Vandaag is het precies drie maanden geleden dat ik mijn gastric bypass kreeg. Wow, wat is de tijd eigenlijk snel gegaan!

De eerste maand was het heftigst. Heftig omdat ik nog pijn had, heftig omdat ik moest wennen aan mijn nieuwe manier van leven. De eerste twee weken had ik vloeibaar, waar ik na 10 dagen ongelooflijk zat van was, haha. Toen ik eenmaal weer mocht eten at ik als eerste een cracker met geitenkaas. En boy, wat was die lekker zeg!

De tweede maand werd al wat rustiger. Ik leerde mijn lichaam weer kennen, kreeg weer vertrouwen in mijzelf. Ik ging weer werken, kreeg weer ritme en voelde beter aan wat mijn lichaam nodig had en heeft.

En nu is de derde maand al om! Ik ben al bijna 30 kilo kwijt. Der-tig kilo! Wow, wat veel! Ik ben twee kledingmaten geslonken. Ik geniet nu eindelijk van een wandeling op het strand (waar ik op vijf minuten fietsen vandaan woon) in plaats van dat ik dat mulle zand vervloek omdat ik het stiekem helemaal niet aan kan om er in te wandelen. Ik kan beter fietsen en ik heb meer uithoudingsvermogen.

Ik heb meer energie, maar tegelijkertijd ben ik futloos. Ik ben moe omdat ik zo snel af val. Mijn lichaam kan die snelheid helemaal niet bijhouden. Heftig, maar helaas de realiteit. In het begin wilde ik er tegen vechten, maar ik inmiddels accepteer ik het en probeer ik gewoon door te gaan. Dat voelt veel beter. Ik sport weer, wandel meer, doe meer. En ja, ik ben moe, maar dat gaat ook wel weer over.

En haaruitval? Volgens mij heb ik dat ook al wat meer. Het is een bekend verschijnsel bij mensen met een gastric bypass en helaas heb ik er ook last van. Tegelijk met het afvallen wil ik mijn haar laten groeien en ik ben benieuwd hoe het er over een paar maanden uit ziet. Is de haaruitval te heftig, dan laat ik het er gewoon weer af knippen 🙂

De conclusie van de afgelopen maanden is dat ik gelukkiger ben. Gelukkig omdat ik rust in mijn hoofd heb. Ik hoef niet meer op dieet, ik luister beter naar mijn lichaam en voel nu heel goed aan wat wel en niet kan. Ik durf op mijn lichaam te vertrouwen. Mijn lichaam is nu eindelijk mijn tempel. Ik gooi het niet meer vol met troep, maar eet gezond. Geen suikers meer, maar voedzame producten. Producten waar mijn lichaam om vraagt en waar ik zin in heb. De afgelopen maanden waren heftig en de komende maanden zullen ook heftig worden, maar ik ben er klaar voor! Kom maar op!

Om maar weer eens met de deur in huis te vallen: ik ben lui geweest. Lui lui lui. En moe moe moe, haha. Ik heb gesport tijdens de periode dat ik aan het aansterken was, maar sinds ik weer aan het werk ben (dat is eind november) heb ik niet meer gesport.

De grootste reden hiervoor is gebrek aan energie. Door het snelle afvallen ben ik constant moe. Ik ga naar mijn werk en als ik thuis kom wil ik alleen maar op de bank hangen. Mijn vrije dagen breng ik ook het liefste door op de bank. Gewoon, lekker cozy onder een dekentje. Poezen op schoot, filmpje aan, serietjes kijken. Ik geniet er van!

Gisteren heb ik ein-de-lijk mijn sportschoenen weer onder het stof vandaan gehaald en ben ik samen met twee vriendinnen naar de sportschool gegaan. Een uurtje fietsen, wandelen en krachttraining en wat voelde ik me lekker na afloop! Overdag had ik al een flink eind gewandeld met manlief en broer (hulde aan vlakbij het strand wonen, heerlijk!), dus ik heb mijn portie beweging wel weer gehad.

