Inmiddels ben ik, zo’n 16 maanden na de operatie, een derde van mijn oorspronkelijke gewicht afgevallen. Dit is natuurlijk ontzettend veel, maar stiekem zou ik nog wel wat meer af willen vallen. De rest van het jaar wil ik er alles aan doen om nog 15 kilo te verliezen. Ik weet het, het getal op de weegschaal is niet belangrijk, maar ja… Het zou zo mooi zijn om tóch die kilo’s nog kwijt te raken!

Maar ja, hoe bereik je dat? Weinig eten doe ik al, dus wat kan ik daar nog aan veranderen? Ik heb zelf de volgende dingen bedacht:

• In een app invoeren wat ik op een dag eet
• In diezelfde app bijhouden hoeveel eiwitten ik op een dag eet en dus meer eiwitrijk voedsel eten
• Vaker sporten. Vanwege een knieblessure kan ik momenteel niet veel, maar ik kan in ieder geval mijn bovenlichaam trainen. En kortere afstanden wandelen, dat lukt ook nog wel.
• Niet meer stiekem extra tussendoortjes naar binnen werken. Ik moet mezelf dus weer een schop onder mijn reet geven. Voor het gemak ga ik het schema wat ik net na de operatie kreeg er weer bij pakken als houvast.
• Gelukkig zijn, niet alleen met het lichaam wat ik nu heb, maar ook met het lichaam wat ik had. Niet meer denken aan gisteren of morgen, maar aan nu. Vandaag. Vandaag is belangrijk.
• Adviezen durven vragen aan anderen. Tips en trucks zijn dus meer dan welkom. Ik ben ook maar een mens 😉
• Meer onderzoek doen naar gezond en verantwoord eten. Misschien zijn er wel gastric bypass guru’s die me nog heel veel kunnen leren?

Kortom: genoeg te doen! In november ga ik 10 dagen naar Singapore en het is mijn streven om die 15 kilo voor die tijd kwijt te zijn. Moet te doen zijn, toch?

Toen ik in september met mijn man in Amerika was verbaasden we er ons over: o-ver-al werd boerenkool (kale) gebruikt als gezonde snack. Boerenkooldrankjes, boerenkoolchips, boerenkoolsalades, noem maar op. Wij vonden het wat gek, want we kenden boerenkool alleen als redelijk ongezonde winterkost.

Want is het niet fantastisch? Als het lekker koud is buiten thuis komen en een stevige boerenkoolstamppot met worst, augurk en spekjes eten. Hmmm, alleen al van het opschrijven krijg ik al water in mijn mond.

Boerenkool is dan ook niet het eerste waar ik aan denk als ik aan gezond snacken denk, maar hé: ik sta voor alles open. Zekers sinds ik mijn gastric bypass heb gehad probeer ik alle slechte dingen te schrappen, dus een gezond tussendoortje komt als geroepen. Boerenkool is een echte ‘superfood’. Het is rijk aan voedingsstoffen en een bron van antioxidanten. Het bevat 100 mg vitamine C per ons en dat is 125% van de dagelijkse aanbevolen hoeveelheid. Vitamine C zorgt samen met vitamine A voor een ondersteuning van een goede weerstand. Daarnaast heeft boerenkool een hoog vezelgehalte (TMI, maar dat heb ik wel nodig voor een goede stoelgang) en het bevat geen vet. Ook zorgt het ervoor dat je lang vol zit. Kortom: dit is het proberen meer dan waard!

De RawLicious biologische Boerenkool Chips bevat meer calcium dan melk, bevat weinig calorieën en weinig tot geen vet. Naast vitamine A en C bevat het vitamine E, kalium en foliumzuur. Het is dus ook nog eens goed voor je ogen, huid en botten. Het is Paleo-proof, dus ook de mensen die eten volgens de Paleo leer kunnen nu heerlijk en verantwoord snacken.

De Boerenkool Chips van RawLicious worden gemaakt in Engeland en is verkrijgbaar in drie smaken: Double Pepper Twist, Indian Spice Twist en Thai Chilli Twist.

