Hallo allemaal!

Het is alweer twee jaar geleden dat mijn laatste blog online kwam. Desondanks wordt mijn website maandelijks door duizenden mensen gevonden. Bizar vind ik dat. En ergens ook heel mooi, want met mijn eerlijke verhalen over mijn ervaringen met de gastric bypass bereik ik veel mensen.

Ondertussen sta ik zelf niet stil. Afgelopen december beviel ik van mijn derde kind. Voordat ik zwanger raakte viel ik door middel van een ketogene lifestyle gigantisch af. In totaal was ik 75 kilo kwijt na de operatie. Helaas zitten er nu na de zwangerschap weer 35 kilo bij en ben ik vandaag weer gestart met ketogeen eten.

Zo zie je maar weer: een gastric bypass is een fantastisch hulpmiddel, maar je moet het toch écht zelf doen! Er zijn mensen die vinden dat een maagverkleining gelijk staat aan kiezen voor de gemakkelijke weg, maar dat is écht niet zo. Zeker na mijn zwangerschappen moet ik elke dag gezonde keuzes maken. Het gaat er niet vanzelf meer af, vandaar ook dat ik ervoor heb gekozen om ketogeen te gaan eten. Voor mij werkt dat omdat ik me er niet alleen lichamelijk, maar ook psychisch heel fijn bij voel.

Maar nu komt het volgende: zal ik dit blog offline halen of niet? Want actief schrijven doe ik niet meer, ook al krijg ik vaak berichtjes (en soms zelfs boze berichtjes haha) van mensen die graag zouden zien dat ik weer ga schrijven.

Laat in de comments weten of je wil dat ik door ga. Wellicht is het nog interessant om wat vragen te beantwoorden bijvoorbeeld.

Voor nu wens ik je een hele fijne dag!

Na twee zwangerschappen was het niet best met de kilo’s. In totaal was ik bijna 20 kilo aangekomen. Voor mij was dat heel heftig om mee te maken na zoveel te zijn afgevallen. Ik genoot tijdens mijn zwangerschappen wel van mijn groter wordende buik, maar de getallen op de weegschaal zorgden voor neerslachtige gevoelens. Maar goed, ik heb twee prachtige kinderen op de wereld gezet en daar ben ik natuurlijk ontzettend blij mee.

Mijn dochter werd juli 2018 geboren. In september was ik er klaar voor: ik ging de strijd met de kilo’s weer aan. Want ik kan wel een mini-maag hebben, ik moet het alsnog zelf doen. Aankomen gaat niet vanzelf en weer afvallen gaat ook nog steeds niet op magische wijze zonder er iets aan te hoeven doen. Via mijn mamablog (die niet meer bestaat) begon ik een appgroepje waar ik ontzettend veel aan heb gehad. Samen aan onze gezondheid werken heeft veel dames in het groepje geholpen. We zijn bijna allemaal hartstikke goed afgevallen. Ik viel zo’n 10 kilo af met hen. Ik ben daar nog steeds trots op. Dat waren de kilo’s die waren blijven plakken na de geboorte van mijn dochter.

Daarna waren de kilo’s die er nog op zaten van de zwangerschap van mijn eerstgeborene aan de beurt. Dat moest rigoureuzer. Ik besloot ketogeen te gaan eten. Elke dag onder de 20 gram koolhydraten per dag. Geen brood, pasta of rijst meer. Geen melk, wel kaas. Wel heel veel groenten, maar geen wortels, pompoen of aardappelen. Inmiddels ben ik daarmee ruim 14 kilo afgevallen. In totaal is er dus 24 kilo af sinds juli 2019. Dat heb ik toch maar mooi geflikt binnen een jaar. Inmiddels zit ik weer op mijn laagste gewicht van na de gastric bypass, maar ik zou nog wel 20 kilo af willen vallen.

Ik ben benieuwd hoe het met mijn lezers zit. Ben jij aangekomen tijdens de zwangerschap en was het voor jou net zo moeilijk om weer af te vallen als dat het voor mij was? Of misschien ben je juist dunner uit de zwangerschap gekomen? Ik ben benieuwd naar jullie verhalen.

Hallo allemaal!