Vandaag heb ik wonder boven wonder geen spierpijn en voel ik me goed. Ik wil niet te hard van stapel lopen en ga in de loop van de week weer naar de sportschool. Tussendoor ga ik weer lekker wandelen met mijn man om toch wat in beweging te blijven.

Moraal van dit verhaal: Ik heb er weer zin in! Ik ben over de eerste drempel heen!

Wat doe jij om gemotiveerd te blijven qua sporten?

Oké, bij alleen al denken aan het schrijven van dit artikel kreeg ik het schaamrood op mijn kaken. Ik krijg rode blosjes als ik denk aan al die mensen die dit gaan lezen.

Goed, we gaan het hebben over flatulentie. Oftewel winderigheid. Farten. Scheten laten.

Sinds de operatie heb ik last van overmatig gas. Althans, ik vind het overmatig. De hele dag door moet ik scheten laten. Van die keiharde, lange, soms ENORM stinkende scheten, haha. Dat is toch niet normaal?

Kennelijk is het wel normaal. Mijn darmen werken nu toch anders omdat mijn mini-maag op een ‘nieuw’ stukje darm aangesloten is. Daarnaast is een bekende bijwerking van aspartaam. Say what? Daar wist ik dus écht niks van! Dat aspartaam niet goed voor de mens is weet ik wel, maar aangezien ik niet meer tegen (teveel) suiker kan is het voor mij soms onvermijdelijk om het toe te voegen aan de producten die ik eet. Zo vind ik zure yoghurt bijvoorbeeld helemaal niet lekker, dus doe ik er wat zoetstof bij. Ook door de muffins die ik graag eet zit wat zoetstof. En zo zijn er veel meer producten waar ik wel eens wat zoetstof bij gebruik. Oeps!

Er zijn trouwens ook mensen met een Gastric Bypass die nergens last van hebben. Of die het niet ervaren als lastig. Zelf vind ik het wel lastig. Overdag op mijn werk met buikpijn rondlopen omdat ik niet ongegeneerd kan gaan zitten farten, dat vind ik toch best vervelend. Of zoals dit weekend: ik zat met acht meiden in een nogal gehorig huisje op een vakantiepark ergens in Drenthe. Ik durfde niet zomaar een scheet te laten, dus yup; weer buikpijn.

Ik ben natuurlijk of er nog meer mensen met een GBP zijn die hier last van hebben. Dan moet je er ook nog eens over durven vertellen natuurlijk, maar dat is een tweede… 🙂

Happy fartin’, haha!

Een valkuil voor mij is dat ik niet voel wanneer ik moet eten. Als ik thuis zit heb ik geen probleem met op vaste tijden eten, maar als ik buiten de deur ben is het een ander verhaal.

Ik ben zo’n warhoofd soms en vergeet vaak eten mee te nemen. Of ik neem wel eten mee, maar het is veel te weinig. En zo kan het zómaar voor komen dat ik me niet lekker voel en in eerste instantie niet eens door heb waar het door komt. Gelukkig valt het kwartje redelijk snel: ik heb nog niet gegeten.

Gek, toch? Dat ik opeens geen honger meer heb en niet meer voel wanneer ik moet eten. Althans, ik vind het gek. Waar ik voor de operatie alleen maar bezig was met wanneer ik mijn volgende eetmoment kon hebben denk ik er nu niet eens over na. Eten is niet meer zo belangrijk voor me, al ben ik er wel de hele tijd mee bezig. Ik ben alleen niet meer bezig met slecht eten, maar met genoeg eten. Genoeg eten zodat ik me goed blijf voelen. Genoeg eten om voldoende voedingsstoffen binnen te krijgen.

Hoewel het soms lastig is vind ik het niet meer hebben van een hongergevoel echt een zegen. Wat vind ik het heerlijk om er nu niet meer zo mee bezig te hoeven zijn. Wat is het lekker om gezond te eten en snel een verzadigd gevoel te hebben. Wat is het heerlijk om te leven zoals ik nu leef. Natuurlijk zijn er momenten waarop het best heftig is, maar wat ben ik blij met mijn keuze!