En dan nu de test: zijn ze eigenlijk wel lekker? Het antwoord van mijn man en mij: yup, ze zijn lekker. Ik heb een voorkeur voor de Thai Chilli Twist, mijn man vind de Indian Spice Twist het lekkerst. De chips is knapperig en goed gekruid en niet te zout. De zakjes chips waren binnen no time op (oké, dat is misschien niet zo heel gezond, maar lekker was het wel), dus dit is voor herhaling vatbaar. Ik denk dat ik de volgende keer wat dip erbij ga proberen. Misschien een zelfgemaakte guacamole of hummus? Hmm, ik zie dat wel zitten. De chips is te koop bij Albert Heijn en kost €3,49 voor een zakje van 40 gram.

Wat is jouw favoriete verantwoorde snack?

Zo, die eerste maand is voorbij. De eerste maand van het nieuwe jaar was heftig en wat mij betreft mogen heftige tijden sowies snel voorbij gaan, haha.

Dat troosteten heeft nog enigszins aangehouden in de afgelopen maand. Inmiddels is de knop weer om en eet ik weer gezond. En oh ja, ik eet ook weer. Want hoewel ik gezond at, ik vergat ook wel eens te eten. Te druk met mijn werk, met verdrietig zijn, met jankontwijkend gedrag vertonen. Gewoon alles té. Té weinig eten is ook niet goed en dat merkte ik al snel. Gisteren nog, toen voelde ik me licht in mijn hoofd worden en bedacht me laat in de middag opeens dat ik alleen tijdens de lunch een boterham had gegeten en verder niks. Oeps!

Ik ben wel benieuwd hoe mijn mede-mini-maag eigenaren dat doen. Ik weet namelijk nog dat ik in het begin heel erg op de klok leefde en standaard zes keer at op een dag, maar gaandeweg de maanden verstreken werd ik soepeler. Niet alleen soepeler qua wat ik at, maar ook soepeler wanneer ik at. Honger (of trek) heb ik niet meer, dus dat is voor mij geen alarmbelletje wat ervoor zorgt dat ik ga eten. Heb jij daar ook last van?

En hoe doen jullie het met sporten? Ik mag eventjes niet heftig sporten vanwege knieproblemen, maar ik wil wel weer snel beginnen. Zijn er mensen die ook thuis sporten? En zo ja, wat doen jullie voor oefeningen? Misschien kijken jullie youtube filmpjes die jullie willen delen met mij en de rest van de lezers?

Anyway: ik ben weer back on track! En ik wil hier weer meer gaan bloggen. Vertel me ook meteen maar even waar jullie nog graag iets over willen weten of lezen 🙂

Eigenlijk mag het al niet meer, iemand gelukkig nieuwjaar wensen. En toch doe ik het. Want ik hoop dat jij een fantastisch 2015 gaat hebben.

Zelf heb ik een ontzettend naar einde van 2014 mee moeten maken: mijn moeder is vlak voor kerst overleden. Ik zit nu midden in de rollercoaster die rouw heet. En met rouw, verdriet of welke emotie dan ook komt: emotie-eten.

Als dame met overgewicht (ja, ik heb nog steeds zo’n 30 kilo overgewicht) weet ik als geen ander wat het is om mijn emoties weg te eten. Ik merk het ook tijdens de afgelopen weken. Waar ik normaal helemaal geen last heb van het laten staan van zoetigheden heb ik toch vaker een koekje of een snoepje gepakt. Het zijn er niet veel, maar toch: ik heb ze wel gegeten.

Nu het echte leven weer gaat beginnen en ik weer aan het werk ga en niet meer bij mijn vader logeer merk ik dat ik weer even streng voor mezelf moet zijn. Ik wil nog een kilo of twintig afvallen, maar dat gaat niet werken als ik zo hier en daar koekjes, snoepjes en chips blijf eten. Want hoewel ik maar kleine hoeveelheden kan eten: aankomen kan ik nog steeds. Als die kleine hoeveelheden bijna alleen maar bestaan uit slecht eten is het onvermijdelijk dat de weegschaal weer een hoger cijfer aan gaat geven.

