Een valkuil voor mij is dat ik niet voel wanneer ik moet eten. Als ik thuis zit heb ik geen probleem met op vaste tijden eten, maar als ik buiten de deur ben is het een ander verhaal.

Ik ben zo’n warhoofd soms en vergeet vaak eten mee te nemen. Of ik neem wel eten mee, maar het is veel te weinig. En zo kan het zómaar voor komen dat ik me niet lekker voel en in eerste instantie niet eens door heb waar het door komt. Gelukkig valt het kwartje redelijk snel: ik heb nog niet gegeten.

Gek, toch? Dat ik opeens geen honger meer heb en niet meer voel wanneer ik moet eten. Althans, ik vind het gek. Waar ik voor de operatie alleen maar bezig was met wanneer ik mijn volgende eetmoment kon hebben denk ik er nu niet eens over na. Eten is niet meer zo belangrijk voor me, al ben ik er wel de hele tijd mee bezig. Ik ben alleen niet meer bezig met slecht eten, maar met genoeg eten. Genoeg eten zodat ik me goed blijf voelen. Genoeg eten om voldoende voedingsstoffen binnen te krijgen.

Hoewel het soms lastig is vind ik het niet meer hebben van een hongergevoel echt een zegen. Wat vind ik het heerlijk om er nu niet meer zo mee bezig te hoeven zijn. Wat is het lekker om gezond te eten en snel een verzadigd gevoel te hebben. Wat is het heerlijk om te leven zoals ik nu leef. Natuurlijk zijn er momenten waarop het best heftig is, maar wat ben ik blij met mijn keuze!

Vel overhouden na zo snel te zijn afgevallen lijkt onvermijdelijk. Ook ik merk al dat ik wat losser in mijn vel zit, dus ik vrees dat ik er ook aan zal moeten geloven. Ik smeer me één en soms twee keer per dag in met bodylotion om mijn huid te hydrateren en soepel te houden, maar verslapping valt niet helemaal tegen te gaan.

Veel mensen hebben na vele kilo’s te zijn afgevallen aanvullende operaties nodig in vorm van een buikwandcorrectie of borstlift. Soms is het ook nodig om het extra vel bij de benen en armen te verwijderen.

Helaas is het zo dat niet alle operaties via de verzekering kunnen lopen. Je moet écht veel last hebben van je buikschort wil je een vergoeding krijgen. Denk hierbij aan smet- en zweetplekken, ongemak tijdens het lopen, dat soort ongein.

Dus nee, met een maagverkleining heb je misschien niet je laatste operatie achter de rug. Ik wil niet zeggen dat iedereen een operatie nodig heeft om van huidoverschot af te komen, maar het komt wel vaak voor. Hoe jonger je bent, hoe elastischer je huid zal zijn. Zelf denk ik ook een buikwandcorrectie nodig te hebben. Door mijn overgewicht had ik al een hangende buik, helaas, en ik denk dat het er niet mooier op zal worden.

Ach, zolang ik maar gezond ben, toch?

Troost eten met een mini-maag, hoe gaat dat eigenlijk? Ehm. Nou. Niet dus. Troost eten gaat niet. Althans, niet meer in de vorm waarin ik dat voor de operatie deed.

Van lucht happen word je niet dik en ook ik at teveel lekkers. Verdriet at ik weg, geluk vierde ik met eten, drama at ik weg. Eten eten eten.

Ik dacht dat ik tegen de muren op zou lopen na de operatie van frustratie. Frustratie omdat ik niet kan eten om emoties weg te eten. Tot nu toe valt het me 100% mee. Door de operatie en mijn kleine maag heb ik totaal geen behoefte meer aan over-eten. Ik eet niet meer teveel en ik eet geen vette meuk of suikers meer. Dat laatste omdat ik er niet meer tegen kan, maar mocht ik er wel tegen kunnen, dan weet ik niet of ik ook behoefte aan zou hebben.

Het schijnt zo te zijn dat veel mensen na een gastric bypass een andere smaak ontwikkelen. Misschien is dat bij mij wel zo. Mijn man kan namelijk rustig een zak chips naast me leeg eten zonder dat ik met hongerige ogen als een wolf aan wil vallen. Nope, geef mij maar mijn cracker met kaas, daar ben ik nu gelukkig mee. Heel af en toe neem ik een chippie of twee, maar het water loopt me er nog steeds niet van in de mond.

