Vanmiddag zat ik foto’s te bekijken op mijn computer. Van vakanties naar Indonesië en Vietnam, van familie uitjes, van onze bruiloft. Op alle foto’s ben ik veel zwaarder dan nu. Op alle foto’s straal ik, maar minder dan nu. Op alle foto’s ben ik Marije, maar minder gelukkig dan nu.

Als ik terug denk aan mijn dikkere jaren vind ik het jammer dat ik niet eerder de stap heb genomen om geopereerd te worden. Niet omdat ik toen ongelukkig was, maar omdat ik nu voel hoeveel beter ik me voel. Pas nu ik zoveel gezonder ben heb ik pas door hoeveel ik eigenlijk gemist heb.

In de kleine 8 maanden dat ik nu een minimaag heb ben ik van maat 56 naar maat 48 gegaan. Voor mij is dat echt een héle prestatie. Ik sta al twee maanden nagenoeg stil qua afvallen, dus soms is het even volhouden en doorzetten, maar hé: IK BEN AL VIER KLEDINGMATEN KWIJT! Wat bizar veel eigenlijk! Vier kleding maten kleiner en 40 kilo lichter. BAM! Op de dagen dat ik baal dat ik stil sta moet ik daar maar aan denken. Wat ben ik al ver gekomen!

Ruim zeven maanden na mijn operatie op 7 november 2013 is het tijd om eens de balans op te maken. Wat heeft de gastric bypass me tot nu toe gebracht?

1. Ik ben 40 kilo afgevallen.
2. Ik ben van maat 56 naar maat 48 gegaan.
3. Ik kan zonder moeite 5 km lopen.
4. Ik hoef tijdens een stedentrip niet alsmaar de metro te pakken om energie te sparen.
5. Ik kan makkelijker kleren kopen.
6. Ik heb een hangbuikje.
7. Ik verlies veel haar.
8. Ik straal meer, zegt men.
9. Ik pas beter in de stoelen in de bus, de trein of het vliegtuig.
10. Ik hoef nooit meer een verlenging van mijn riem in het vliegtuig te vragen.
11. Ik slaap beter.
12. Ik heb geen last meer van mijn rug, knieën of enkels.
13. Ik ben constant moe, al gaat het de laatste weken wel steeds beter.
14. Ik schaam me minder voor mijn lichaam (en ik zeg ‘minder’ omdat ik me nog steeds schaam. Dat gaat helaas niet zomaar weg).
15. Ik pas mijn oude ringen weer.
16. Ik hoef nooit meer op dieet.
17. Ik geniet veel meer van de dingen die ik wél kan eten.
18. Ik kan tegenwoordig heel goedkoop uit eten, haha.
19. Ik kan weer meer leuke dingen gaan doen met mijn man. Leuke, actieve dingen.
20. Ik pas bijna weer in alle attracties op de kermis of in attractieparken.

Zo! Dat zijn een boel mooie dingen om bij stil te staan!

Veertig kilo geleden ging ik nooit naast mensen zitten in de bus. Niet omdat ik andere mensen vies vind, maar omdat ik ze niet wilde verpletteren met mijn lichaam. Yup, dat is hard, maar het is wel de waarheid. Gelukkig had ik meestal een plekje in de bus, maar het kwam ook wel eens voor dat hij al zó vol zat dat er geen bankjes meer vrij waren. Dan maar staan.

En wat dacht je van andersom? Hoe vaak is het wel niet voor gekomen dat mensen niet naast me gingen zitten omdat er te weinig plek over was? Echt, dat was één van de vernederendste momenten die ik mee heb gemaakt als plus size vrouw. Mensen zien een plekje, kijken mij aan en blijven vervolgens gewoon staan. Omdat naast mij zitten toch niet comfortabel is.

Stiekem kon ik dan wel door de grond zakken, maar in werkelijkheid liet ik niks merken. Het liefst zou ik jankend in een hoekje kruipen, maar ik bleef lachen. Gewoon, omdat ik niemand wilde laten merken hoeveel last ik er zelf ook van had. Dat ik écht niet voor mijn lol dik was, maar dat ik verdriet had. Dat ik een vrouw met pijn was (en ben).

Met het verliezen van de kilo’s win ik een heleboel zelfvertrouwen. Het gaat stukken beter met me, maar ik merk dat een slanker lichaam niet zaligmakend is. Hoewel ik zelfvertrouwen heb gewonnen merk ik dat ik er nog lang niet ben. Het is niet zo dat een slanker lichaam alles op lost. Dat wist ik natuurlijk ook wel, maar stiekem hoopte ik dat het toch een heleboel zou schelen. Think again, woman! 🙂

Ach, ik heb de grootste stappen al genomen. Nu nog zorgen dat die kleine stapjes geen enorme hindernissen worden.

Heb een mooie dag!