Oh jongens, wat ben ik moe! Mijn lichaam is zó hard aan het afvallen dat het bijna niet meer bij te houden is. Ik denk dat het moe zijn te maken heeft met het afvallen.

Dus als ik nog even mag zeiken: ik zou wel wat minder moe willen zijn. Waar ik in de eerste weken na de operatie blaakte van de energie voel ik me nu soms net een uitgewrongen poetslap.

Op de moeheid na, wat vast tijdelijk is, voel ik me overigens prima. Ik ben inmiddels bijna 25 kg afgevallen, wat natuurlijk bizar veel is. Kleding koop ik nu twee maten kleiner, al kan ik ook nog een tijdje vooruit met de kleding die ik van vriendin T. kreeg 😉 Jassen, prachtige jurken, shirtjes en broeken: ik heb ze allemaal op marktplaats gezet. Van de opbrengst van de verkoop koop ik dan weer nieuwe kleren. Handig, toch?

Sinds ik geopereerd ben zijn er veel dingen die mijn maag niet meer kan verdragen. Ik kwam er al vrij snel achter dat ik niet meer tegen suikerrijk en vetrijk eten kan. Ook lijk ik wat lactose-intolerant te zijn. Veel kaas of een glas melk valt meestal niet zo goed.

Wat ik sowieso niet meer of minder eet sinds de operatie:

• veel volvette kaas. Een plakje of twee gaat, maar alles daar overheen maakt me misselijk. Melk drink ik met mate. Bijvoorbeeld wat melk in de koffie of de thee.
• croissantjes
• snoepjes
• chocolade
• chips
• suikerbrood (iets wat ik als rasechte Friezin best jammer vind

Op de vraag of ik het niet mis kan ik volmondig antwoorden dat dat niet het geval is. Ik heb helemaal geen behoefte meer aan vet eten en snoepjes, koekjes en chocolade laat ik zonder problemen staan. Wat ik wel jammer vind is dat ik (een stukje van een) croissantje ook niet meer kan verdragen, maar ach… er zijn ergere dingen, toch?

Voor de mede-eigenaren van een mini-maag: zijn er dingen waar jij niet meer tegen kunt of eet je gewoon alles? Ik ben erg benieuwd!

Vandaag ben ik voor het eerst in twee weken weer aan het werk. In twee weken ben ik geloof ik nogal wat slanker geworden, want ik krijg heel veel lieve opmerkingen van collega’s. Ik loop glunderend de afdeling over.

Tot een collega vraagt hoeveel ik ben afgevallen, om er vervolgens achteraan te zeggen: Het begint een beetje te stagneren hè? Ik kijk haar vragend aan en denk: huh? Waarom zeg je zoiets? Hoezo stagneren? Ik val af als een monster en jij vindt dat het begint te stagneren? Goed, dat kan natuurlijk. Ik loop weer verder en probeer er geen aandacht meer aan te besteden.

Even later stap ik in de lift bij een andere collega. Hij ziet me en zegt meteen dat ik er goed uit zie. Om er vervolgens achteraan te zeggen: ‘Niet dat je er voor je operatie niet goed uit zag, maar ik vind je gewoon zo stralen en het staat je goed!’ Lief, toch? Juist dat soort opmerkingen maken mijn dag.

Ik vind het fijn dat er ook nog mensen zijn die nadenken over wat ze zeggen. Want zeggen dat ik er veel beter uit zie, is dat eigenlijk wel zo aardig? Ik zag er voor de operatie toch ook goed uit? Ik was alleen wat dikker, nou èn?

Hoe denk jij hier over?

Vandaag bedacht ik me ineens dat het twee maanden en een dag geleden is dat ik ben geopereerd.

Dit is het verschil:

Ik ben een blij mens! En ik ga deze week even een afspraak maken bij de kapper, haha.

Toen ik begon met bloggen over mijn operatie vertelde ik dat ik maar één keer per week wilde wegen. Dus. Dat heb ik niet gered. Ik heb tot nu toe bijna elke dag op de weegschaal gestaan. Soms tot groot genoegen, soms tot groot ongenoegen.