Dit nieuwe jaar zal voor mij inhouden dat ik om moet leren gaan met het immens grote verlies van mijn moeder. Mijn rots in de branding, mijn heldin. Ze is er niet meer. Ik zal niet verzanden in eindeloos verdriet wat ik weg eet op de bank. Nee, ik ga haar trots maken en laten zien (áls ze het kan zien, wat ik meer dan hoop) dat ik die 20 kilo ook af kan vallen. Dat ik aan het einde van dit jaar niet alleen terug kijk op een heftig jaar, maar ook terug kijk op een gezond, waardevol en liefdevol jaar. Liefde voor mezelf en mijn man, voor de mensen om mij heen, voor mijn broers en zus, voor mijn vriendinnen, voor mijn vader.

Ik wens jou een liefdevol en gezond 2015 en hoop dat al je dromen uit mogen komen. Behalve die droom van het winnen van de jackpot, want die droom heb ik ook en er kunnen maar een paar mensen winnen natuurlijk 🙂

Vandaag zat ik naar foto’s te kijken van vroeger. Van mijn dikke periode. Van bijvoorbeeld mijn bruiloft. Van mij in mijn zwarte jurk. Stralend, maar toch ongelukkig met mijn lichaam. Diep van binnen huilde ik en ik had misschien best wel in het wit willen trouwen, maar ik durfde het niet. Of die foto’s van vakanties in verre oorden. Van vorig jaar in Vietnam, waar ik diep ongelukkig was omdat iedereen me uitlachte en me de dikke Amerikaan noemde. Poeh, dat was een dieptepunt zeg!

Toen ik de keuze maakte om geopereerd te willen worden om gezonder te worden dacht ik dat dat écht alleen maar was om langer te kunnen leven. Ik dacht dat ik vrede had met mijn dikke lichaam. Dat ik me goed voelde en dat alleen gezond worden de reden was om een gastric bypass te willen.

Inmiddels weet ik beter. Nu ik naar de foto’s van vroeger kijk zie ik hoe groot de verandering in mijn gevoel is. In mijn dikke leven voelde ik me eigenlijk ronduit ongelukkig. Ik had pijn, ik had altijd het gevoel dat mensen naar me keken, had het gevoel me constant te moeten verdedigen en liep altijd met mijn hoofd omlaag.

Nu ga ik zó anders door het leven. Ik voel me blij, ben gelukkig met mijn leven. Ik kan weer bewegen, hoef niet meer na te denken over of ik wel in een stoel pas of of ik de riem in het vliegtuig wel vast kan krijgen. Ik loop met mijn hoofd omhoog en als mensen naar me kijken denk ik opeens dat dat wel eens kan komen doordat ik gewoon een lekker wijf ben en heb ik geen nare gedachtes meer van ‘zie je wel, iedereen vindt me dik’.

Natuurlijk heb ik nog wel onzekerheden en rotdagen, maar die heeft iedereen. Wat ben ik blij met dit nieuwe lichaam en wat ben ik blij met de rust die ik voel. Die rust hè, die gun ik iedereen. Of je nou dik of dun bent, groot of klein. Rust is zo belangrijk in iemands leven. Wat je onzekerheid ook is, waar je ook mee zit. Probeer die rust te vinden. Berusting. Liefde voor jezelf. Liefde voor het leven.

Nu er een jaar verstreken is sinds mijn operatie was het vorige week tijd om mijn bloedwaarden te laten checken. Gedurende dit jaar heb ik al meerdere keren bloed laten prikken en er is nooit iets gevonden. Geen tekorten, geen te hoge waardes, helemaal niks.

