Ruim zeven maanden na mijn operatie op 7 november 2013 is het tijd om eens de balans op te maken. Wat heeft de gastric bypass me tot nu toe gebracht?

1. Ik ben 40 kilo afgevallen.
2. Ik ben van maat 56 naar maat 48 gegaan.
3. Ik kan zonder moeite 5 km lopen.
4. Ik hoef tijdens een stedentrip niet alsmaar de metro te pakken om energie te sparen.
5. Ik kan makkelijker kleren kopen.
6. Ik heb een hangbuikje.
7. Ik verlies veel haar.
8. Ik straal meer, zegt men.
9. Ik pas beter in de stoelen in de bus, de trein of het vliegtuig.
10. Ik hoef nooit meer een verlenging van mijn riem in het vliegtuig te vragen.
11. Ik slaap beter.
12. Ik heb geen last meer van mijn rug, knieën of enkels.
13. Ik ben constant moe, al gaat het de laatste weken wel steeds beter.
14. Ik schaam me minder voor mijn lichaam (en ik zeg ‘minder’ omdat ik me nog steeds schaam. Dat gaat helaas niet zomaar weg).
15. Ik pas mijn oude ringen weer.
16. Ik hoef nooit meer op dieet.
17. Ik geniet veel meer van de dingen die ik wél kan eten.
18. Ik kan tegenwoordig heel goedkoop uit eten, haha.
19. Ik kan weer meer leuke dingen gaan doen met mijn man. Leuke, actieve dingen.
20. Ik pas bijna weer in alle attracties op de kermis of in attractieparken.

Zo! Dat zijn een boel mooie dingen om bij stil te staan!

Veertig kilo geleden ging ik nooit naast mensen zitten in de bus. Niet omdat ik andere mensen vies vind, maar omdat ik ze niet wilde verpletteren met mijn lichaam. Yup, dat is hard, maar het is wel de waarheid. Gelukkig had ik meestal een plekje in de bus, maar het kwam ook wel eens voor dat hij al zó vol zat dat er geen bankjes meer vrij waren. Dan maar staan.

En wat dacht je van andersom? Hoe vaak is het wel niet voor gekomen dat mensen niet naast me gingen zitten omdat er te weinig plek over was? Echt, dat was één van de vernederendste momenten die ik mee heb gemaakt als plus size vrouw. Mensen zien een plekje, kijken mij aan en blijven vervolgens gewoon staan. Omdat naast mij zitten toch niet comfortabel is.

Stiekem kon ik dan wel door de grond zakken, maar in werkelijkheid liet ik niks merken. Het liefst zou ik jankend in een hoekje kruipen, maar ik bleef lachen. Gewoon, omdat ik niemand wilde laten merken hoeveel last ik er zelf ook van had. Dat ik écht niet voor mijn lol dik was, maar dat ik verdriet had. Dat ik een vrouw met pijn was (en ben).

Met het verliezen van de kilo’s win ik een heleboel zelfvertrouwen. Het gaat stukken beter met me, maar ik merk dat een slanker lichaam niet zaligmakend is. Hoewel ik zelfvertrouwen heb gewonnen merk ik dat ik er nog lang niet ben. Het is niet zo dat een slanker lichaam alles op lost. Dat wist ik natuurlijk ook wel, maar stiekem hoopte ik dat het toch een heleboel zou schelen. Think again, woman! 🙂

Ach, ik heb de grootste stappen al genomen. Nu nog zorgen dat die kleine stapjes geen enorme hindernissen worden.

Heb een mooie dag!

De afgelopen weken val ik niet of weinig af. En ja, dat weet ik omdat ik dus weer op de weegschaal sta. Ik had jullie, en vooral mezelf, beloofd er niet meer op te staan, maar dat is me niet gelukt. Kennelijk heb ik toch die bevestiging nodig.

Die bevestiging krijg ik de afgelopen weken dus niet, want ik val gewoon niet af. Zó irritant! Om me heen geeft iedereen me complimentjes dat ik er steeds slanker uit ga zien, maar de weegschaal zegt iets anders. Eigenlijk weet ik ook wel dat die weegschaal poep praat, als ik het zo mag zeggen, want ondanks dat ik niet afval heb ik wel het idee dat mijn kleren anders zitten. Gek is dat toch eigenlijk?