Gek, toch? Waar ik vroeger geen genoeg kon krijgen van chips, chocola en koekjes boeit het me nu totaal niet meer.

Ik ben wel benieuwd hoe dat voor andere geopereerden is. Heb jij nog last van willen eten bij emoties? Voel jij de drang om te eten ook niet of juist wel? Let me know, ik ben er erg nieuwsgierig naar.

Ja, ik ben ontzettend blij dat ik ervoor heb gekozen om de maagverkleining te ondergaan.

Natuurlijk waren de eerste weken heftig en heb ik het soms nog steeds zwaar, maar over het algemeen ben ik gelukkig. Gelukkig dat ik nooit meer op dieet hoef. Gelukkig dat ik het minder heftig ervaar als dat ik van tevoren had bedacht.

Voor de operatie dacht ik namelijk dat ik nooit meer uit eten zou kunnen gaan. Dat ik nooit meer gezellig met vriendinnen of manlief kon tafelen. Dat ik iedereen het eten uit de mond zou kijken en zelf chagrijnig aan tafel zou zitten. Gelukkig is dit allemaal te heftig bedacht. Ik kan nog gewoon uit eten, eet wat ik kan en geniet de rest van de avond van mijn gezelschap. Eten en drinken kan natuurlijk niet tegelijk, dus naast het feit dat ik hele kleine porties eet (bijvoorbeeld een voorgerecht als hoofdgerecht) drink ik ook nog eens erg weinig. Laat ik het zo zeggen: het zijn goedkope avonden, haha. Elk nadeel heeft zijn voordeel 🙂

Wat ik ook ervaar is rust. Rust rust rust. Rust omdat ik niet meer op dieet hoef. Rust omdat ik me niet meer druk hoef te maken om wat ik nú weer moet eten. Wat voor slechts ik naar binnen kan werken om niks te voelen.

Dus ja, ik ben gelukkig met mijn keuze. Ik voel me heerlijk en het kan alleen maar beter worden, denk ik.

Gisteren ben ik naar de diëtiste in het ziekenhuis geweest voor een check. Zoals de titel al zegt: ik eet te weinig. We hebben samen mijn eetgedrag doorgenomen en de conclusie was dat ik op 80% van mijn dagelijkse (eiwit) inname zit. Oeps! Ik had juist het gevoel dat ik soms wat teveel at, maar dat is dus helemaal niet waar. Zo in de eerste maanden na de operatie is het ook nog schipperen met wanneer eten, wanneer drinken en wanneer weer eten. De hele dag ben ik bezig met of ik al mag drinken en wat ik wanneer moet eten. Soms best lastig, vooral als ik een dagje op pad ben.

Ik had nooit verwacht dat iemand tegen me zou zeggen dat ik meer moet eten, maar ik neem de adviezen maar ter harte en probeer meer te eten. Gisteravond was ik weer iets te voortvarend en nam ipv 1 cracker 2 crackers. En jawel: buikpijn to the max. Goed, vandaag neem ik dan wel 1,5 ipv twee haha.

Meer kaas eten, vaker melk proberen te drinken (melk valt niet goed, helaas) en iets grotere porties proberen. Ik ga er voor!

Geniet van jullie dag!

Na een paar maanden bloggen over mijn traject ben ik namelijk erg benieuwd wat jullie van dit blog vinden.

Mis je iets? Zie je iets liever niet meer? Wat wil je graag wel zien? Heb je prangende vragen? Zie je verbeterpunten? Ik hoor graag jullie feedback! En ja, ook als je denkt dat ik het niet kan hebben: vertel het me dan toch maar 🙂 Wil je liever mailen? Doe dat dan naar mijngastricbypass@gmail.com.

Dank jullie wel!

Liefs,

Marije

Mijn valkuil pur sang: ik eet nog steeds te snel. Of eigenlijk: ik eet weer wat te snel. Vlak na de operatie had ik moeite met eten, maar inmiddels gaat het goed. Iets té goed. Dat geeft als resultaat dat ik mijn eten naar binnen werk op een tempo wat veel te hoog ligt.