Wow, het is al ruim 1,5 jaar geleden dat ik een laatste artikel schreef op dit blog. Ik weet door naar de statistieken te kijken dat er nog steeds dagelijks mensen mijn blog bezoeken. Ook krijg ik nog steeds comments en sturen mijn lezers me nog steeds mailtjes met vragen. Daarom heb ik besloten om dit blog nieuw leven in te blazen. Het is tijd om het weer op te pakken. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor al die mensen die graag informatie willen hebben over een gastric bypass.

Toen ik 4,5 jaar geleden een gastric bypass kreeg was er nog maar weinig online te vinden en daarom ben ik zelf dit blog begonnen. Inmiddels zijn er meerdere blogs over mini-magen en daar ben ik blij om. Hoe meer informatie er te vinden is, hoe beter iedereen zich kan voorbereiden. Ik ben dus ontzettend blij met deze ontwikkeling.

Laat ik ook even van de gelegenheid gebruik maken om te vertellen hoe het nu met mij gaat. Eind juni 2016 ben ik (prematuur) bevallen van onze zoon. Na de bevalling had ik best moeite met het kwijtraken van de zwangerschapskilo’s en ik moet toegeven dat het ook niet helemaal gelukt is. Er is 10 kilo op mijn heupen blijven plakken, helaas. Inmiddels ben ik zwanger van ons tweede kindje. Na deze bevalling ga ik weer lekker knallen met sporten, iets wat nu helaas door bekkeninstabiliteit niet lukt.

Qua mini-maag gaat het hartstikke goed. Ondanks de overgebleven kilo’s leren mijn maag en ik elkaar steeds beter kennen en hebben we steeds meer respect voor elkaar. Ik weet wat ik wel en niet kan eten en ik probeer, ondanks de zwangerschapscravings die ik heb, gezond te eten. Dat gaat niet altijd even makkelijk en ik stoot me dan ook regelmatig aan dezelfde steen. Ik blijf het dan ook zeggen tegen mezelf: een gastric bypass is een hulpmiddel en geen oplossing. Dit zeg ik overigens niet alleen tegen mezelf hoor, maar ook tegen de mensen met vooroordelen over een gastric bypass. Je ondergaat niet zo’n operatie omdat het je makkelijk lijkt, maar omdat je geen andere uitweg ziet. Je laat in jezelf snijden omdat je gezond wilt worden, weer van het leven wilt genieten en weer jezelf wilt zijn. Althans, daarom deed ik het.

Nog elke dag ben ik blij met mijn keuze, ondanks dat ik het lastig vind dat ik nu weer ben aangekomen. Ik ben blij dat ik voor mezelf heb gekozen en ben blij met wat mijn mini-maag me gegeven heeft: een langer en gezonder leven.

Om dit artikel af te sluiten wil ik graag weten of er van jullie uit nog vragen zijn. Heb ik nog dingen niet besproken en wil je graag antwoorden op bepaalde vragen? Laat het me vooral weten! Ik sta overal voor open.

Fijne dag!

Zo, het heeft even mogen duren voordat ik dit artikel online zette. De afgelopen maanden was ik heel druk met mijn zwangerschap, mijn werk en mijn andere blog, Mrs Mama.

Op dit moment ben ik 32 weken zwanger en geniet ik al ruim een week van mijn verlof. Oké, ik heb officieel nu nog vakantie en op 24 juni begint mijn verlof echt. Na de reacties die ik kreeg op mijn vorige artikel leek het me wel zo fijn en misschien ook wel nuttig om te vertellen hoe het nu met me gaat.

Zwanger zijn met een gastric bypass kan nogal wat gevolgen hebben. Zo moet je goed op je vitamine inname letten. Mijn bloed wordt elke 6 weken gecontroleerd en ik kan met een gerust hart vertellen dat er niks mis is met mijn vitaminen. Ik eet elke dag gevarieerd, heb meerdere eetmomenten per dag en heb tot nu toe nog geen tekorten. Wat is dat fijn zeg! Dit was wel iets waar ik ontzettend bang voor was toen ik net zwanger was, dus het is lekker om te merken dat ik het goed doe. Wel slik ik trouw elke dag mijn speciale ‘mama’ vitaminen van Davitamon en neem ik twee extra vitamine D tabletten. Na de zwangerschap zal ik de vitaminen van Davitamon weer inwisselen voor de multivitaminen van Kruidvat. Deze mag ik tijdens de zwangerschap niet gebruiken omdat er teveel vitamine A in zit en dat is schadelijk voor de baby.

