Zo jongens, wat is het hier stil. Ook op mijn andere blog is het af en toe wat stil de laatste tijd. Ik merk dat ik even geen inspiratie heb om te schrijven. Of gewoon geen zin, dat kan ook.

Met mij gaat het overigens hartstikke goed hoor! De afgelopen week heb ik twee winterjassen gescoord via Marktplaats. Voor €55 heb ik twee fantastische jassen waar ik ontzettend blij mee ben. En in maat 48! Wie had dat vorig jaar gedacht? Ik niet hoor!

Qua eten heb ik steeds beter door wat ik wel en niet kan hebben. Af en toe eet ik een paar patatjes of een mini-kaassoufflé en daar geniet ik enorm van. Echt grote hoeveelheden vet eten verdraag ik niet en ik wil dat ook niet eens meer eten, dus ik ben niet bang dat ik er weer dik van word. Ik word juist elke dag slanker. Hoewel het afvallen nu langzaam gaat merk ik aan mijn kleding dat ik nog steeds aan het veranderen ben. Het figuur wat ik had (dat typische figuur van iemand die te snel was afgevallen: dikke benen, smalle taille) begint langzaam weer normale proporties te krijgen. Wat fijn om te zien dat mijn lichaam haar weg nu ook weer begint te vinden!

Kortom: ik ben een blij mens. Op 7 november is het alweer een jaar geleden dat ik mijn mini-maag kreeg. Wat ben ik gelukkig met mijn leven nu! Ik kan vanuit de grond van mijn hart zeggen dat ik een leuker mens ben. Leuker voor mezelf, leuker voor mijn man en leuker voor de mensen om mij heen.

Vandaag is het precies negen maanden geleden dat ik een maagverkleining kreeg. Ik ben er nog lang niet, maar wow, wat heb ik al een vooruitgang geboekt! Inmiddels ben ik 43 kilo afgevallen. Drie-en-veertig kilo!

Gisteren was het moment aangebroken: ik ging shoppen bij Primark. Niet voor man, kinderen van vrienden of mijn moeder, maar voor mezelf.

Samen met een vriendin ging ik naar de vestiging in Rotterdam, waar we ons uitstekend hebben vermaakt. Ik liep naar buiten met een flinke tas kleding en andere troepjes en was er maar 63 euro voor kwijt.

En het mooiste van alles? Ik pas gewoon in de grootste maat van de winkel, maat 46. Woooohoooo! Ik ben een gelukkig mens! Alleen de legging die ik kocht past niet, maar ach… lekker boeiend. De rest past wél!

Toen ik nadacht over de maagverkleining was het eerste waar ik naar uit keek: kunnen shoppen in een normale winkel. Geen Miss Etam, geen Promiss, geen Paprika, maar gewoon een winkel. Een winkel waar ze niet persé grote maten kleding verkopen, maar waar alles ‘normaal’ is. Niet dat een grote maten winkel abnormaal is, maar het idee overal te kunnen shoppen is gewoon fantastisch!

Het gevoel wat ik gisteren had toen ik de kleding aan trok was niet te beschrijven. Ik heb mijn doel gehaald! Qua kilo’s ben ik er nog lang niet, maar mijn grootste overwinning heb ik toch maar mooi behaald. Ik ben écht een gelukkig mens!

Waar kijk jij het meest naar uit?

Toen ik bij mijn halfjaarlijkse controle aangaf last te hebben van mijn buik kreeg ik een verwijzing voor een echo. Vandaag vond deze plaats. Stiekem was ik best zenuwachtig, maar gelukkig: er is helemaal niks aan de hand. Geen galstenen, geen problemen, helemaal niks.

Maar ja, dan komt de vraag: waar komt de pijn die ik af en toe zo hevig voel dán vandaan? Ik weet het niet. Ik ga het gewoon extra goed in de gaten houden, meer kan ik niet doen.

Vanochtend stond de teller trouwens op -42,1kg. Wat een getal hè? Ik ben gewoon een slanke vrouw afgevallen. Ter vergelijking: Sylvie Meis vertelde ooit in een interview zich happy te voelen bij haar gewicht van 44 kilo, dus hoppa: ik ben bijna een Sylvie afgevallen, haha.