Gisteren heb ik met een vriendin afgesproken nu écht maar een keer per week te wegen. Ieder lichaam is anders en geen mens weegt elke dag hetzelfde. Althans, dat denk ik haha. Het is normaal om te schommelen qua gewicht, toch?

Ik denk dat het wel herkenbaar is voor iedereen. Als je op dieet bent wil je elke dag op de weegschaal staan. Misschien wel twee of drie keer per dag. Om vervolgens zwaar chagrijnig te zijn als je niet bent afgevallen. Hoewel ik niet op dieet ben ben ik natuurlijk wel op een misschien extreme manier bezig met afvallen. Die ‘dieetgedachten’ moet ik los zien te laten.

Mijn lichaam is mijn lichaam. Niet het lichaam van een ander. Ik val af zoals mijn lichaam af wil vallen. Ik eet gezond, stop niet meer onbeperkt meuk naar binnen, ik ben op de goede weg.

Soms is het lastig om te accepteren dat het gaat zoals het gaat. Zou een keer peer week wegen zelfs nog teveel zijn? Moet ik het misschien terug schroeven naar een keer per maand?

Eerder schreef ik al over mijn ervaring met een all you can eat sushi restaurant, vandaag wil ik wat vertellen over uit eten gaan in een gewoon restaurant.

Gisteren ging ik namelijk voor het eerst sinds de operatie met mijn man uit eten. We hebben al vaker tussen de middag buiten de deur gegeten, maar avondeten: dat nog niet. We streken neer bij Subliem in Haarlem, een restaurant waar we min of meer tegenaan liepen tijdens een weekendje weg.

Ik ben niet iemand die zomaar tegen iedereen gaat vertellen over de operatie (wat tegenstrijdig is, want ik praat er hier toch ook over? In real life is het toch anders, haha), dus ik besloot te kijken wat er goed uit zag voor mijn maag. Als knabbeltje kregen we een mandje met brood. Overheerlijk brood met een nog lekkerdere aioli. Waar ik normaal de hele bak wel in mijn eentje op kan eten hield ik het bij één stukje.  Tsja, ik moest immers ook nog mijn hoofdgerecht naar binnen werken?

En dat hoofdgerecht was een salade met lamsreepjes:

Sorry voor de crappy foto. Ik moest natuurlijk gewoon mijn maaltijd vastleggen, maar had geen goede camera bij me. Wat heb ik zitten smullen! En wat heb ik zitten gniffelen om het gezicht van de ober toen ik zei dat ik geen plek meer had voor een toetje toen hij kwam vragen of we de dessertkaart nog wilden zien 🙂 Hij vroeg niet door en ik zei niks, maar zijn gezicht sprak boekdelen. Hij snapte er niks van.

Voor de operatie was ik bang dat ik dit soort dingen niet meer zou kunnen doen, maar ik ben blij dat het tegendeel waar is. Natuurlijk moet ik me aanpassen, maar dat gaat vanzelf. Ik ben een gelukkig mens!

Het enige wat ik écht mis nu ik een mini-maag heb is dat ik niet meer mag drinken tijdens het eten. Geen glas water met ijsklontjes, geen glaasje wijn en geen ijsthee. Zó jammer!

Voordat ik mijn gastric bypass kreeg had ik, net als iedereen, een maagklepje. Dit maagklepje zorgt ervoor dat je eten in kleine hapjes richting je darmen gaat en zo op een goede manier kan worden verteerd. Omdat mijn nieuwe maag bestaat uit het bovenste gedeelte van de oude maag heb ik geen werkend maagklepje meer. Het eten wat ik eet gaat dus veel sneller richting mijn darmen.

Om te voorkomen dat ik mijn maagje leeg spoel en dat zo het eten te snel in mijn darmen komt moet ik dus eventjes wachten met drinken nadat ik heb gegeten. En tijdens het eten drinken is al helemaal niet goed, want mijn maag vullen met water in plaats van voedzaam eten is niet de bedoeling.