Gisteren kreeg ik de uitslag van mijn bloedonderzoek. En wat denk je? Bijna al mijn waarden zijn perfect. Alleen mijn vitamine D kan wat omhoog (dat is nu 47 en ideaal is rond de 150), maar dat is ook het enige. Ik denk dat ik nog maar wat extra vitamine D ga slikken dan. Of ik moet gewoon op vakantie naar een extreem zonnig land, haha. Dat laatste zit er trouwens niet in, want ik ben door mijn vakantiedagen heen.

Het afgelopen jaar heb ik heel trouw mijn vitamines en maagbeschermers geslikt. Elke dag, punt. Zoals het hoort ook, want anders hadden mijn waarden er niet zo goed uit gezien. Ook heb ik vanwege mijn extreme haaruitval extra vitamine B complex geslikt en dat is ook te zien aan de bloedwaarden. Gelukkig maar, want zonder die extra vitamine B had het er misschien niet zo goed uit gezien.

Mijn advies voor mensen die een maagverkleinende operatie? Luister goed naar je lichaam. Vertrouw je het niet? Laat dan je bloed even prikken. Ik heb dat meerdere keren gedaan. Er kwam telkens niks uit, maar het nam wel heel veel onzekerheden weg.  Het is niet niks, die operatie en je zeker voelen over je nieuwe situatie is het beste cadeau wat je jezelf kunt geven.

Bijna twaalf maanden geleden kreeg ik mijn gastric bypass. Halleluja, wat is het afgelopen jaar eigenlijk snel gegaan zeg! Ik sta er versteld van hoe mijn leven al anders is geworden. En het kan alleen maar nóg beter worden!

Ik ben in het afgelopen jaar bijna vijftig kilo afgevallen. Dat is ontzettend veel! Ik wil nog zo’n twintig kilo afvallen, dus ik ben er nog niet, maar ik ben al zó ver gekomen.

Toch is het afgelopen jaar niet heel makkelijk geweest. Zo was ik de eerste maanden na de operatie ontzettend moe. Dit ging pas weg toen ik langzamer ging afvallen en ik meer vitamine B ging slikken. Ook heb ik enorme last van haaruitval. Mijn normaal zo volle bos is geslonken tot een mini-bosje. Als toppunt heb ik ook nog eens véél meer krullen dan ik had voor de operatie. Kleine kroes-achtige krullen. Grrr! Deze week maar eens naar de kapper om dat in orde te maken.

Ook heb ik erg moeten wennen aan mijn nieuwe leven. De eerste maanden heb ik letterlijk opnieuw moeten leren eten. Kijken wat ik aan kan, waar ik wel tegen kan en waar ik ziek van word. De producten waar ik misselijk van word heb ik geschrapt en de producten waar ik wel tegen kan eet ik met liefde. Eigenlijk mis ik helemaal niks. De eerste maanden had ik nergens behoefte aan, maar tegenwoordig eet ik wel eens nootjes of een handje chips. Gewoon, omdat het kan. En ik eet er niet teveel van, want dan word ik ziek. Tsja, goede stok achter de deur! Suiker probeer ik zoveel mogelijk te vermijden. Ik voel me beter zonder suiker en ik kan niet tegen te zoete producten. Ik heb nog wel eens een stukje taart proberen te eten, maar dat valt steevast verkeerd. Oké, dan maar geen taart. Ik mis het niet.

Zonder mijn gastric bypass zou ik niet zijn gekomen waar ik nu ben. Zonder de steun van mijn man, mijn familie, mijn vrienden, mijn collega’s en alle lieve mensen die ik ken van de online wereld was het allemaal een héél stuk moeilijker geweest. Daarom wil ik iedereen die me zo ongelooflijk goed heeft weten te steunen bedanken. Jullie betekenen heel veel voor me!

Onderstaande tekst publiceerde ik op mijn andere blog. Omdat ik hem hier ook vind passen plaats ik hem nogmaals:

Elke keer is het weer een gigantische drempel waar ik overheen moet. Sporten, ik haat het. En ik vind het eng om in het bijzijn van anderen te sporten. Ik heb het gevoel dat iedereen naar mij kijkt, naar die dikke in dat trainingspak. Naar die dikke met dat hoofd vol zweet. Naar die dikke met die vetribbels.

