Voordat het kerst was heb ik vaak over na gedacht. Hoe moet dat met kerst? ‘Vreten op aarde’, bergen lekkere dingen en ik met mijn mini-maag, dat is geen goede combinatie. Dácht ik.

Stiekem heb ik namelijk helemaal nergens last van gehad. Op kerstavond moest ik werken en at ik de door mijn werk verschafte maaltijd in twee keer op. Het toetje en het drinken sloeg ik over. Op eerste kerstdag heb ik de hele dag in huispak a la Roy Donders op de bank gehangen met mijn man. Series en filmpjes kijken, kopjes koffie drinken en ’s avonds pasta met champignon/kaas saus. Heerlijk!

En toen kwam het: tweede kerstdag. Deze dag begon met een brunch bij mijn familie aan zee. Eten eten eten met in totaal 11 mensen. Hártstikke gezellig. En wat bleek? Ik had helemaal geen moeite om dingen te laten staan. Mijn boterham deelde ik in vieren en op elk stukje deed ik ander beleg. Hoppa, hartstikke lekker. De chocolaatjes, stol en banketstaaf sloeg ik zonder moeite over om vervolgens ’s avonds te eten met mijn schoonfamilie. Ik vulde mijn ontbijtbordje met zorgvuldig geselecteerde hapjes van al het lekkere eten en at het heerlijk op. Deze keer had ik wel wat moeite met het overslaan van de door de Belgische familie mee genomen overheerlijke bonbons, maar ik bleef sterk en hield het bij een koffie verkeerd.

Gisteren genomen op het strand. 22 kilo lichter en een stuk energie rijker. Ik voel me heerlijk!

Kortom: ik heb het doorstaan en het was helemaal niet moeilijk! Wat fijn om tijdens kerst eens niet aan te komen, maar af te vallen! Wat heerlijk om me niet druk te hoeven maken of ik alles wel heb geproefd en wat heerlijk dat ik dankzij mindful eten zo ontzettend heb genoten van elke hap die ik at. Nadenken over je eten geeft zoveel meer plezier! Eten met genot, met  gedachten die alleen maar gaan over het ene hapje wat je eet. Met gevoel.

Yup, ik had die gastric bypass veel eerder moeten nemen!

Lieve lezers,

Via deze weg wil ik iedereen een fantastische kerst wensen. Geniet van deze dagen, samen met de mensen van wie je houdt.

Ook maak ik graag van de gelegenheid gebruik om jullie te bedanken voor de lieve woorden, ontzettend aardige mailtjes en leuke comments! Het doet me goed om te weten dat er zoveel mensen zijn die achter mij staan.

Liefs,

Marije

Woooohooo, het is bijna kerst! Dé tijd van het jaar waar ik heel lang naar uit kan kijken. Ik hou van de sfeer rondom kerst. Kerstboom in huis, cadeautjes kopen, gezellig met familie bij elkaar. Heerlijk!

Bij kerst hoort natuurlijk ook eten. Meestal veel eten. Je hoeft geen overgewicht te hebben om te weten dat iedereen vaak teveel eet met kerst. Ook jij, slanke medemens 🙂 Gek eigenlijk dat het er bij ‘hoort’. Zelf heb ik ook altijd teveel gegeten met kerst. Een lekker kerstontbijt bij kaarslicht, een goede lunch en een avondmaal met meerdere gangen. En dan laat ik de tussendoortjes, kerstbonbons en kerststaaf met warme choco nog achterwege.

Dit jaar zal alles anders zijn. Bij het ontbijt krijg ik niet meer dan 1 cracker weg en bij de lunch eet ik een boterham of twee crackers. Het diner zal ook heel anders worden. Voor mij geen drie gangen, maar één kleine gang. Dit jaar heb ik dan ook besloten om niet tegen het eten van anderen aan te kijken met het diner en brunch die ik met mijn familie ga nuttigen. We maken er een buffet van, waar ik lekkere hapjes kan kiezen en niet tegen lege borden aan hoef te staren. Ik heb er nu al zin in. Wat nou kerst is saai als je niks kunt eten? Misschien is het juist wel minder saai, want ik ga keihard genieten van elk hapje wat ik neem!

Hoe vier jij de kerst meestal?

Sinds ik geopereerd ben merk ik pas écht wat voor taboe er op een maagverkleinende operatie rust. Dat vind ik jammer, erg jammer.

Door mijn andere blog ben ik een tijdje erg actief geweest in het plus size wereldje. Acceptatie is het sleutelwoord van de plus size community. Niet alleen acceptatie van anderen, maar vooral acceptatie van jezelf. Je bent te zwaar, omarm het.