Waarom hebben wij vrouwen toch altijd die bevestiging nodig van zo’n stomme weegschaal? Grrr! 🙂

Tsja, dat is toch zo? Met je overgewicht heb je een extra isolatielaag en dat is gewoon niet fijn. Al jaren ga ik op vakantie naar Azië omdat ik het prachtig vind, maar die hitte… die trek ik slecht. Wat een ellende. Zwetend, puffend, water drinkend en hannesend met doekjes om er toonbaar uit te zien kom ik de dag door. Of moet ik zeggen: kwam ik de dag door.

De eerste warme dagen zijn al achter de rug en hoewel het nog veel warmer gaat worden kan ik zeggen dat ik deze dagen in ieder geval redelijk goed door ben gekomen. Gisteren was ik in die bloedhitte een dagje op de Libelle Zomerweek (en nee, dit is niet oubollig, het was écht hartstikke leuk haha) en ondanks dat ik het af en toe best warm had ging het prima! Wat een verschil met de warme dagen vorig jaar! Toen wist ik niet waar ik het zoeken moest. Bleef ik hele dagen binnen lekker binnen om de hitte te ontlopen. En als ik dan toch, met opgezwollen klompvoeten, zweetnek en rood hoofd, naar buiten ging was ik het liefste zo snel mogelijk weer binnen. Het strand? Leuk hoor, maar ik trok die hitte niet. Wandelen langs de vloedlijn? No way. Het mulle zand en ik waren sowieso geen goede combi, maar met 30 graden al helemáál niet.

Wat is het fijn om nu ook verbetering in dit soort dingen te zien. Dat een dagje slenteren me gewoon goed af gaat. Dat ik me niet meer hoef te schamen voor mijn zweetnek, plakhaar of tomatenhoofd. Dat ik er gewoon mag zijn zonder me druk te hoeven maken om dingen. Oh, en dat ik weer in de stoeltjes bij mijn favoriete tentje op de boulevard pas! Woooohoooo, wat een heerlijkheid! Ik verheugde me gisteren er gewoon op om uit eten te gaan, want ik zou zonder problemen in de stoel plaats kunnen nemen. Mijn man zei nog dat hij het bijzonder vond dat ik me daar nu niet meer zenuwachtig over hoef te maken en dat hij blij voor me is dat ik zonder een rotgevoel de deur uit kan. Zo is het: zonder rotgevoel de deur uit kunnen en genieten. Daar draait het leven toch om?

Laat ik met de deur in huis vallen: ik krijg te weinig eiwitten binnen. Ik heb een aantal maanden meer proberen te eten, met als gevolg dat ik héél vaak misselijk was. Goed, dat schrappen we dus.

Inmiddels heb ik eiwitshakes aangeschaft. Niet om daar een maaltijd mee te vervangen, maar om tussendoor te nemen zodat ik toch voldoende eiwitten binnen krijg. Ik denk dat ik me daardoor beter zal voelen en wat meer af zal vallen. Ik ben benieuwd!

Wie heeft ervaring met shakes na een gastric bypass?

De kleren zijn hier niet aan te slepen. Het lijkt wel of ik elke maand een volledige nieuwe garderobe mag aanschaffen.

Sinds de operatie ben ik van maat 56 naar maat 48/50 gegaan. Nu had ik, zoals zoveel mensen, in een paar verschillende maten kleding in mijn kast hangen, maar ik merk dat ik dat toch niet snel pak. De kleinere kleding die ik had is ouderwets, wil ik niet meer aan of staat me gewoon niet meer.

Maar ja, elke maand veel geld uit geven aan nieuwe kleding? Dat doe ik liever niet. Mijn remedie: sale! Bijna elke dag kijk ik op de site van Promiss en Miss Etam en speur ik naar koopjes. Zo wees mijn zusje me op skinny jeans voor maar 15 euro. Daarvan heb ik er meteen een paar in verschillende maten ingeslagen. Ook draag ik veel jasjes. Ik koop ze voor een tientje of misschien 15 euro en combineer ze met goedkope shirtjes en tanktops. Ideaal!

