‘Maar lukt het je écht niet om zelf af te vallen? Je kan toch gewoon gaan eten? En waarom sport je niet wat extra ofzo? Zo’n operatie is toch hartstikke heftig?’

Zomaar wat minder aardige reacties die ik heb gekregen nadat ik vertelde welk traject ik ga bewandelen. Alhoewel ze het vast goed bedoelen, het voelt niet altijd fijn om mezelf te moeten verdedigen.

Als ik het zelf zou kunnen was ik al lang af gevallen. Dan had ik al die diëten niet nodig gehad. Als ik ‘gewoon’ af zou kunnen vallen had ik die GBP niet nodig gehad.

Hoewel ik de afgelopen jaren al heel ver ben gekomen is het heftig te moeten toegeven dat het me niet lukt om af te vallen. Echt mensen, als ik wist hoe ik het zou moeten doen, dan deed ik dat. Het is misschien hard om te moeten zeggen, maar als je zelf nooit te zwaar bent geweest begrijp je mij wellicht helemaal niet. Dan weet je niet hoe zwaar het is, letterlijk en figuurlijk, om overgewicht te hebben.

Mindful eten, luisteren naar je lichaam. Ik probeer het, het lukt me soms en dan verval ik weer in mijn oude patroon van teveel eten. De basis is er, ik heb alleen wat extra steun in de rug nodig.

Na mijn operatie zal ik het ook echt zelf moeten doen. Blijf ik slechte dingen eten, dan zal ik niet goed afvallen. Ga ik, net als nu, maar dan extra hard, bezig met gezonder eten, dan zal ik volgend jaar een gezonder gewicht hebben.

Afgelopen vrijdag ging ik voor de laatste keer All You Can Eat sushi eten met vriendin V. V. is ook enorm veel afgevallen en vertelde me dat ze een keer de vraag kreeg of ze het zelf had gedaan… Waarop ze zei: Wie dan? De buurvrouw? 🙂 De persoon bedoelde waarschijnlijk of ze een operatie of andere hulpmiddelen had gebruikt om af te vallen, maar het kwam er wat beroerd uit. En dan nog: natuurlijk doe ik het straks ook zelf. Ik bepaal toch zelf dat ik gezonder wil worden en beter wil gaan eten? Er is niemand anders die mijn eten kan eten, mijn keuzes kan maken, mijn lichaam kan veranderen. Alleen ik. En ik heb er zin in!

Wat is jouw ervaring met afvallen en de reacties die je daar op krijgt?

Dit artikel schreef ik een aantal weken geleden, toen ik nog midden in het traject zat. Zoals jullie weten heb ik inmiddels te horen gekregen dat de operatie door zal gaan.

Rond mijn puberteit begon ik stevig te worden. Eten ging van kwaad tot erger en nu, tientallen dieetpogingen en jojo-momenten later, ben ik op mijn zwaarst.

En ik ben op. Moe gestreden. Ik kan niet meer. Ik wil niet meer op dieet, maar ik wil wél gezond worden. Ik eet gezond, maar ik eet teveel. Dát is mijn probleem.

Zoals misschien wel elke persoon met overgewicht heb ik ook een zielige achtergrond. Ik wil daar hier verder niet over uitwijden, maar geloof mij: ik heb de nodige hoeveelheid sores over me heen gekregen. Gelukkig heb ik me daar doorheen geslagen, maar in de loop der jaren is eten wel mijn beste vriend geworden.

Waar het me weinig moeite kostte om na 15 jaar een flinke roker te zijn geweest te stoppen lukt het me niet om minder te eten. Een sigaret heb je immers niet nodig om te overleven, maar eten wel. Helaas, zou ik bijna zeggen.

Al jaren ben ik in de ontkenning, maar inmiddels valt het gewoon niet meer te ontkennen: ik heb last van mijn overgewicht. Ik kan niet lang achter elkaar lopen, krijg snel last van mijn knieën en enkels. Een strandwandeling maken? Best leuk hoor, maar ik vind het te zwaar. Op vakantie gaan? Ik doe het, maar ik kan maanden van te voren al zenuwachtig zijn over de grootte van de stoel in combinatie met de grootte van mijn billen. Op een terrasje zitten? Prima, maar mag ik wel eerst even onderzoeken of ze daar stoelen hebben mét of zonder zijleuning? Trappen oplopen gaat prima, maar eenmaal boven ben ik wel buiten adem. Lopen en praten tegelijk kan ik eigenlijk niet, dat kost me teveel moeite en dan word ik kortademig.

En nu ben ik het zat. Ik ben het zat om gevangen te zitten in mijn eigen lichaam. Ik heb hulp nodig en daarom ben ik naar het ziekenhuis gestapt. Nog nooit ben ik zo zenuwachtig geweest als voor dat eerste gesprek in het Slotervaart ziekenhuis in Amsterdam. Nog nooit. Gelukkig werd ik goed ontvangen (hulde aan de bredere stoelen daar, haha), ging het gesprek goed en hoorde ik aan het einde van het gesprek dat ik naar de screening mag! Yes, mijn nieuwe leven gaat beginnen! Nu nog een aantal onderzoeken bij de psycholoog, diëtist en internist en een voorlichting volgen en dan hoor ik eind september of ik een ‘ja’ krijg.

Wat is dit spannend! En wat kijk ik er naar uit. Ik weet dat mijn leven gaat veranderen, drastisch gaat veranderen. Maar ik ben er aan toe. Ik ben toe aan een gezonder lichaam, ik ben toe aan een lichaam wat bij iemand van 31 jaar past. Ik ben toe aan een lichaam waar ik plezier van heb in plaats van waar ik last van heb.

Vanmorgen heb ik, na een serie onderzoeken en gesprekken, eindelijk te horen gekregen dat ik geopereerd ga worden. Dit jaar nog krijg ik mijn Gastric Bypass. Wat heb ik hier naartoe geleefd en wat vond ik het allemaal spannend!

Omdat vandaag voor mij een hele belangrijke dag is zal ook vanaf vandaag gaan vertellen over mijn gang naar de operatie, mijn leven voor en na de operatie, mijn ervaringen en wat er allemaal bij komt kijken. Daarnaast wil ik zoveel mogelijk informatie verzamelen en hier plaatsen, want ja: er is nog veel kennis te vergaren. Niet alleen voor mensen die niks met overgewicht te maken hebben, maar ook voor mensen die juist willen weten hoe zo’n traject er uit ziet en hoe ze eventueel zelf de gang naar het ziekenhuis kunnen maken.

De komende dagen en weken zal deze site steeds completer worden. Het design is nog lang niet af, de verschillende onderwerpen moeten nog in kaart worden gebracht en natuurlijk moet ik nog veel schrijven.

Heb jij een verhaal wat je graag kwijt wilt? Of heb je een aanvulling of tip voor me? Laat het me dan in de comments weten of stuur een mail naar mijngastricbypass@gmail.com.

Geniet van jullie dag!

Liefs,

Marije