Afgelopen donderdag ging ik voor mijn halfjaarlijkse controle naar het ziekenhuis. Inmiddels is het al langer dan een half jaar geleden dat ik de mini-maag kreeg, maar omdat het zo druk pas kon ik pas deze week terecht.

Om een lang verhaal kort te maken: ze zijn erg tevreden. Inmiddels ben ik 42 kilo lichter en een aantal kledingmaten kleiner. Mijn bloedwaarden zijn fantastisch. Ik heb geen tekorten of iets dergelijks.

Wel moet ik vanwege de pijnen die ik eerder beschreef een echo laten maken van mijn galblaas om te kijken of er écht geen galstenen aanwezig zijn. Hier kan ik volgende week voor terecht, dus ik krijg als het goed is snel te horen of ik weer onder het mes moet.

Ik zie het allemaal positief en heb geen vrees voor een eventuele operatie. Als het moet, dan moet het. Geen probleem, daar kom ik dan ook wel weer overheen. Ik hoop alleen wel dat het dan ruim voor mijn operatie later dit jaar kan gebeuren. Of gewoon lekker daarna, dat mag ook 🙂

De afgelopen maanden heb ik al een aantal keren onverklaarbare pijnen gehad. De eerste keer dat het gebeurde zat ik op mijn werk. Gelukkig was mijn man thuis om me op te halen, dus ik zat binnen een half uurtje jankend bij hem in de auto. Al die tijd heb ik gedacht dat het aan het halve broodje kip lag wat ik had gegeten. Sindsdien vermeed ik brood met kip. Tsja, je moet toch wat hè?

De tweede keer koliekpijn, want dat dat het is daar was ik snel achter, was afgelopen zaterdag. Ik lag ik bed en had al meer dan twaalf uur niet gegeten of gedronken. Opeens begon de pijn en binnen een paar minuten lag ik kermend te kronkelen. Oké, mijn pijngrens is geloof ik niet heel hoog, maar dat ik pijn had stond vast haha.

Tussendoor heb ik onverklaarbare pijn gehad in mijn buik, rechts bovenin. Nou ja, onverklaarbaar… Ik ging er direct van uit dat het met mijn galblaas te maken had, maar het irritante was: ik had alleen pijn als ik fysieke inspanning leverde. Ik hoefde maar een klein stukje te lopen of de pijn begon al. Een bezoekje aan de huisarts en de prikpoli leverde me het volgende op: niks. Ik had dus niks. Geen ontstekingen, geen vitaminetekort, helemaal niks. Tsja, en nu?

Aanstaande donderdag heb ik een controle bij mijn arts. Ik ben al sinds november niet meer op controle geweest, dus ik ben erg benieuwd hoe het er écht voor staat. Afgelopen week heb ik, wederom, bloed laten prikken en ik hoop dat die uitslag misschien wel gaat zeggen waar de pijn vandaan komt of kwam.

Heb jij, mede-eigenaar van een mini-maag, ook wel eens onverklaarbare pijnen? Voordat ik mijn mini-maag kreeg zat ik nooit bij de dokter en nu heb ik al een paar keer in een korte tijd een bezoekje gebracht bij mijn huisarts. Ik vind het stom! 🙂

Gisteren at ik op mijn werk. Ik haal dan in mijn pauze wat te eten (gisteren was dat een wok maaltijd) en eet dat dan achter mijn bureau op. Yup, terwijl ik zit te werken. En natuurlijk eet ik dan veel te snel en zonder dat ik het door had at ik ook veel te veel. Zó stom!

Met buikpijn en een misselijk gevoel aan het werk zijn is geen lekker gevoel. Je zou denken dat ik er van had geleerd, maar vandaag ging het weer mis: ik at weer teveel. Ditmaal tijdens een barbecue met familie. Ik at een paar stukjes stokbrood, een worstje en een halve hamburger. Te. Veel. Eten. Dit was nóg stommer dan gisteren en binnen no time lag ik misselijk op de bank.

Wat heeft u hier van geleerd, mevrouw Stemband? Nou, dat ik dus langzamer moet eten, minder moet eten en meer moet nadenken over wat ik wanneer in mijn mond stop. En misschien zou ik gewoon niet meer achter mijn bureau moeten eten, maar de tijd moeten nemen. Gewoon even rustig zitten, geen mobieltje, geen tv, geen radio, geen krant. Even helemaal niks en bij elke hap nadenken: zit ik al vol of zit ik nog niet vol?

Hoe doe jij dat, eigenaar van een mini-maag?