Een maagverkleining en mijn zorgverzekering

Toen ik serieus na ging denken over een maagverkleining was de eerste vraag die in mij opkwam: ‘Gaat mijn zorgverzekering dit vergoeden?’. Een kleine zoektocht in het vergoedingenoverzicht van mijn verzekering leerde mij dat dit inderdaad gewoon vanuit de basisverzekering betaald gaat worden. Nu moet iedereen die een maagverkleining wil ondergaan wel aan een aantal ‘regels’ voldoen. Zo moet je om in aanmerking te komen een BMI hoger dan 40 hebben. Poeh, hoger dan 40, ik kwam zelfs op de 50! Dat is heel heftig, maar het was helaas de realiteit. Na een hele reeks testen en onderzoeken gaf ook het ziekenhuis groen licht, dus kon ik ervoor gaan.

Nu de operatie achter de rug is en er tien maanden verstreken zijn wordt het tijd om over de volgende operaties na te denken. Ja echt, er staan nog meer operaties op stapel. Omdat het afvallen heel snel is gegaan heb ik namelijk huidoverschot. Het grootste huidoverschot zit op mijn buik, maar ook onder mijn armen hangt een behoorlijk grote lap vel. Helaas kan dit met sporten niet ongedaan gemaakt worden, dus moet ik onder het mes.

Nu is het dus tijd om te kijken naar mijn aanvullende verzekering. Al sinds jaar en dag heb ik de maximale aanvullende verzekering. Verzekerd zijn van de best mogelijke zorg geeft mij een gerust gevoel en ik weet nu ook dat er vanuit mijn aanvullende verzekering een hoop mogelijk is qua operaties die ik nog wil ondergaan.

Voor de operaties plaats kunnen vinden moet ik overigens eerst een jaar op stabiel gewicht zijn. Pas dan wordt er überhaupt gekeken naar een eventuele vergoeding. De komende maanden staan dus in het teken van op mijn streefgewicht raken. Ik heb nog zo’n 25 kilo te gaan, dus wish me luck!

Oké, bijna tien maanden dan. Via mijn lifestyleblog kreeg ik de mogelijkheid om kleding uit te zoeken bij X-Two. Dit was natuurlijk de uitgelezen mogelijkheid om weer nieuwe foto’s te maken. Het topje is maat 46 en de broek maat 48. Het shirtje heb ik al jaaaaaaren in mijn bezit en ik ben blij dat ik hem weer pas. Hij zit zó lekker!

Zo jongens, wat is het hier stil. Ook op mijn andere blog is het af en toe wat stil de laatste tijd. Ik merk dat ik even geen inspiratie heb om te schrijven. Of gewoon geen zin, dat kan ook.

Met mij gaat het overigens hartstikke goed hoor! De afgelopen week heb ik twee winterjassen gescoord via Marktplaats. Voor €55 heb ik twee fantastische jassen waar ik ontzettend blij mee ben. En in maat 48! Wie had dat vorig jaar gedacht? Ik niet hoor!

Qua eten heb ik steeds beter door wat ik wel en niet kan hebben. Af en toe eet ik een paar patatjes of een mini-kaassoufflé en daar geniet ik enorm van. Echt grote hoeveelheden vet eten verdraag ik niet en ik wil dat ook niet eens meer eten, dus ik ben niet bang dat ik er weer dik van word. Ik word juist elke dag slanker. Hoewel het afvallen nu langzaam gaat merk ik aan mijn kleding dat ik nog steeds aan het veranderen ben. Het figuur wat ik had (dat typische figuur van iemand die te snel was afgevallen: dikke benen, smalle taille) begint langzaam weer normale proporties te krijgen. Wat fijn om te zien dat mijn lichaam haar weg nu ook weer begint te vinden!

Kortom: ik ben een blij mens. Op 7 november is het alweer een jaar geleden dat ik mijn mini-maag kreeg. Wat ben ik gelukkig met mijn leven nu! Ik kan vanuit de grond van mijn hart zeggen dat ik een leuker mens ben. Leuker voor mezelf, leuker voor mijn man en leuker voor de mensen om mij heen.

