Morgen ga ik voor het eerst op mini-vakantie met mijn mini-maag. Samen met mijn broer en zus vertrek ik voor drie nachten naar Ierland, naar Dublin.

Natuurlijk heb ik er ontzettend veel zin in, maar ik vind het stiekem ook wel spannend. Thuis en op mijn werk heb ik inmiddels mijn ritme gevonden, maar hoe zal dat zijn als ik in een ander land ben? Het is geen Azië (waar ik vaak kom, dat wordt nog wat…), dus qua eten en hygiëne zal het allemaal wel mee vallen, maar toch… Ik ben gewoon benieuwd hoe het zal gaan.

Waar ik enorm, maar dan ook echt ENORM, naar uit kijk is het niet hoeven vragen naar een verlengen voor mijn riem in het vliegtuig. Dit zal de eerste keer in tijden zijn dat ik me niet kapot hoef te schamen. Ik zal niet meer huilend samen geperst in de stoel zitten. Ik zal me niet meer kl*** voelen vanwege mijn gewicht. Natuurlijk heb ik nog steeds overgewicht en ben ik er nog lang niet, ik ben al een heel eind gekomen. Eén ding is zeker: ik zal lekkerder in de vliegtuigstoel zitten dan 30 kilo geleden. Dit is trouwens ook de eerste keer dat ik me niet druk maak om welke stoelen we krijgen aangewezen. Het komt wel goed.

Wat een rust. Wat een heerlijk gevoel om zonder problemen toe te leven naar een vakantie.

Geniet van jullie week! Tot zaterdag!

De uitslagen van het bloedonderzoek waren om door een ringetje te halen, dus er is niks aan de hand.

Blijft natuurlijk wel de vraag waar mijn duizelingen en moeheid vandaan komen. Ik hou het voorlopig maar op het weinige eten. Ik zal me dan ook concentreren op meer proberen te eten en op meer proteïne binnen krijgen.

Daarnaast moet ik het misschien wat rustiger aan doen. Niet dat ik elke avond van huis ben, maar ik ben een bezige bij. Wat vaker relaxen, me-time inlassen, genieten van de rust. Yup, dat ga ik doen.

Gelukkig heb ik nu een weekje vakantie. Ik zou kunnen gaan relaxen, maar ik ga een paar dagen naar Dublin met broer en zus. Mijn eerste vakantie met mijn mini-maag, ik ben benieuwd hoe dat zal gaan!

Geniet van jullie weekend!

De laatste paar weken word het soms zwart voor mijn ogen als ik opsta. Tijd om even aan de bel te trekken dus. Voordat ik dat deed heb ik eerst thuis mijn bloeddruk gemeten. Die was keurig, 111/80, dus daar kan het niet aan liggen. Tijd voor zwaarder geschut, bloed laten prikken.

Zojuist heb ik gesproken met de dokter en ook zij vond het verstandig om de boel even te laten checken. Morgenochtend ga ik meteen naar het lab en vrijdag krijg ik de uitslag.

Zal mijn vermoeidheid en de duizelingen komen door bloedarmoede? Ik ben benieuwd!

En let vooral op de charming cozy socks van Primark, haha 🙂

Vandaag is het precies drie maanden geleden dat ik mijn gastric bypass kreeg. Wow, wat is de tijd eigenlijk snel gegaan!

De eerste maand was het heftigst. Heftig omdat ik nog pijn had, heftig omdat ik moest wennen aan mijn nieuwe manier van leven. De eerste twee weken had ik vloeibaar, waar ik na 10 dagen ongelooflijk zat van was, haha. Toen ik eenmaal weer mocht eten at ik als eerste een cracker met geitenkaas. En boy, wat was die lekker zeg!

De tweede maand werd al wat rustiger. Ik leerde mijn lichaam weer kennen, kreeg weer vertrouwen in mijzelf. Ik ging weer werken, kreeg weer ritme en voelde beter aan wat mijn lichaam nodig had en heeft.

En nu is de derde maand al om! Ik ben al bijna 30 kilo kwijt. Der-tig kilo! Wow, wat veel! Ik ben twee kledingmaten geslonken. Ik geniet nu eindelijk van een wandeling op het strand (waar ik op vijf minuten fietsen vandaan woon) in plaats van dat ik dat mulle zand vervloek omdat ik het stiekem helemaal niet aan kan om er in te wandelen. Ik kan beter fietsen en ik heb meer uithoudingsvermogen.

Ik heb meer energie, maar tegelijkertijd ben ik futloos. Ik ben moe omdat ik zo snel af val. Mijn lichaam kan die snelheid helemaal niet bijhouden. Heftig, maar helaas de realiteit. In het begin wilde ik er tegen vechten, maar ik inmiddels accepteer ik het en probeer ik gewoon door te gaan. Dat voelt veel beter. Ik sport weer, wandel meer, doe meer. En ja, ik ben moe, maar dat gaat ook wel weer over.