Daarnaast is de kans op een kleiner kindje groter als je een maagverkleining hebt gehad. Ook hier is geen sprake van bij mij. Ik heb extra groeiecho’s gekregen met 25 en 31 weken en krijg er nog eentje als ik 34 weken zwanger ben. Tot nu toe groeit de baby hartstikke goed en zit hij mooi op het gemiddelde van een ‘normale’ baby. Ook hier is er niks aan de hand dus.

Ik ben me er van bewust dat niet iedereen met een maagverkleining zulke goede resultaten heeft. Ik heb ook schrijnende verhalen per mail en via de comments gelezen en daar moest ik stiekem wel even van slikken. Mocht je zwanger zijn en een gastric bypass hebben gehad, laat je dan vooral goed controleren, let goed op je eten en laat je niet van de wijs brengen. Luister naar je lichaam.

Hoe verliep jouw zwangerschap na de gastric bypass?

Toen ik tijdens mijn traject bij het Slotervaart te horen kreeg dat ik het beste twee jaar kon wachten met zwanger worden dacht ik: Ha, dat is een makkie! Ik wil toch geen kinderen!

En nu? Nu ben ik bijna twaalf weken zwanger van ons eerste kindje. Zwanger worden in combinatie met een gastric bypass was iets waar ik van tevoren nogal zenuwachtig over was. Kan het allemaal wel? Hoe zit het met de vitaminen? En hoe zorg ik ervoor dat ik er genoeg van binnen krijg? Krijgt de baby wel genoeg voedsel binnen via mij?

Al die vragen stelde ik aan de arts van het Slotervaart en zoals ik al verwacht had: hij had nergens een antwoord op. Hij wist niet eens welke vitaminepreparaten ik wel en welke ik niet mocht slikken. Kortom: ik heb veel opgezocht op internet. Bij mijn ziekenhuis kon en kan ik niet voor vragen terecht. Het enige wat de arts wilde doen was bloed laten prikken. Daarvoor moest ik wel even iedere maand naar Amsterdam rijden. Nu begrijp je dat ik geen zin heb om straks hoogzwanger midden in de hitte in de auto te stappen om naar Amsterdam te rijden omdat meneer de arts te beroerd is om mij in mijn eigen woonplaats te laten prikken, want: ‘dan ben ik een uur kwijt met het opvragen van de uitslagen’, wat onzin is omdat de uitslagen gewoon opvraagbaar zijn via de computer.

Goed, einde tirade, hahaha.

Na een ontzettend leuk en informatief gesprek met de verloskundige ben ik verwezen naar de gynaecoloog. Morgen heb ik daar een afspraak. Gelukkig in het ziekenhuis bij mij in de buurt, dus ik hoef er niet ver voor te reizen. Gedurende de zwangerschap zal daar bloed geprikt worden, zal ik daar de extra controles krijgen en uiteindelijk zal ik daar bevallen.

Er is, vind ik, weinig betrouwbare informatie te vinden als het gaat om zwangerschap en een gastric bypass. Ik heb goed moeten zoeken en heb gelukkig ook vragen kunnen stellen aan ervaringsdeskundigen. Als jullie het leuk of fijn vinden wil ik wel een artikel schrijven over waar je allemaal op moet letten als je een kinderwens hebt en een maagverkleining hebt gehad.

Heb een fijne dag!

PS: Ik ben een mamablog begonnen. Als je het leuk vindt om alles over de zwangerschap, het aanstaande moederschap en wat daar allemaal bij komt kijken te lezen, neem dan vooral een kijkje op Mrs Mama.

Gisteren ben ik begonnen met de 5 day pouch test. Waarom? Omdat ik weer terug viel in mijn oude regime. Zoals ik al eerder aan gaf ben ik weer wat kilo’s aangekomen. Dit is helemaal mijn eigen schuld.