Vandaag is het precies negen maanden geleden dat ik een maagverkleining kreeg. Ik ben er nog lang niet, maar wow, wat heb ik al een vooruitgang geboekt! Inmiddels ben ik 43 kilo afgevallen. Drie-en-veertig kilo!

Gisteren was het moment aangebroken: ik ging shoppen bij Primark. Niet voor man, kinderen van vrienden of mijn moeder, maar voor mezelf.

Samen met een vriendin ging ik naar de vestiging in Rotterdam, waar we ons uitstekend hebben vermaakt. Ik liep naar buiten met een flinke tas kleding en andere troepjes en was er maar 63 euro voor kwijt.

En het mooiste van alles? Ik pas gewoon in de grootste maat van de winkel, maat 46. Woooohoooo! Ik ben een gelukkig mens! Alleen de legging die ik kocht past niet, maar ach… lekker boeiend. De rest past wél!

Toen ik nadacht over de maagverkleining was het eerste waar ik naar uit keek: kunnen shoppen in een normale winkel. Geen Miss Etam, geen Promiss, geen Paprika, maar gewoon een winkel. Een winkel waar ze niet persé grote maten kleding verkopen, maar waar alles ‘normaal’ is. Niet dat een grote maten winkel abnormaal is, maar het idee overal te kunnen shoppen is gewoon fantastisch!

Het gevoel wat ik gisteren had toen ik de kleding aan trok was niet te beschrijven. Ik heb mijn doel gehaald! Qua kilo’s ben ik er nog lang niet, maar mijn grootste overwinning heb ik toch maar mooi behaald. Ik ben écht een gelukkig mens!

Waar kijk jij het meest naar uit?

Toen ik bij mijn halfjaarlijkse controle aangaf last te hebben van mijn buik kreeg ik een verwijzing voor een echo. Vandaag vond deze plaats. Stiekem was ik best zenuwachtig, maar gelukkig: er is helemaal niks aan de hand. Geen galstenen, geen problemen, helemaal niks.

Maar ja, dan komt de vraag: waar komt de pijn die ik af en toe zo hevig voel dán vandaan? Ik weet het niet. Ik ga het gewoon extra goed in de gaten houden, meer kan ik niet doen.

Vanochtend stond de teller trouwens op -42,1kg. Wat een getal hè? Ik ben gewoon een slanke vrouw afgevallen. Ter vergelijking: Sylvie Meis vertelde ooit in een interview zich happy te voelen bij haar gewicht van 44 kilo, dus hoppa: ik ben bijna een Sylvie afgevallen, haha.

Afgelopen donderdag ging ik voor mijn halfjaarlijkse controle naar het ziekenhuis. Inmiddels is het al langer dan een half jaar geleden dat ik de mini-maag kreeg, maar omdat het zo druk pas kon ik pas deze week terecht.

Om een lang verhaal kort te maken: ze zijn erg tevreden. Inmiddels ben ik 42 kilo lichter en een aantal kledingmaten kleiner. Mijn bloedwaarden zijn fantastisch. Ik heb geen tekorten of iets dergelijks.

Wel moet ik vanwege de pijnen die ik eerder beschreef een echo laten maken van mijn galblaas om te kijken of er écht geen galstenen aanwezig zijn. Hier kan ik volgende week voor terecht, dus ik krijg als het goed is snel te horen of ik weer onder het mes moet.

Ik zie het allemaal positief en heb geen vrees voor een eventuele operatie. Als het moet, dan moet het. Geen probleem, daar kom ik dan ook wel weer overheen. Ik hoop alleen wel dat het dan ruim voor mijn operatie later dit jaar kan gebeuren. Of gewoon lekker daarna, dat mag ook 🙂

De afgelopen maanden heb ik al een aantal keren onverklaarbare pijnen gehad. De eerste keer dat het gebeurde zat ik op mijn werk. Gelukkig was mijn man thuis om me op te halen, dus ik zat binnen een half uurtje jankend bij hem in de auto. Al die tijd heb ik gedacht dat het aan het halve broodje kip lag wat ik had gegeten. Sindsdien vermeed ik brood met kip. Tsja, je moet toch wat hè?