Nu ik nog maar twee maanden geleden geopereerd ben wacht ik de verplichte 20 minuten zonder al teveel moeite af. Oké, op moment van schrijven heb ik net gegeten en heb ik dorst, maar kan ik dus niet drinken, maar normaliter kijk ik op mijn horloge zodra ik mijn laatste hap heb genomen. Zodra ik kan drink ik een klein glas water. Niet alleen omdat het lekker is, maar ook omdat ik gedurende de dag toch 1,5 liter water moet zien te drinken. Best lastig, als je bedenkt dat ik niet zomaar even een glas water naar binnen kan gieten zoals ik dat voor de operatie deed.

Dus als ik mag zeggen wat ik het vervelendste vind aan de nasleep van de operatie dan is het wel het feit dat ik niet meer kan drinken wanneer ik dat zelf wil. Verder heeft het alleen maar voordelen. Ik slank af als een malle, zie er elke dag gezonder uit en voel me met de dag energieker en fitter. Wow, ik kan zelfs hele dagen wandelen zonder al teveel moeite. Oké, ik heb nog wat last van mijn knieën en rug, maar véél minder dan voor de operatie. Ik kijk uit naar het moment waarop ik op mijn streefgewicht ben en ben benieuwd hoe ik me dan zal voelen.

Wow, we zitten alweer op dag vier van het nieuwe jaar! Wat is 2013 voorbij gevlogen!

Nu iedereen bezig is met goede voornemens en nieuwe dingen kan ik in alle eerlijkheid zeggen dat ik dit jaar niet aan goede voornemens doe. Altijd heb ik het onzin gevonden om op 1 januari te starten met een dieet, een nieuwe studie of een andere levenswijze, maar nu écht, haha. Ik denk dat dat komt doordat ik mijn grootste en heftigste goede voornemen al af heb kunnen vinken: kiezen voor een gezond lichaam.

De gastric bypass geeft mij ontzettend veel rust. Ik hoef nooit meer op dieet, ik hoef niet meer na te denken of ik dat ene bitterballetje wel of niet moet nemen (ik neem hem niet, want ik kan hem niet verdragen), ik hoef me niet meer schuldig te voelen als ik eens teveel heb gegeten, want ik kán simpelweg niet meer teveel eten.

2014 wordt mijn jaar. Ik ga een gezonder lichaam krijgen, ik ga mooie dingen mee maken en ik ga rustiger dan ooit het leven door. Wat een heerlijkheid!

Al mijn lieve volgers wens ik een fantastisch 2014. Ik hoop dat dit jaar jou mag brengen wat je er van verwacht. Dat je gelukkig bent (of wordt) met wie je bent en hoe je er uit ziet. Dat je mag stralen!

Liefs,

Marije

Bron

Gisteren ging ik samen met twee vriendinnen naar een sushi restaurant. All you can eat. Met een mini-maag. Dus.

Voor het eerst sinds de operatie liep het water me in de mond op de momenten dat ik aan sushi eten dacht, dus dat ik hoe dan ook mee ging stond vast. Maar hoeveel kan ik dan eten? Zit ik de hele tijd het eten uit de mond van de dames te kijken? Wat als ik me niet lekker voel na het eten?

Uiteindelijk viel het allemaal reuze mee. Het eten ging goed, ik had geen behoefte om de sushi uit de stokjes van mijn tafelgenoten te vissen en ik kon wat meer eten dan de vier stukjes die ik van te voren dacht te kunnen eten. Wel voelde ik me na een uurtje niet helemaal lekker. Een verhoogde hartslag, licht in mijn hoofd, beetje misselijk. Duidelijk een dumping, maar omdat ik in een restaurant zat kon ik er niet aan toe geven. Waarom had ik daar last van? Ik denk dat het kwam door de zoute sojasaus. Teveel zout wordt té snel opgenomen in mijn bloed, met als gevolg die dumping. ‘Gelukkig’ had ik het al eerder mee gemaakt en raakte ik niet in paniek.

Ga ik nog een keer sushi eten? Yup! En dan laat ik de sojasaus achterwege 😉

Ik ben wel benieuwd hoe de mede-eigenaren van een mini-maag omgaan met uit eten gaan. Laat je het helemaal achterwege? Deel je je eten met een tafelgenoot? En vraag je in een all you can eat restaurant of je de kinderprijs mag betalen?

Geniet van jullie zondag!