Bijna 1,5 jaar nadat ik mijn mini-maag heb gekregen beginnen de onderwerpen waar ik het over wil hebben op te raken. Gek eigenlijk, want ik dacht altijd wel wat te kunnen schrijven over het leven met een gastric bypass.
Nu mijn fantasie op is wil ik jullie vragen om mij álle vragen te stellen die je kunt bedenken. Echt, ask me anything! Zolang het geen impertinente vragen zijn zal ik ze beantwoorden 🙂
Ik ben benieuwd waar jullie mee komen!
Liefs,
Marije
Wat een leuke! Ben erg benieuwd naar de vragen die je gaat krijgen!! Ik lees mee! en tegelijkertijd ga ik ook wat vragen bedenken…
Leuk dat je deze mogelijkheid biedt, ik heb namelijk wel enkele vragen. 🙂
– Je bent enorm afgevallen, super! Je ziet er prachtig uit. Hoe zit het met je huid? Heb je het idee dat je huid (te) los zit op dit moment? Zo ja, ga je daar iets mee doen?
– Heb je nog steeds het idee dat je meer energie hebt dan vroeger?
– Hoe is je zelfbeeld ten opzichte van vroeger? Komt het beeld in de spiegel overeen met het beeld in je hoofd?
– Heeft de operatie ook iets negatiefs opgeleverd of is het 100% positief?
– Zijn er voedingsmiddelen die je niet meer kunt eten en heel erg mist, zo ja, hoe ga je daar mee om? Neem je dan een klein hapje of neem je het helemaal niet meer?
– Hoe ga je om met de psychische gevolgen van je operatie en alle veranderingen? Roep je daarvoor hulp in van een arts of is er een psycholoog die je nog onder controle houdt?
Zomaar wat vragen. Ik heb zelf maat 48 en hoewel ik eerder behoorlijk ben afgevallen (van 50/52 naar 44) spookt het idee ‘maagverkleining’ nog altijd door mijn hoofd, al zal ik gezien mijn BMI nèt wel of nèt niet in aanmerking komen. Voor ik een beslissing neem wil ik graag zoveel mogelijk ervaringsverhalen horen. 🙂 Alvast bedankt, en heel veel succes in de toekomst, zet hem op!
Toevallig!!!! Vanmorgen was ik bij mijn ouders (mantelzorger) en 1 huishoudelijke hulp heeft een gb ondergaan. Nu zijn haar hormonen helemaal in de war en vloeit ze dus continu. Zelfs zo erg dat haar baarmoeder er hoogstwaarschijnlijk uit moet.
Dus mijn vraag: heeft het echt invloed op je hormonen en heb jij er last van gehad?
Ik ben al heel benieuwd naar de antwoorden op bovenstaande vragen. Zelf merk ik dat, nu ik aan het stabiliseren ben (en even niet naar de sportschool ben geweest) een beetje aan het aankomen ben (twee hele kilo’s) en dat ik nu bang ben dat alles er weer aan komt. Herken jij die angst? En hoe ga je om met vermoeidheid, ervaar je dat meer als eerst?
Ik heb je al een hoop gevraagd natuurlijk voor de rubriek op mijn site! Ik ben wel heel benieuwd naar het antwoord op de vraag die Cindy stelt!
Hoi Marije,
Ik heb vandaag n 1 ruk je blog gelezen, verslonden is een nog betere beschrijving.
Ik ben maandag bij dr de Brauw geweest en mag door naar de screening! Sta dus helemaal pril in de molen, naar de Gbp.
In 1996 kreeg ik een maagband, na precies een jaar werd de band met spoed verwijderd vanwege een complicatie.
Ik was in dat jaar 41 kg afgevallen,
In de tussentijd heb ik gesonjaat, gemodifast en gecohend.
Dat laatste dieet ( koolhydraatarm ) werkte super bij mij! In 10 maanden van 125 kg naar 72,5. Dat was 2009.
Toen werd ik overmoedig en ging ik koolhydraten gebruiken en raakte daar regelrecht verslaafd aan. En nu ben ik dus weer terug bij af met nog wat erbij 🙁
Ik had na het trauma met de maagband, nooit gedacht dat ik ooit nog een keer mijn heil zou zoeken bij een operatie… Maar t kan niet anders dat is me inmiddels pijnlijk duidelijk…met pijnlijk bedoel ik krakende heupen, pijnlijke knieen en ademtekort.
Met het lezen van jouw blog, had ik aan de ene kant een deja vu verhaal het vlugge afvallen en het zoeken naar het juiste voer en aan de andere kant een bevestiging dat de kans om toch nog nog een keer dat gewichtsverlies te bereiken echt aanwezig is.
Dank je wel daarvoor.
Die foto’s dat rijtje aan het eind van je eerste jaar, heb ik ook in 2009 gemaakt en grappig genoeg zie je bij mij precies dezelfde verandering in houding.
Ik kijk er naar uit, om ook weer blij op de wegert te stappen!
( en ik was vooral dolblij te lezen dat sushi eten nog gewoon kan straks)
Mijn enige vraag is, blijf je alsjeblieft doorschrijven??!
Haha ja ik blijf wel doorschrijven hoor! Alleen misschien niet meer zo vaak als in het begin!
Ik wens je veel succes met jouw traject en je weg naar een gezonder lichaam! Mocht je nog vragen hebben, stel ze dan gerust hoor!
Hey,
ikzelf heb een GBP sinds 17 oktober 2014. En blij dat ik ben, dat ik na al die jaren de beslissing heb genomen.
Ik ben ondertussen 43kg afgevallen. Nog 5 te gaan en ja die zullen iets moeilijker gaan.
Waar ik tegenwoordig héél veel last van heb is KOU!! Ja hoor, het is zomer aan het worden, maar ik loop nog steeds met wollen truien, onderhemdjes en dikke kousen rond.
Heb jij daar ook last van?
Groetjes
Ja, dit is heel herkenbaar, Ilse! Ik heb het bijna altijd koud. Oké, in de zomer niet echt, maar in het voorjaar, de winter en de herfst ben ik groot fan van dikke truien, dikke sokken en een volledige winteroutfit voor als ik ga slapen, haha. Het isolatielaagje is weg, daar zal het wel door komen.
Wil je wat vertellen over het voortraject. Hoe zag dat eruit, hoe lang duurde dat, welke onderzoeken worden gedaan?
Ik heb je blog nog maar net ontdekt en ik vind het super. Bedankt om je leven met ons te delen. Ik heb wel een vraagje : ben jij nooit bang geweest? Ik vind het heel leuk om te lezen hoe positief je in het leven staat. Maar zelf sta ik nog voor de operatie en bij momenten ben ik doodsbang. Vooral de kans op overlijden of complicaties houd me erg bezig
Hoi Ann,
Bedankt voor je vraag! Ik ben ook bang geweest. Sterker nog: de paar maanden voor de operatie waren de spannendste maanden van mijn leven. Wat heb ik me zorgen gemaakt om de operatie. Ik was bang voor complicaties, maar heb nooit gedacht dat ik dood zou gaan. Ik ben van nature nogal een druktemakertje en kan me om heel veel dingen druk maken, dus ik denk dat ik daarom ook zo gespannen was.
Achteraf gezien heb ik me zorgen gemaakt om niks. Natuurlijk is het een heftige operatie en natuurlijk is er kans op complicaties, maar dat is met elke operatie zo. Kortom: ga met vertrouwen je nieuwe leven aan. Heb vertrouwen in jezelf, in de doktoren en in je lichaam. Heb vertrouwen, dan kom je er écht wel! Sterkte!