Jongens, wat een onzekerheden! Ik word er soms echt helemaal niet goed van! Afgelopen maandag opende er een sportschool bij mij om de hoek. Op de eerste verdieping van een nieuw zwembad is een zaal te vinden vol met apparatuur. Daar ben ik vanaf nu zo’n drie keer in de week te vinden. Want ja, ik heb me ingeschreven! Wat heb ik daar lang tegenaan lopen hikken zeg!

Na mijn maagverkleining heb ik nog wel een paar pogingen gedaan tot sporten. Al vrij snel na de operatie ging ik weer een rondje sportschool doen. Cardio en krachttraining deed ik. Totdat ik door het snelle afvallen zó moe was dat ik van voren niet meer wist dat ik van achteren nog leefde. Tot ik de dagen nauwelijks door kwam en ik blij was dat ik op kon staan, naar mijn werk kon gaan en weer thuis kon komen zonder dat ik in slaap viel.

Inmiddels zijn we een aantal maanden verder. Ik ben bijna 50 kilo afgevallen, ik ben niet meer zo belachelijk moe en ik kan me makkelijker bewegen. Geen enkel excuus meer om niet te sporten! Ik wil nog zo’n 25 kilo afvallen, dus ik heb nog een flinke weg te gaan, maar ik ga ervoor. Door naar de sportschool te gaan ben ik er van overtuigd dat ook die laatste 25 kilo er af zullen gaan. Uiteindelijk hoop ik zelfs te kunnen hardlopen, al vraag ik me af of ik dat in verband met mijn slechte knieën ooit zal kunnen.

Heb jij nog tips voor me?

Amerika. Het land van de enorme hoeveelheid te dikke mensen. Het land van de enorme hoeveelheden eten. Het land van de ENORME burgers en het land van de enorme porties.

Amerika, daar was ik een dag of tien. Afgelopen donderdag ben ik thuis gekomen van een heerlijke reis naar San Francisco, Yosemite Park en Highway 1. Het was ge-wel-dig! Amerika is fantastisch, maar ja… wat eet je met je mini-maag in het land der mega-porties?

Van tevoren maakte ik me eigenlijk best wel druk over het eten daar. Alles is zoveel, alles is zo groot, alles is zo vet. Maar gelukkig: in Amerika zijn ook een heleboel mensen op een absurde manier bezig met hun eten. En dan bedoel ik vooral: met niet eten, haha. Of gezond eten. Ik heb dus elke dag heerlijk en gezond gegeten. De meeste dagen deelde ik een maaltijd met mijn man, die geen vlees, maar wel vis eet.

Wat ik briljant vond is dat een maaltijd delen in Amerika héél normaal is. We kregen vaak de maaltijd al op twee borden verdeeld, soms kregen we het eten op één bord en twee borden voor ons erbij. Hartstikke handig!

Eén keer heb ik een salade besteld (waarvan ik meer dan de helft mee nam in een doggy bag voor de volgende dag) en één keer heb ik een hamburger besteld. Daarvan at ik alleen het vlees met een klein beetje tomaat en sla. Tsja, ik had zin in vlees, dus liet best veel liggen.

Als tussendoortje kocht ik vaak proteïnerepen bij de supermarkt. Echt, Amerika is een walhalla voor eiwitrepen! In elke supermarkt rijen en rijen aan repen die ik kon proberen. Zó fijn! Ik had eigenlijk een hele berg repen mee moeten nemen, maar daar heb ik niet meer aan gedacht.

Kortom: met een mini-maag kan je heel goed naar Amerika! Ik heb heerlijk gegeten (zelfs een hotdog, waarvan ik een hapje van het broodje at en voor de rest alleen de worst) en een maaltijd delen ging zelfs veel gemakkelijker dan hier in Nederland. Wat een heerlijkheid.

Wanneer mag ik terug?