Via marktplaats verkoop ik wel een wat, maar mán, wat is dat een gedoe! Mensen die twee euro bieden op een fantastische nieuwe broek, daar kan ik met mijn hoofd niet bij. Liever geef ik het dan aan mensen die het écht kunnen gebruiken. Dat geeft mij ook een veel fijner gevoel. Dan maar geen paar euro winst 😉

Ik ben wel benieuwd hoe jij nieuwe kleding koopt. Wacht je op de sale of koop je misschien veel via marktplaats?

Het eerste wat ik ga doen als ik genoeg ben afgevallen is naar een pretpark gaan. Gewoon, omdat ik dan in elke attractie pas! Keihard gillen in de achtbaan, mijn jeugd herleven in de zweefmolen en nat worden in de wildwaterbaan.

Ik denk dat je als slank mens niet eens nadenkt bij dat soort dingen. Het is voor iedereen met een slank postuur heel normaal om alles te kunnen doen wat je wilt. Bungeejumpen bijvoorbeeld. Of parachutespringen. Paragliden. Dat soort dingen kunnen allemaal niet wanneer je te dik bent. Niet dat ik altijd al uit een vliegtuig heb willen springen, maar als ik dat wel zou willen zou ik het niet eens mogen. ‘Nee mevrouw, u bent te dik.’ En bedankt!

Of wat dacht je van, heel simpel, in elke stoel die je tegen komt kunnen zitten. Niet vast zitten met je heupen, maar gewoon lekker ruim in die stoel met leuningen heen en weer kunnen wiebelen zonder dat je bang bent er doorheen te zakken. Nooit meer de stoel moeten tegenhouden omdat hij anders aan je heupen blijft plakken als je op staat. Nooit meer je koortsachtig afvragen of je wel in de stoel past als je naar een nieuw restaurant gaat. Nooit meer janken bij de gedachte aan 14 uur in opeengepropt in een vliegtuigstoel te moeten zitten.

Nooit meer stress, maar gewoon alles kunnen doen wat ik wil. Ja, ik kijk daar naar uit.

De afgelopen weken ben ik eens gaan nadenken over wat ik met dit blog wil gaan doen. Wat ik wil bereiken en wat ik nog allemaal kan vertellen.

Nu lijkt het me leuk om een eetdagboek bij te houden in de vorm van foto’s. Gewoon een paar dagen van alles wat ik eet een foto maken zodat anderen kunnen zien hoe weinig (of veel) ik eigenlijk eet.

Doen?

Voor mijn gastric bypass kon ik niet langer dan een kwartier staan. Niet langer dan een kwartiertje of half uurtje lopen. Gewoon, niet lang bewegen.

Gisteren had ik staanplaatsen voor Justin Timberlake. We waren er om 19.30u en om 23.00u stonden we weer buiten. In de tussenliggende periode heb ik alleen maar gestaan. Wat een overwinning! Wat gaaf om zonder pijn de avond door te komen. Oké, ik had wel wat last van mijn knieholtes doordat ik niet regelmatig een rondje liep, maar verder had ik geen centje pijn. Ik heb zelfs lekker kunnen dansen.

Wat een gevoel van overwinning. Wat ben ik blij dat ik de stap om te gaan voor een gezonder lichaam heb gezet. Wat ben ik blij met de enorme vooruitgang die ik nu al heb geboekt.

Ik weet dat er veel mensen zijn die tegen een gastric bypass zijn, die het zien als een easy way out. Tegen al die mensen wil ik zeggen: noem jij geopereerd worden easy? Noem jij niet meer kunnen genieten van het leven omdat je te dik bent en weinig meer kunt easy? Niet? Nee, ik noem dat ook niet easy. Ik noem dat zwaar. En vervelend. En ronduit klote. Laten we elkaar gewoon respecteren zoals we zijn. Laten we elkaar de keuzes maken die voor onszelf belangrijk zijn. Laten we elkaar gewoon zijn. Zijn zoals we zijn. Gewoon. Omdat het kan.