Na het overlijden van mijn moeder had ik er gewoon geen zin meer in. Letterlijk ook, het boeide me allemaal, sorry voor het schelden, geen reet meer. Het enige wat ik wilde (en nog steeds wil) was een moeder die nog leefde. En aangezien dat niet mogelijk is merkte ik dat ik steeds vaker weer ongezonde dingen ging eten. Voor mijn operatie was ik al een emo-eter en kennelijk is dat niet helemaal weg gegaan. De eerste maanden en zelfs het eerste jaar boeiden suikers en vetten me niet. Ik taalde er niet naar, ik had geen enkele moeite met het afslaan van vette meuk.

Sinds december is dat wel anders. Ik at vaker chips en chocolade en ook patat ging steeds vaker naar binnen. In kleine beetjes, dat wel. Maar naar binnen ging het. Hoe vaak ik ook tegen mezelf zei dat ik het niet meer ging doen, ik deed het toch.

En toen kwam opeens de knop: ik wil die laatste kilo’s echt nog kwijt. Nog zo’n twintig, om precies te zijn. Vorige week nam ik contact op met de diëtiste van het MC Slotervaart, het ziekenhuis waar ik geopereerd ben. Haar antwoord op mijn hulpvraag: zoek het maar uit en regel maar een diëtist in de buurt. Dit was voor mij een enorme teleurstelling. Hoezo, zoek het maar uit? Waarom willen ze me niet helpen? Ik vroeg waarom ze niet konden of wilden helpen en het antwoord was dat ze daar geen tijd voor hadden. Tot zover de excellente nazorg die ze me van tevoren beloofden.

Na dit teleurstellende gesprek en nadat mijn woede en onmacht wat gezakt was ben ik op zoek gegaan naar een methode die ik thuis kan toepassen. Uiteindelijk kwam ik dus uit bij de methode die ik hieronder zal proberen te beschrijven.

De 5 day pouch test is ontwikkeld door Kaye Bailey, zelf trotse eigenaresse van een mini-maag. Ze merkte ook dat ze aankwam een aantal jaren na de operatie en wilde dat een halt toeroepen. Geen gesnack meer, geen ranzige vetten en suikers meer naar binnen werken, maar gewoon gezond eten. Tsja, gewoon… Dat is dus nog best lastig, merkte ze.

Het doel van de vijf dagen is dat je weer leert luisteren naar je lichaam en je lichaam voedt met gezonde voeding.

Dag 1 en 2: je eet alleen maar vloeibaar. Proteïne shakes, bouillon, lichte soepen, suikervrije gelatinepudding of magere yoghurt. Je behandelt je mini-maag net zoals de eerste dagen na de operatie. Je maag zal minder gezwollen zijn en je went aan het niet meer eten van koolhydraten. Puur afkicken dus!

Dag 3: je mag weer vast eten, maar alleen zachte eiwitten. Vis uit blik (zalm of tonijn), zachte vis zoals tilapia of tong en eieren. Als eigenaar van een mini-maag moet je leren eerst je eiwitten te eten en daarna pas je groenten en koolhydraten op te eten. Dit deed ik in het begin al en heb ik een beetje naar de achtergrond geschoven. Vanaf morgen ga ik dit dus weer goed oppakken.

Dag 4: je mag weer wat hardere eiwitten eten. Kalkoen, kip, lam, schelpdieren, verse zalm en bijvoorbeeld heilbot. De vierde dag is een dag zoals alle anderen in de toekomst. Langzaam eten, na elke hap je vork neerleggen, stoppen met eten zodra je vol zit.

Dag 5: op de laatste dag mag je weer ‘gewoon’ vlees eten. Biefstuk, varken, lam, wild vlees.  De laatste dag van het programma staat in het teken van het weer leren eten van alle soorten vlees en vis.

Je mag gedurende de vijf dagen zoveel eten als je wilt. Het is niet de bedoeling om een hongergevoel te hebben. Nu heb ik dat sowieso niet zo snel en eigenlijk zelden meer, maar het is fijn om te weten dat je gewoon mag eten.

De eerste twee dagen zijn nu voor mij bijna voorbij. Ik ben deze twee dagen wel aan het werk geweest, maar zat gewoon thuis. Ik denk dat het een goede keuze is geweest om te beginnen op dagen dat ik thuis kan werken, want vooral gisteren had ik last van een enorme hoofdpijn. Ik denk dat ik echt af heb moeten kicken van de suikers en vetten en dat mijn lichaam er om schreeuwde. Maar hé, ik ben er nu weer van af!