En haaruitval? Volgens mij heb ik dat ook al wat meer. Het is een bekend verschijnsel bij mensen met een gastric bypass en helaas heb ik er ook last van. Tegelijk met het afvallen wil ik mijn haar laten groeien en ik ben benieuwd hoe het er over een paar maanden uit ziet. Is de haaruitval te heftig, dan laat ik het er gewoon weer af knippen 🙂

De conclusie van de afgelopen maanden is dat ik gelukkiger ben. Gelukkig omdat ik rust in mijn hoofd heb. Ik hoef niet meer op dieet, ik luister beter naar mijn lichaam en voel nu heel goed aan wat wel en niet kan. Ik durf op mijn lichaam te vertrouwen. Mijn lichaam is nu eindelijk mijn tempel. Ik gooi het niet meer vol met troep, maar eet gezond. Geen suikers meer, maar voedzame producten. Producten waar mijn lichaam om vraagt en waar ik zin in heb. De afgelopen maanden waren heftig en de komende maanden zullen ook heftig worden, maar ik ben er klaar voor! Kom maar op!

Om maar weer eens met de deur in huis te vallen: ik ben lui geweest. Lui lui lui. En moe moe moe, haha. Ik heb gesport tijdens de periode dat ik aan het aansterken was, maar sinds ik weer aan het werk ben (dat is eind november) heb ik niet meer gesport.

De grootste reden hiervoor is gebrek aan energie. Door het snelle afvallen ben ik constant moe. Ik ga naar mijn werk en als ik thuis kom wil ik alleen maar op de bank hangen. Mijn vrije dagen breng ik ook het liefste door op de bank. Gewoon, lekker cozy onder een dekentje. Poezen op schoot, filmpje aan, serietjes kijken. Ik geniet er van!

Gisteren heb ik ein-de-lijk mijn sportschoenen weer onder het stof vandaan gehaald en ben ik samen met twee vriendinnen naar de sportschool gegaan. Een uurtje fietsen, wandelen en krachttraining en wat voelde ik me lekker na afloop! Overdag had ik al een flink eind gewandeld met manlief en broer (hulde aan vlakbij het strand wonen, heerlijk!), dus ik heb mijn portie beweging wel weer gehad.

Vandaag heb ik wonder boven wonder geen spierpijn en voel ik me goed. Ik wil niet te hard van stapel lopen en ga in de loop van de week weer naar de sportschool. Tussendoor ga ik weer lekker wandelen met mijn man om toch wat in beweging te blijven.

Moraal van dit verhaal: Ik heb er weer zin in! Ik ben over de eerste drempel heen!

Wat doe jij om gemotiveerd te blijven qua sporten?

Oké, bij alleen al denken aan het schrijven van dit artikel kreeg ik het schaamrood op mijn kaken. Ik krijg rode blosjes als ik denk aan al die mensen die dit gaan lezen.

Goed, we gaan het hebben over flatulentie. Oftewel winderigheid. Farten. Scheten laten.

Sinds de operatie heb ik last van overmatig gas. Althans, ik vind het overmatig. De hele dag door moet ik scheten laten. Van die keiharde, lange, soms ENORM stinkende scheten, haha. Dat is toch niet normaal?

Kennelijk is het wel normaal. Mijn darmen werken nu toch anders omdat mijn mini-maag op een ‘nieuw’ stukje darm aangesloten is. Daarnaast is een bekende bijwerking van aspartaam. Say what? Daar wist ik dus écht niks van! Dat aspartaam niet goed voor de mens is weet ik wel, maar aangezien ik niet meer tegen (teveel) suiker kan is het voor mij soms onvermijdelijk om het toe te voegen aan de producten die ik eet. Zo vind ik zure yoghurt bijvoorbeeld helemaal niet lekker, dus doe ik er wat zoetstof bij. Ook door de muffins die ik graag eet zit wat zoetstof. En zo zijn er veel meer producten waar ik wel eens wat zoetstof bij gebruik. Oeps!

Er zijn trouwens ook mensen met een Gastric Bypass die nergens last van hebben. Of die het niet ervaren als lastig. Zelf vind ik het wel lastig. Overdag op mijn werk met buikpijn rondlopen omdat ik niet ongegeneerd kan gaan zitten farten, dat vind ik toch best vervelend. Of zoals dit weekend: ik zat met acht meiden in een nogal gehorig huisje op een vakantiepark ergens in Drenthe. Ik durfde niet zomaar een scheet te laten, dus yup; weer buikpijn.

Ik ben natuurlijk of er nog meer mensen met een GBP zijn die hier last van hebben. Dan moet je er ook nog eens over durven vertellen natuurlijk, maar dat is een tweede… 🙂

Happy fartin’, haha!