Natuurlijk ben ik helemaal vóór het omarmen van jezelf, of je nou dik, dun, blank, gekleurd, groot of klein bent. Ik hou ook van mezelf, of ik nou dik of dun ben. Wat me zo tegen het borst stoot is dat met het beslissen tot een operatie gedacht wordt dat ik voor the easy way out heb gekozen. Ik moet bekennen dat ik zelf ook wel eens zo gedacht heb en dat ook wel eens hardop heb gedeeld met mede-plus size dames, maar is het nou echt the easy way out? Ik vind van niet. De afgelopen 1,5 maand was heftig. Misschien wel de heftigste tijd van mijn leven.

Tegelijkertijd was het ook een periode van rust. Van omarmen van mijn nieuwe levensstijl. Van rust omdat ik nooit meer op dieet hoef. Vooral dat laatste, nooit meer op dieet hoeven, is heerlijk. En ja, ik hoef niet meer op dieet omdat ik simpelweg nooit meer teveel kan eten. Maar ben ik dan een slapjanus? Omdat ik via een operatie ervoor heb gekozen om nooit meer te kunnen overeten? Ik vind van niet. Ik vind mezelf juist sterk. Fuck dat taboe op een maagverkleinende operatie. Ik vaar er wel bij. Ik voel me goed. Stiekem gun ik het meer mensen dat ze nooit meer ongelukkig hoeven zijn omdat een dieet niet lukt. Dat ze nooit meer boos op zichzelf hoeven zijn. Reclame maken voor een maagverkleinende operatie zou ik nooit doen, maar ik kan wel zeggen dat het voor mij een Godsgeschenk is. Ik ben blij dat het bestaat. Dat er mensen zoals ik zijn die weer van zichzelf mogen gaan houden. Omdat ze het waard zijn.

Toen ik laatst op mijn werk was maakte ik wat grapjes over mijn mini-maag. Tsja, waarom zou ik er krampachtig over moeten doen?

Mijn collega stuurde me toen een chatbericht (jazeker, mijn werkgever is hip: we kunnen chatten ;-)) om te vertellen dat hij het zo tof vindt dat ik zo open ben over mijn operatie en hoe ik me daar over voel. Wat een mooi compliment van hem! Het maakte mijn hele dag goed.

Want hoewel ik wel weet dat ik open ben, het voelt ook wel fijn om van anderen te horen dat het gewaardeerd wordt. Zo wordt het geen taboe, maar blijft het normaal. Het enige wat ik wel lastig vind is dat met die openheid ook hele, in mijn ogen, onbeschofte vragen komen. Zo vroeg weer een andere collega me hoeveel ik eigenlijk weeg. Tsja, op zich een normale vraag, maar stiekem vind ik het wel onbeschoft. Want wat gaat het iemand aan wat ik weeg? Wat is de toegevoegde waarde daarvan? Ik heb dan ook maar aangegeven dat ik hem dat niet ging vertellen omdat ik dat te privé vind. Daarna verliep het gesprek wel wat ongemakkelijk. Ik denk dat hij wel door had dat hij een stap te ver was gegaan. Althans, hij was in mijn ogen te ver gegaan. Misschien vond hij het wel heel normaal?

Stof tot nadenken. Is openheid wel altijd goed? Zou ik niet wat geslotener moeten zijn?

Gisteren, 7 december, was het precies een maand geleden dat ik mijn gastric bypass kreeg. Een maand geleden al, wat is het snel gegaan!

De eerste weken vielen me stiekem wel een beetje tegen, maar ik begin steeds meer mijn draai te vinden. Inmiddels lukt het eten goed, weet ik steeds beter waar ik wel en niet tegen kan en ook drinken gaat goed. Het enige wat ik nog lastig vind is vooruit plannen als ik moet werken. Maar goed: ook dat komt wel weer goed. Ik moet gewoon wennen en het rustig aan doen.

Vandaag bekeek ik samen met mijn man de foto’s die we een paar keer per week maken.  Links is van 6 november, rechts van vandaag. Wow, wat een verschil! Inmiddels is er in totaal 16 kg af en dat is natuurlijk ook al hartstikke veel. Zelf merk ik het al aan mijn kleren, maar om zo de foto’s naast elkaar te zien doet me goed! Daarnaast voel ik me ook gewoon beter! Minder kortademig, meer energie (ook al ben ik nog wel wat moe van alles), happy.

Sinds ik geopereerd ben reageer ik bijzonder slecht op suiker. Ik word misselijk, krijg een dumping en voel me gewoonweg beroerd. Dit komt trouwens maar in 30% van de gevallen voor, dus ach: ik heb de jackpot 🙂

En ja, nu komt het: ik heb dus echt geen verstand van suikervrij koken! Muffins, bananencake, gewone cake, noem het maar op: het bevat allemaal suiker. Ik heb helemaal geen behoefte meer aan the real deal, maar ik vind het wel fijn om wel eens iets lekkers te kunnen nemen. Gewoon, omdat het kan.

