Gisteren ging ik met vriendin T. eten bij Shabu Shabu in Leiden. Sushi, heerlijk! Ik kan dat gelukkig nog gewoon eten, dus regelmatig verwen ik mezelf met een paar stukjes. Een paar stukjes ja, dus ik vroeg of ik de kinderprijs kon betalen.

Bij binnenkomst moet ik bewijzen dat ik een mini-maag heb. Gelukkig had ik nog een semi-professioneel papiertje wat ik ooit heb uitgeprint in mijn portomonnee zitten. Daarnaast moest ik mijn ID-bewijs laten zien. Oké, kan ik nog inkomen, ondanks dat me dat niet was verteld toen ik telefonisch reserveerde.

En nu komt het: de serveerster liep naar haar collega, die al bij onze tafel stond te wachten. Uiteraard zaten er al meerdere mensen te genieten van hun sushi. Serveerster A. zei op zeer luide toon tegen Serveerster B.: ‘DEZE MEVROUW HEEFT EEN MAAGVERKLEINING GEHAD, DUS ZE KAN NIET VEEL ETEN! ZE BETAALD DAAROM DE KINDERPRIJS.’ Ondertussen voelde ik de ogen van al de mensen die daar lekker zaten te eten op mij gericht zijn en wilde ik het liefste door de grond zakken van schaamte.

Natuurlijk schaam ik mij niet voor mijn maagverkleining, maar ik loop er niet mee te koop. Er staat niet op mijn voorhoofd dat ik een mini-maag heb. Als ik nieuwe mensen ontmoet is dat zeker niet het eerste wat ik ze vertel. Natuurlijk, ik blog er over en als mensen vragen hebben ben ik er heel open in, maar om nou een tiental wildvreemden te vertellen dat ik een maagverkleining heb gehad? Nee, dat lag niet in de planning.

Ik vroeg de serveerster of ze het voortaan wat discreter wilde houden, waarom ze op een geïrriteerde toon ‘sorry’ zei.

Goed, ik heb heerlijk gegeten en mijn gezelschap was supergezellig, maar op deze manier de kinderprijs ipv de hoofdprijs betalen hoeft van mij niet.

Ehm ja, natuurlijk kan ik nog een glas water drinken. Ik kan het alleen niet meer achter elkaar weg klokken, zoals ik dat voor de operatie kon.

Ik vind het wel grappig, al die eerlijke vragen. Tsja, je moet het maar net weten, toch? Op moment van schrijven zit ik met een grande caffé latte van Starbucks voor mijn neus achter de computer. Ik ben moe en moet nog eventjes werken voordat ik naar huis mag om 01.30u. Het was tijd om mezelf te verwennen met een grote mok koffie. Omdat het kan. En omdat het nodig is.

Voor de operatie had ik dezelfde vraag hoor. Hoe ga ik in hemelsnaam een hele beker thee of koffie naar binnen werken? Hoe gaat dat passen? Oké, in het begin kon ik nog maar weinig drinken, maar inmiddels heb ik geen problemen meer met een glas drinken. Zolang ik maar rustig aan doe.

Met melkproducten heb ik helaas een iets groter probleem. Om genoeg eiwitten binnen te krijgen moet ik regelmatig een glas melk of Optimel drinken, maar het valt vaak niet goed. Het zakt niet lekker, ik voel me misselijk. Dat soort ongein. Jammer is dat, want ik ben echt dol op melk. Nou ja, dan maar minder melk. Elke keer misselijk zijn is namelijk geen pretje.

Wat ik nu ga zeggen is misschien helemaal niet aardig. Of komt niet aardig over. Ofzo. Ik dek mezelf alvast maar in, want ik wéét gewoon dat het niet aardig is.

Goed, wat ik zeggen wil is dat ik niet zoveel op heb met de diëtistes die me begeleiden. Afgelopen maandag moest ik voor controle naar het ziekenhuis. Nu was de diëtiste die ik deze keer had stiekem best aardig (in tegenstelling tot de vorige, dat was een soort Eucalypta), maar ze hebben allemaal één ding gemeen: ze hebben me niks nieuws te vertellen.

