nacht, haha.

Tussendoor drink ik kleine slokjes water en sap en eet ik kleine beetjes vla en kwark. De komende twee weken moet ik nog vloeibaar eten, daarna mag ik langzaam opbouwen met gewoon eten.

Jongens, ik ben zó blij!