Nog drie dagen! Ik ben benieuwd naar de hoeveelheid eten die ik daarna kan eten en hoe snel ik vol zal zitten. Ik heb toen ik net geopereerd was van twee hele lieve mensen een boek van Ralph Moorman gekregen, de boodschappencoach. Daar staan zoveel bruikbare tips in voor het uitbannen van suikers en slechte e-nummers dat ik het wel móet proberen van mezelf. Niet te streng, maar gewoon normaal. Omdat ik dat waard ben.

Sorry voor de enorme lap tekst. Ik ben altijd eerlijk geweest op mijn site en vind dat ik ook eerlijk moet zijn als het even tegen zit. Ik hoop dat jullie er wat aan hebben en dat het niet afschrikt. Dit hoort er ook gewoon bij. Het leven na een gastric bypass is niet altijd rozengeur en maneschijn helaas 🙂

Bedankt voor het lezen!

Iedereen die op dieet is kent het: je komt weer aan. Weken, maanden en misschien wel jaren ben je bezig met afvallen en dan opeens kom je weer aan.

Ook de mensen met een gastric bypass ontkomen er niet aan. Toen ik net begon met het traject nam ik me voor om nooit meer aan te komen. Helaas, ik ben ook al aangekomen. En het is mijn eigen schuld. Oké, het is maar 2 kilo, maar toch: ik ben aangekomen.

Zoals ik al zei: het is mijn eigen schuld. Ik weet precies hoe het komt. Waar ik de eerste 1,5 jaar ontzettend streng was voor mezelf begin ik nu wat meer de teugels te laten vieren. Ik let niet meer zo goed op de hoeveelheid eiwitten die ik binnen krijg en daardoor kom ik langzaam aan. Daarnaast gaat het sporten nog niet zoals ik wil. Door een hardnekkige knieblessure moet ik veel sporten aan mij voorbij laten gaan. Inmiddels ben ik drug bezig met fysiotherapie, maar ik ben er nog lang niet.

Door dit nu online te zetten geef ik het startsein voor strakkere teugels. Ik ga weer flink bezig met afvallen. Ik ga een dagboek bijhouden met alles wat ik op een dag eet en ik ga weer goed op mijn eiwitten letten. En als mijn poezelige knietjes het toe laten ga ik meer sporten.

Hoe doen de andere eigenaren van een mini-maag dit? Misschien kunnen we tips met elkaar uitwisselen? Ook ben ik erg benieuwd naar wat jullie op een dag eten en wat jullie doen om zoveel mogelijk eiwitten binnen te krijgen.

Eigenlijk lijkt het me wel leuk om een klein groepje op te richten. Gewoon, om elkaar te steunen. Niks zoetsappigs en heftigs, maar gewoon leuk en motiverend voor elkaar.

Lijkt dat jullie wat? Doen jullie met me mee?

In dit tweede gedeelte van de antwoorden zal ik antwoord geven op de vragen van Nelly en  Cindy.

Nelly:

Dus mijn vraag: heeft het echt invloed op je hormonen en heb jij er last van gehad?

Voordat ik begon aan de gastric bypass wist ik dat de operatie invloed op je hormonen kon hebben. Er zijn ook gevallen bekend waarbij het heel heftig is. Zelf merk ik weinig tot geen negatieve invloed op mijn hormonen.

Ik wist dat de pil niet meer zou werken en toen ik merkte dat ik bleef vloeien ben ik helemaal met de pil gestopt. Dus wat dat betreft was het wel negatief, maar dat heeft niks te maken met hormonen van binnenuit. De pil bevat immers hormonen die je zelf slikt en nu krijg ik die, gelukkig, niet meer binnen. Op dit heb ik een regelmatige cyclus en voel ik me beter dan ooit. Je zou dus kunnen zeggen dat ik alleen maar positieve ervaringen heb qua hormonen. Nu ik geen extra troep meer slik zit ik een stuk beter in mijn vel.