Voordat ik aan dit traject begon wist ik wat belangrijk was. Genoeg eiwitten, zes porties op een dag, genoeg drinken. That’s it. En dat doe ik. Ik luister naar mijn lichaam, weet wat goed voor me is en voel me er prima bij. Ik heb me goed ingelezen en weet wat de gevaren zijn. Ik weet dat ik soms wat te weinig eiwitten eet, maar ik werk er aan. Ik weet dat ik na het eten 20 minuten moet wachten voordat ik weer drinken. Elke dag vitaminen en een maagbeschermer, ook dat weet ik. Elke dag bewegen, doe ik. Elke dag goed opletten, ook dat kan ik prima zelf.

Kortom: ik leer niet zoveel nieuws bij de diëtist. Tijdens de verplichte voorlichting voor de operatie hoorde ik niks nieuws, tijdens verplichte voorlichting na de operatie wisten ze me niks te vertellen wat ik niet al wist en ook nu hoorde ik weer niks nieuws. Binnen vijf minuten stond ik buiten. Het enige wat er echt toe deed was mijn gewicht. Sinds de vorige meting was ik weer negen kilo kwijt. Kijk, daar doe ik het voor.

Ik begrijp trouwens ook dat er genoeg mensen zijn die wél heel veel baat bij hebben om regelmatig langs de diëtist te gaan. Daarom vind ik het goed dat het voor iedereen een verplicht onderdeel van het traject is. Ik zou het alleen wel heel erg fijn vinden als per persoon werd bekeken wat de behoeftes zijn met betrekking tot de begeleiding.

Hoe kijken de mede-eigenaren van de mini-maag hier naar? Praat ik onzin? Of ben je het met me eens? Let me know 🙂

De eerste maanden na mijn operatie heb ik geen hongergevoel gehad. Wat is dat fijn zeg! Geen zin om lekkere dingen te eten, geen knorrende maag, helemaal niks. Heerlijk!

Die rust in mijn  hoofd van niet meer hoeven of willen eten is een fijn gevoel om mee te maken, maar de afgelopen dagen afgelopen dagen of weken merk ik dat ik soms een hongergevoel ervaar. Nu vraag ik me af: is dat buikhonger of hoofdhonger? Dus heb ik écht honger (of trek, om het netjes te zeggen) of denkt mijn hoofd dat alleen maar?

De komende tijd ga ik bij elk gevoel van honger na:

• hoe lang is het geleden dat ik heb gegeten?
• ben ik alweer toe aan een eetmoment?
• zijn er emoties aan de orde waardoor ik misschien wil eten?

Om te voorkomen dat ik puur ‘om het eten’ dingen in mijn mond ga stoppen moet ik voor mezelf een afleidtechniek bedenken. Bloggen, schrijven, een rondje lopen, schoonmaken (vooral dat laatste zou handig zijn, misschien dat mijn huis dan nog eens écht schoon wordt, haha), lezen.

Daarnaast is het bijhouden van een dagboekje misschien wel handig, ook al vraag ik me af hoe lang ik dat vol zal houden.

Hoe gaan mijn mede-mini-maag eigenaren hier mee om?

Afgelopen week heb ik besloten om niet meer wekelijks op de weegschaal te staan. Omdat ik op donderdag geopereerd ben woog ik altijd op donderdag, maar dat ga ik niet meer doen.

Jaren en jaren was ik slaaf van de weegschaal. Van diëten werd ik alleen maar dikker, van de weegschaal alleen maar gefrustreerder. Ook nu het bijna wekelijks een lager getal is raak ik gefrustreerd. Waarom? Ik weet het niet.

Wel weet ik dat ik geen slaaf meer wil zijn. Ik ben gezonder aan het worden, ik voel me prima en mijn kledingmaat gaat naar beneden. Dat moet voldoende zijn. Gewicht is maar een getal, vind je ook niet?

Ik ben nog regelmatig in het ziekenhuis te vinden voor controles en daar moet ik altijd op de weegschaal staan. Stiekem ben ik benieuwd of het me gaat lukken om tussendoor niet thuis op dat kreng te gaan staan.

Hoe vaak sta jij op de weegschaal?

Zo zie ik er vandaag uit. Jongens, wat een verandering! Ik ben elke dag nog blij dat ik er vorig jaar voor heb gekozen om een gezonder lichaam te willen. Wat voel ik me goed!

Een paar dagen geleden stelde Tina de volgende vraag: ‘Ik heb nog wel een vraag! Is je smaak ook veranderd? Eet je dingen die je vroeger helemaal niet aanspraken nu wel of zijn ze lekkerder geworden bijvoorbeeld?’