Irritant hoor, dat te snel eten. Want niet alleen is het niet goed voor mijn spijsvertering, mijn maag is er ook niet zo dol op. Ik word dan soms misselijk, krijg wat maagpijn of voel me gewoon algeheel beroerd.

Dit opschrijven gaat me helpen, want nu zo zwart op wit zien staan dat ik nog steeds te snel eet móet gewoon een eye-opener zijn! Ik kan en mag niet meer te snel eten. Rust nemen voor mijn eten, écht niet meer voor de tv eten (oeps, dat sloop er weer in helaas), na elke hap mijn bestek neer leggen, 20 keer kauwen voordat ik iets door slik. Rust rust rust!

Hoe zorg jij ervoor dat je langzaam eet? Vind jij het net zo lastig als ik of ben je een pro? 

Oh jongens, wat ben ik moe! Mijn lichaam is zó hard aan het afvallen dat het bijna niet meer bij te houden is. Ik denk dat het moe zijn te maken heeft met het afvallen.

Dus als ik nog even mag zeiken: ik zou wel wat minder moe willen zijn. Waar ik in de eerste weken na de operatie blaakte van de energie voel ik me nu soms net een uitgewrongen poetslap.

Op de moeheid na, wat vast tijdelijk is, voel ik me overigens prima. Ik ben inmiddels bijna 25 kg afgevallen, wat natuurlijk bizar veel is. Kleding koop ik nu twee maten kleiner, al kan ik ook nog een tijdje vooruit met de kleding die ik van vriendin T. kreeg 😉 Jassen, prachtige jurken, shirtjes en broeken: ik heb ze allemaal op marktplaats gezet. Van de opbrengst van de verkoop koop ik dan weer nieuwe kleren. Handig, toch?

Sinds ik geopereerd ben zijn er veel dingen die mijn maag niet meer kan verdragen. Ik kwam er al vrij snel achter dat ik niet meer tegen suikerrijk en vetrijk eten kan. Ook lijk ik wat lactose-intolerant te zijn. Veel kaas of een glas melk valt meestal niet zo goed.

Wat ik sowieso niet meer of minder eet sinds de operatie:

• veel volvette kaas. Een plakje of twee gaat, maar alles daar overheen maakt me misselijk. Melk drink ik met mate. Bijvoorbeeld wat melk in de koffie of de thee.
• croissantjes
• snoepjes
• chocolade
• chips
• suikerbrood (iets wat ik als rasechte Friezin best jammer vind

Op de vraag of ik het niet mis kan ik volmondig antwoorden dat dat niet het geval is. Ik heb helemaal geen behoefte meer aan vet eten en snoepjes, koekjes en chocolade laat ik zonder problemen staan. Wat ik wel jammer vind is dat ik (een stukje van een) croissantje ook niet meer kan verdragen, maar ach… er zijn ergere dingen, toch?

Voor de mede-eigenaren van een mini-maag: zijn er dingen waar jij niet meer tegen kunt of eet je gewoon alles? Ik ben erg benieuwd!

Vandaag ben ik voor het eerst in twee weken weer aan het werk. In twee weken ben ik geloof ik nogal wat slanker geworden, want ik krijg heel veel lieve opmerkingen van collega’s. Ik loop glunderend de afdeling over.

Tot een collega vraagt hoeveel ik ben afgevallen, om er vervolgens achteraan te zeggen: Het begint een beetje te stagneren hè? Ik kijk haar vragend aan en denk: huh? Waarom zeg je zoiets? Hoezo stagneren? Ik val af als een monster en jij vindt dat het begint te stagneren? Goed, dat kan natuurlijk. Ik loop weer verder en probeer er geen aandacht meer aan te besteden.

Even later stap ik in de lift bij een andere collega. Hij ziet me en zegt meteen dat ik er goed uit zie. Om er vervolgens achteraan te zeggen: ‘Niet dat je er voor je operatie niet goed uit zag, maar ik vind je gewoon zo stralen en het staat je goed!’ Lief, toch? Juist dat soort opmerkingen maken mijn dag.

Ik vind het fijn dat er ook nog mensen zijn die nadenken over wat ze zeggen. Want zeggen dat ik er veel beter uit zie, is dat eigenlijk wel zo aardig? Ik zag er voor de operatie toch ook goed uit? Ik was alleen wat dikker, nou èn?

Hoe denk jij hier over?