Cindy:

Zelf merk ik dat, nu ik aan het stabiliseren ben (en even niet naar de sportschool ben geweest) een beetje aan het aankomen ben (twee hele kilo’s) en dat ik nu bang ben dat alles er weer aan komt. Herken jij die angst? En hoe ga je om met vermoeidheid, ervaar je dat meer als eerst?

Ja, die angst voor aankomen herken ik. Ik weet dat iedereen op een gegeven moment weer een beetje aan komt en ik ben ook bang dat het teveel zal zijn. Maar direct na die angst denk ik: maar wacht eens even, ik kan nóóit meer zoveel eten als voor de operatie, dus het zal wel mee vallen. Net als iedereen schommelen we gewoon een beetje qua gewicht en ondanks dat we een mini-maag hebben ontkomen we daar niet aan. Ik denk ook dat het heel gezond is en daar houd ik me dan maar aan vast, haha. Zoveel overgewicht als we eerst hadden zullen we nooit meer krijgen! En dat is toch ook al een hele geruststellende gedachte? Al wil ik er ook wel alles aan doen om ook geen paar kilo aan te komen hoor! Ik moet ook nódig weer eens wat extra gaan sporten, want die laatste paar kilo’s gaan er niet vanzelf af 🙂

Qua vermoeidheid moet ik zeggen dat ik nu redelijk stabiel ben. De eerste maanden na de operatie waren verschrikkelijk, daarna stabiliseerde het zich en kreeg de energie de overhand. Ik denk dat ik nu weer op een normaal niveau ben. Ik heb meer energie dan voor de operatie, maar heb ook dagen dat ik niet vooruit te branden ben. Dit merk ik vooral sinds mijn moeder in december is overleden, dus ik denk dat het daarmee te maken heeft. Heb jij heel veel last van vermoeidheid?

Ik hoop dat ik jullie vragen zo goed heb kunnen beantwoorden. Mochten er meer vragen zijn, stel ze dan gerust!

Liefs,

Marije

Inmiddels heb ik al heel wat vragen ontvangen van lezers. Dank jullie wel daarvoor! Margriet was de eerste die een reeks vragen stelde en vandaag zal ik haar vragen beantwoorden.

Hoe zit het met je huid? Heb je het idee dat je huid (te) los zit op dit moment? Zo ja, ga je daar iets mee doen?

Ja, ik heb vel over. Vooral mijn armen, buik en benen zijn de dupe geworden. Ik ben altijd al onzeker geweest over mijn armen en dat is er niet beter op geworden. Ze zijn wél dunner geworden, maar het vel aan mijn bovenarmen hangt nog iets meer. Mijn buik hangt ook wat meer. Ik had al een buikje, maar nu er heel veel vet uit is heb ik vel over. Ook mijn bovenbenen hebben wat vel over.

Qua strak laten trekken had ik voordat ik mijn mini-maag kreeg een duidelijke visie: DOEN! Nu ik eenmaal zoveel ben afgevallen denk ik: voor wie dan? Ik heb fysiek geen last van mijn huidoverschot, dus ik heb nog geen zwaarwegende reden om het ook echt te laten doen. Mocht het zover komen dat ik er echt last van krijg, dan ben ik de eerste die een afspraak maakt bij de plastisch chirurg.

Heb je nog steeds het idee dat je meer energie hebt dan vroeger?

De eerste maanden na de operatie was ik moe. Moe, moe en nog eens moe. Ik viel af als een tierelier en merkte dat mijn lichaam daar maar moeilijk aan kon wennen. Inmiddels heb ik over het algemeen veel meer energie dan vroeger. Pré operatie lag ik ’s middags vaak op de bank te tukken, viel ik in slaap na het eten en had ik nergens zin in. Nu heb ik geen behoefte aan middagdutjes, heb ik veel meer energie en wil ik ook echt dingen gaan doen.

Hoe is je zelfbeeld ten opzichte van vroeger? Komt het beeld in de spiegel overeen met het beeld in je hoofd?

Mijn zelfbeeld, dat is een lastige. Ik heb namelijk nog steeds het idee dat ik het dikke meisje van vroeger ben. Af en toe kijk ik in de spiegel en denk ik: damn woman, wat ben je slank! Maar dat is maar sporadisch. Stom hè? Dat zelfbeeld, daar moet ik dus nog hard aan gaan werken.