Goede vragen, Tina!

Qua smaak is er niet veel anders dan voor de operatie. Ik eet geen gekke andere dingen of laat dingen staan omdat ik ze niet meer lust.

Wel is het zo dat ik een aantal dingen niet meer eet. Zo heb ik geen behoefte meer aan chips, koekjes of snoep. Waar ik voor de operatie niet genoeg kon krijgen en zó een zak chips leeg at kan mijn man in alle rust naast me zitten knagen. Snoepjes zijn lekker hoor, maar ik hoef ze niet meer. Als er thuis een zak snoep open is proef ik er misschien eentje, maar meer ook niet.

Naast het feit dat ik er geen behoefte meer aan heb is het natuurlijk wel een enorme stok achter de deur dat ik gewoonweg niet meer tegen te vet of te zoet eten kan. Ik krijg er een dumping van en word letterlijk ziek. Nou, dan laat je die troep wel staan hoor. Geef mij maar een bakje Griekse yoghurt van Optimel (een nieuwe favoriet, haha), daar maak je me gelukkiger mee dan met een gebakje.

Dus om op je vraag terug te komen: nee, ik heb geen gekke andere behoefte qua eten en vind nog steeds dezelfde dingen lekker. De enorme drang naar voedsel is alleen weg en omdat ik al zo weinig kan en mag eten kies ik voor gezond eten. Geen junkfood meer voor mij!

Hoe gaan andere mini-maag-eigenaren daar mee om?

Gisteren begon voor mij zoals veel dagen beginnen. De wekker véél te vroeg, ik met een slaperig hoofd op mijn werk en maar op dat toetsenbord rammen. So far, so good.

Na de lunch kreeg ik wat buikkrampen. Nog niks aan het handje, ik heb wel eens vaker buikpijn, dus dit was niet zo erg. Helaas werd het na vijf minuten steeds erger. En erger. En nog een tandje erger. Na een half uur hield ik het niet meer van de pijn. Gelukkig was mijn man thuis, dus toen ik hem belde stond hij een kwartiertje later met de auto bij mijn werk.

Ik ben geen mietje, maar ik heb nog nooit zoveel pijn gehad. Zelfs vlak na de operatie had ik niet zoveel pijn. Natuurlijk was ik bang, dus ik belde de huisarts. Goed, die had dus een middagje vrij. De vervanger was pas na een uur te bereiken, dus er zat niks anders op dan te wachten. Ik vond mijn pijn namelijk geen spoedgeval. Wat is spoed? Tsja, ik vind het lastig in te schatten hoor.

Met twee paracetamol ging ik opgekruld op de bank liggen. Wonder boven wonder werd ik na een uur zonder pijn wakker. Echt, WAT WAS DIT? Ik heb geen idee. De volgende keer dat ik het heb ga ik wél meteen naar de dokter of het ziekenhuis, want het was te bizar voor woorden.

Dit was de eerste écht vervelende dag die ik heb gehad met mijn mini-maag. Waar het aan lang? Geen idee! Wel hoop ik nooit meer zoveel pijn te hebben als gisteren, haha.

Nu ik al meer dan 50 keer heb gepraat over mijn eigen leven met een mini-maag begin ik toch wel heel erg benieuwd te worden naar de verhalen van andere mensen.

Hoe is het proces voor jou gegaan? Ging je fluitend door de screening of was je, net als ik, op van de zenuwen? Hoe ging je operatie? Heb je complicaties gehad of ging alles van een leien dakje?

Wil jij jouw verhaal aan mij vertellen? Mail me dan op mijngastricbypass@gmail.com.

die ’t ‘m doen!

Jongens, wat was vandaag een fijne dag!

Vanochtend fietste ik 10 km en vanmiddag wandelde ik 5 km. En dat allemaal zonder problemen. Geen rugpijn, niet buiten adem, geen gezweet, geen last van mijn knieën, helemaal niks! Wat is het fijn om na 33 kilo al dit soort verbeteringen te voelen!

Soms moet ik mezelf echt knijpen dat het nu al zo goed gaat met me! Ik zie de toekomst met heel veel vertrouwen tegemoet en ben benieuwd wat het leven me verder allemaal nog zal brengen.

Ik heb er zin in!