De tweede keer koliekpijn, want dat dat het is daar was ik snel achter, was afgelopen zaterdag. Ik lag ik bed en had al meer dan twaalf uur niet gegeten of gedronken. Opeens begon de pijn en binnen een paar minuten lag ik kermend te kronkelen. Oké, mijn pijngrens is geloof ik niet heel hoog, maar dat ik pijn had stond vast haha.

Tussendoor heb ik onverklaarbare pijn gehad in mijn buik, rechts bovenin. Nou ja, onverklaarbaar… Ik ging er direct van uit dat het met mijn galblaas te maken had, maar het irritante was: ik had alleen pijn als ik fysieke inspanning leverde. Ik hoefde maar een klein stukje te lopen of de pijn begon al. Een bezoekje aan de huisarts en de prikpoli leverde me het volgende op: niks. Ik had dus niks. Geen ontstekingen, geen vitaminetekort, helemaal niks. Tsja, en nu?

Aanstaande donderdag heb ik een controle bij mijn arts. Ik ben al sinds november niet meer op controle geweest, dus ik ben erg benieuwd hoe het er écht voor staat. Afgelopen week heb ik, wederom, bloed laten prikken en ik hoop dat die uitslag misschien wel gaat zeggen waar de pijn vandaan komt of kwam.

Heb jij, mede-eigenaar van een mini-maag, ook wel eens onverklaarbare pijnen? Voordat ik mijn mini-maag kreeg zat ik nooit bij de dokter en nu heb ik al een paar keer in een korte tijd een bezoekje gebracht bij mijn huisarts. Ik vind het stom! 🙂

Gisteren at ik op mijn werk. Ik haal dan in mijn pauze wat te eten (gisteren was dat een wok maaltijd) en eet dat dan achter mijn bureau op. Yup, terwijl ik zit te werken. En natuurlijk eet ik dan veel te snel en zonder dat ik het door had at ik ook veel te veel. Zó stom!

Met buikpijn en een misselijk gevoel aan het werk zijn is geen lekker gevoel. Je zou denken dat ik er van had geleerd, maar vandaag ging het weer mis: ik at weer teveel. Ditmaal tijdens een barbecue met familie. Ik at een paar stukjes stokbrood, een worstje en een halve hamburger. Te. Veel. Eten. Dit was nóg stommer dan gisteren en binnen no time lag ik misselijk op de bank.

Wat heeft u hier van geleerd, mevrouw Stemband? Nou, dat ik dus langzamer moet eten, minder moet eten en meer moet nadenken over wat ik wanneer in mijn mond stop. En misschien zou ik gewoon niet meer achter mijn bureau moeten eten, maar de tijd moeten nemen. Gewoon even rustig zitten, geen mobieltje, geen tv, geen radio, geen krant. Even helemaal niks en bij elke hap nadenken: zit ik al vol of zit ik nog niet vol?

Hoe doe jij dat, eigenaar van een mini-maag?

Vanmiddag zat ik foto’s te bekijken op mijn computer. Van vakanties naar Indonesië en Vietnam, van familie uitjes, van onze bruiloft. Op alle foto’s ben ik veel zwaarder dan nu. Op alle foto’s straal ik, maar minder dan nu. Op alle foto’s ben ik Marije, maar minder gelukkig dan nu.

Als ik terug denk aan mijn dikkere jaren vind ik het jammer dat ik niet eerder de stap heb genomen om geopereerd te worden. Niet omdat ik toen ongelukkig was, maar omdat ik nu voel hoeveel beter ik me voel. Pas nu ik zoveel gezonder ben heb ik pas door hoeveel ik eigenlijk gemist heb.

In de kleine 8 maanden dat ik nu een minimaag heb ben ik van maat 56 naar maat 48 gegaan. Voor mij is dat echt een héle prestatie. Ik sta al twee maanden nagenoeg stil qua afvallen, dus soms is het even volhouden en doorzetten, maar hé: IK BEN AL VIER KLEDINGMATEN KWIJT! Wat bizar veel eigenlijk! Vier kleding maten kleiner en 40 kilo lichter. BAM! Op de dagen dat ik baal dat ik stil sta moet ik daar maar aan denken. Wat ben ik al ver gekomen!