Vel overhouden na zo snel te zijn afgevallen lijkt onvermijdelijk. Ook ik merk al dat ik wat losser in mijn vel zit, dus ik vrees dat ik er ook aan zal moeten geloven. Ik smeer me één en soms twee keer per dag in met bodylotion om mijn huid te hydrateren en soepel te houden, maar verslapping valt niet helemaal tegen te gaan.

Veel mensen hebben na vele kilo’s te zijn afgevallen aanvullende operaties nodig in vorm van een buikwandcorrectie of borstlift. Soms is het ook nodig om het extra vel bij de benen en armen te verwijderen.

Helaas is het zo dat niet alle operaties via de verzekering kunnen lopen. Je moet écht veel last hebben van je buikschort wil je een vergoeding krijgen. Denk hierbij aan smet- en zweetplekken, ongemak tijdens het lopen, dat soort ongein.

Dus nee, met een maagverkleining heb je misschien niet je laatste operatie achter de rug. Ik wil niet zeggen dat iedereen een operatie nodig heeft om van huidoverschot af te komen, maar het komt wel vaak voor. Hoe jonger je bent, hoe elastischer je huid zal zijn. Zelf denk ik ook een buikwandcorrectie nodig te hebben. Door mijn overgewicht had ik al een hangende buik, helaas, en ik denk dat het er niet mooier op zal worden.

Ach, zolang ik maar gezond ben, toch?

Troost eten met een mini-maag, hoe gaat dat eigenlijk? Ehm. Nou. Niet dus. Troost eten gaat niet. Althans, niet meer in de vorm waarin ik dat voor de operatie deed.

Van lucht happen word je niet dik en ook ik at teveel lekkers. Verdriet at ik weg, geluk vierde ik met eten, drama at ik weg. Eten eten eten.

Ik dacht dat ik tegen de muren op zou lopen na de operatie van frustratie. Frustratie omdat ik niet kan eten om emoties weg te eten. Tot nu toe valt het me 100% mee. Door de operatie en mijn kleine maag heb ik totaal geen behoefte meer aan over-eten. Ik eet niet meer teveel en ik eet geen vette meuk of suikers meer. Dat laatste omdat ik er niet meer tegen kan, maar mocht ik er wel tegen kunnen, dan weet ik niet of ik ook behoefte aan zou hebben.

Het schijnt zo te zijn dat veel mensen na een gastric bypass een andere smaak ontwikkelen. Misschien is dat bij mij wel zo. Mijn man kan namelijk rustig een zak chips naast me leeg eten zonder dat ik met hongerige ogen als een wolf aan wil vallen. Nope, geef mij maar mijn cracker met kaas, daar ben ik nu gelukkig mee. Heel af en toe neem ik een chippie of twee, maar het water loopt me er nog steeds niet van in de mond.

Gek, toch? Waar ik vroeger geen genoeg kon krijgen van chips, chocola en koekjes boeit het me nu totaal niet meer.

Ik ben wel benieuwd hoe dat voor andere geopereerden is. Heb jij nog last van willen eten bij emoties? Voel jij de drang om te eten ook niet of juist wel? Let me know, ik ben er erg nieuwsgierig naar.

Ja, ik ben ontzettend blij dat ik ervoor heb gekozen om de maagverkleining te ondergaan.

Natuurlijk waren de eerste weken heftig en heb ik het soms nog steeds zwaar, maar over het algemeen ben ik gelukkig. Gelukkig dat ik nooit meer op dieet hoef. Gelukkig dat ik het minder heftig ervaar als dat ik van tevoren had bedacht.