Heeft de operatie ook iets negatiefs opgeleverd of is het 100% positief?

Ik ben voor het grootste gedeelte positief. Eigenlijk had ik gewild dat ik de operatie veel eerder had laten uitvoeren. Ik ben nu zoveel gezonder, gelukkiger en evenwichtiger dan voor de operatie. Als ik er zo over nadenk kan ik maar één negatief ding noemen en dat is dat ik vaak last heb van winderigheid. En dan bedoel ik ook écht winderigheid. Ik kan de hele dag door wel scheten laten, haha. Op dagen dat ik meer zoetstof neem dan andere dagen heb ik gemerkt dat het erger is, maar het is altijd aanwezig. Vervelend vind ik dat, vooral als ik de hele dag moet werken of de hele dag buiten de deur ben.

Zijn er voedingsmiddelen die je niet meer kunt eten en heel erg mist, zo ja, hoe ga je daar mee om? Neem je dan een klein hapje of neem je het helemaal niet meer?

De eerste maanden of jaar na de operatie kon ik geen zoete of vette dingen verdragen. Ik heb het nooit gemist, want ik had simpelweg geen behoefte om het te eten. Inmiddels kan ik wel weer wat zoete en vette dingen eten. Zo eet ik soms wat snoepjes of een bitterbal, maar ik neem nooit meer de hoeveelheden die ik voor de operatie nam. Ik word daar namelijk niet alleen heel erg ziek van (een dumping is geen pretje), ik heb er ook geen behoefte meer aan. Dat is trouwens voor mij een hele fijne bijkomstigheid van de operatie: ik heb geen moeite meer om nee te zeggen. En als ik dan toch iets lekkers wil, dan neem ik een klein hapje van iemand anders.

Hoe ga je om met de psychische gevolgen van je operatie en alle veranderingen? Roep je daarvoor hulp in van een arts of is er een psycholoog die je nog onder controle houdt?

De eerste maanden na de operatie waren heftig. Ik moest opnieuw leren eten, was vaak lamlendig, had regelmatig dumpings en was moe. Dat was een zware tijd en achteraf was dat zwaarder dan ik dat van tevoren had bedacht. Ondanks dat het zwaar was heb ik mezelf er doorheen weten te slepen, want: ik viel af als een tierelier. Wat was het heerlijk om elke maand een maat kleiner te kunnen kopen in de winkel. En wat had ik opeens veel energie zeg! Mijn hemel, wat was dít fijn!

Na die eerste heftige, maar ook euforische maanden kwam er rust. Alles kwam weer in rustiger vaarwater, mijn lichaam ging zich stabiliseren en mijn geest kwam ook tot rust. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die een psycholoog nodig hebben om in balans te komen en ik heb er zelf ook wel aan gedacht, maar tot nu toe heb ik dat nog niet gedaan. Gewoon, omdat het me heel goed zelf lukt. Mocht het toch niet meer gaan, dan zal ik zeker de hulp van een psycholoog inschakelen.

Ik ben trouwens niet meer onder controle van een psycholoog vanuit het ziekenhuis. Ik heb haar maar één keer gesproken tijdens het voortraject, that’s it. Eigenlijk zou het standaard in het nazorgpakket moeten zitten, want ik denk dat heel veel mensen er baat bij zouden hebben.

Zo Margriet, dit zijn mijn antwoorden op jouw vragen. Bedankt voor het stellen van je vragen. Ik hoop dat je wat aan de antwoorden hebt. Ik wens je ontzettend veel succes in het maken van de keuze die bij jou past! Zet ‘m op!

Liefs,

Marije

Bijna 1,5 jaar nadat ik mijn mini-maag heb gekregen beginnen de onderwerpen waar ik het over wil hebben op te raken. Gek eigenlijk, want ik dacht altijd wel wat te kunnen schrijven over het leven met een gastric bypass.

Nu mijn fantasie op is wil ik jullie vragen om mij álle vragen te stellen die je kunt bedenken. Echt, ask me anything! Zolang het geen impertinente vragen zijn zal ik ze beantwoorden 🙂

Ik ben benieuwd waar jullie mee komen!

Liefs,

Marije