Gisteren ging ik met vriendin T. eten bij Shabu Shabu in Leiden. Sushi, heerlijk! Ik kan dat gelukkig nog gewoon eten, dus regelmatig verwen ik mezelf met een paar stukjes. Een paar stukjes ja, dus ik vroeg of ik de kinderprijs kon betalen.

Bij binnenkomst moet ik bewijzen dat ik een mini-maag heb. Gelukkig had ik nog een semi-professioneel papiertje wat ik ooit heb uitgeprint in mijn portomonnee zitten. Daarnaast moest ik mijn ID-bewijs laten zien. Oké, kan ik nog inkomen, ondanks dat me dat niet was verteld toen ik telefonisch reserveerde.

En nu komt het: de serveerster liep naar haar collega, die al bij onze tafel stond te wachten. Uiteraard zaten er al meerdere mensen te genieten van hun sushi. Serveerster A. zei op zeer luide toon tegen Serveerster B.: ‘DEZE MEVROUW HEEFT EEN MAAGVERKLEINING GEHAD, DUS ZE KAN NIET VEEL ETEN! ZE BETAALD DAAROM DE KINDERPRIJS.’ Ondertussen voelde ik de ogen van al de mensen die daar lekker zaten te eten op mij gericht zijn en wilde ik het liefste door de grond zakken van schaamte.

Natuurlijk schaam ik mij niet voor mijn maagverkleining, maar ik loop er niet mee te koop. Er staat niet op mijn voorhoofd dat ik een mini-maag heb. Als ik nieuwe mensen ontmoet is dat zeker niet het eerste wat ik ze vertel. Natuurlijk, ik blog er over en als mensen vragen hebben ben ik er heel open in, maar om nou een tiental wildvreemden te vertellen dat ik een maagverkleining heb gehad? Nee, dat lag niet in de planning.

Ik vroeg de serveerster of ze het voortaan wat discreter wilde houden, waarom ze op een geïrriteerde toon ‘sorry’ zei.

Goed, ik heb heerlijk gegeten en mijn gezelschap was supergezellig, maar op deze manier de kinderprijs ipv de hoofdprijs betalen hoeft van mij niet.