Voor de operatie dacht ik namelijk dat ik nooit meer uit eten zou kunnen gaan. Dat ik nooit meer gezellig met vriendinnen of manlief kon tafelen. Dat ik iedereen het eten uit de mond zou kijken en zelf chagrijnig aan tafel zou zitten. Gelukkig is dit allemaal te heftig bedacht. Ik kan nog gewoon uit eten, eet wat ik kan en geniet de rest van de avond van mijn gezelschap. Eten en drinken kan natuurlijk niet tegelijk, dus naast het feit dat ik hele kleine porties eet (bijvoorbeeld een voorgerecht als hoofdgerecht) drink ik ook nog eens erg weinig. Laat ik het zo zeggen: het zijn goedkope avonden, haha. Elk nadeel heeft zijn voordeel 🙂

Wat ik ook ervaar is rust. Rust rust rust. Rust omdat ik niet meer op dieet hoef. Rust omdat ik me niet meer druk hoef te maken om wat ik nú weer moet eten. Wat voor slechts ik naar binnen kan werken om niks te voelen.

Dus ja, ik ben gelukkig met mijn keuze. Ik voel me heerlijk en het kan alleen maar beter worden, denk ik.

Gisteren ben ik naar de diëtiste in het ziekenhuis geweest voor een check. Zoals de titel al zegt: ik eet te weinig. We hebben samen mijn eetgedrag doorgenomen en de conclusie was dat ik op 80% van mijn dagelijkse (eiwit) inname zit. Oeps! Ik had juist het gevoel dat ik soms wat teveel at, maar dat is dus helemaal niet waar. Zo in de eerste maanden na de operatie is het ook nog schipperen met wanneer eten, wanneer drinken en wanneer weer eten. De hele dag ben ik bezig met of ik al mag drinken en wat ik wanneer moet eten. Soms best lastig, vooral als ik een dagje op pad ben.

Ik had nooit verwacht dat iemand tegen me zou zeggen dat ik meer moet eten, maar ik neem de adviezen maar ter harte en probeer meer te eten. Gisteravond was ik weer iets te voortvarend en nam ipv 1 cracker 2 crackers. En jawel: buikpijn to the max. Goed, vandaag neem ik dan wel 1,5 ipv twee haha.

Meer kaas eten, vaker melk proberen te drinken (melk valt niet goed, helaas) en iets grotere porties proberen. Ik ga er voor!

Geniet van jullie dag!

Na een paar maanden bloggen over mijn traject ben ik namelijk erg benieuwd wat jullie van dit blog vinden.

Mis je iets? Zie je iets liever niet meer? Wat wil je graag wel zien? Heb je prangende vragen? Zie je verbeterpunten? Ik hoor graag jullie feedback! En ja, ook als je denkt dat ik het niet kan hebben: vertel het me dan toch maar 🙂 Wil je liever mailen? Doe dat dan naar mijngastricbypass@gmail.com.

Dank jullie wel!

Liefs,

Marije

Mijn valkuil pur sang: ik eet nog steeds te snel. Of eigenlijk: ik eet weer wat te snel. Vlak na de operatie had ik moeite met eten, maar inmiddels gaat het goed. Iets té goed. Dat geeft als resultaat dat ik mijn eten naar binnen werk op een tempo wat veel te hoog ligt.

Irritant hoor, dat te snel eten. Want niet alleen is het niet goed voor mijn spijsvertering, mijn maag is er ook niet zo dol op. Ik word dan soms misselijk, krijg wat maagpijn of voel me gewoon algeheel beroerd.

Dit opschrijven gaat me helpen, want nu zo zwart op wit zien staan dat ik nog steeds te snel eet móet gewoon een eye-opener zijn! Ik kan en mag niet meer te snel eten. Rust nemen voor mijn eten, écht niet meer voor de tv eten (oeps, dat sloop er weer in helaas), na elke hap mijn bestek neer leggen, 20 keer kauwen voordat ik iets door slik. Rust rust rust!

Hoe zorg jij ervoor dat je langzaam eet? Vind jij het net zo lastig als ik of ben je een pro?