Heb jij voor mij een lekker recept of heb jij dé tip qua kookboek? Let me know!

De afgelopen 1,5 week woog ik exact hetzelfde. Er ging niks af, er kwam niks bij. Ik begon me bijna zorgen te maken, al weet ik natuurlijk wel dat iedereen een keertje stil staat qua afvallen. Ook weet ik dat veel eigenaren van een gastric bypass dit hebben. Ik had alleen niet verwacht dat ik al zó snel stil zou komen te staan!

Natuurlijk zou ik niet elke dag op de weegschaal moeten staan en ik heb ook met mezelf afgesproken om het niet te doen, maar ik kon het niet laten. En dan is elke ochtend die teleurstelling bijna tastbaar. Damn, waarom val ik niet meer af? Het is niet alsof ik teveel at, haha.

Maar: vanmorgen gaf de weegschaal een daling van 400gram aan! Zie je wel, ik kan het nog, dat afvallen! Ik heb weer vertrouwen in mijn lichaam. Het komt wel goed.

Mijn eerste werkdag na de operatie zit er weer op. Gisteren heb ik vier uurtjes doorgebracht op de alarmcentrale waar ik werk. Wat hartverwarmend was waren de lieve reacties en vragen toen ik de afdeling op kwam lopen. Ik kon duidelijk zien dat er heel veel mensen waren die met me mee geleefd hebben. Dat merkte ik tijdens mijn verblijf thuis al door de bossen bloemen, berichtjes en kaartjes, maar zo in levende lijve voelt het toch extra speciaal.

Qua eten is het ook wel weer even een omschakeling. Mijn ontbijt thuis was te gehaast, dus ik had last van het eten wat haar weg naar mijn maag moest vinden. Iets te snelle hapjes achter elkaar, misschien niet te tijd genomen om goed te kauwen.

Op mijn werk kwam ik er achter dat ik mijn melk was vergeten mee te nemen. Oké, geen ramp, ik had gelukkig nog een bakje yoghurt met wat banaan mee. Dat kon ik tussen de bedrijven door rustig opeten als tussendoortje. Om 12 uur was het voor mij alweer tijd om naar huis te gaan, dus lunchen deed ik thuis.

Poeh, die dag ben ik goed door gekomen. Het was vermoeiend en ik bracht de hele middag door op de bank, maar ik heb het gedaan. Over het eten moet ik nog wel wat beter gaan nadenken. Misschien wat melk, yoghurt en Optimel in de koelkast zetten op mijn werk zodat ik in ieder geval aan mijn eiwitrijke tussendoortjes kom. Crackers kan ik óf in de kantine eten óf ik kan ze zelf mee nemen. Goh, wat een gedoe eigenlijk, zo’n ritme weer vinden. Ach, als dat het enige is… 🙂

Na 20 dagen vrij te zijn geweest ga ik woensdag weer aan het werk.

Hoewel ik erg uit kijk naar lekker kletsen met mijn collega’s en, oh ja, tussendoor keihard werken, ben ik ook wel nieuwsgierig naar hoe het allemaal zal gaan.

Hoe ga ik het doen met eten? Zal mijn pauze lang genoeg zijn om mijn eten naar binnen te werken? Zal ik niet vergeten te eten? Vooral dat laatste is nog best wel een ding, want ik heb gewoon geen honger. Echt helemaal geen honger. Kan jij het je voorstellen om geen honger te hebben? Nee? Voordat ik geopereerd was kon ik het me ook niet voorstellen. Hoewel het nu realiteit is moet ik er wel een beetje aan wennen.

Hoe gek is het om geen honger te hebben? Om geen écht totaal geen oog te hebben voor vette meuk, chips en chocola? Yup, heel gek. Eigenlijk ben ik daar natuurlijk ontzettend blij om. Mijn leven stond voor de operatie in het teken van eten en nog meer eten en nu staat het vooral in het teken van genoeg eten. Bijzonder.

Ik ben zó dankbaar voor de uitvinder van deze operatie, haha. Ik ben zó blij met mijn keuze om de operatie te ondergaan. Mijn leven ziet er nu al heel anders uit en dat vind ik fijn. Natuurlijk zal ik het heus niet altijd leuk vinden, maar ik ben op weg naar een gezonder lichaam en ik kijk er enorm naar uit me weer normaal te kunnen bewegen. Om weer te kunnen wandelen, om lekker te fietsen en de hele avond te kunnen dansen bij een concert. De eerste concerten staan trouwens alweer in de planning. In december ga ik, weliswaar met zitplaatsen, naar Anouk. In april naar Justin Timberlake en in juni naar, jawel, One Direction, haha. Vooral die laatste vind ik hilarisch omdat ik vroeger een diehard Boyband fan was. Ik ben benieuwd hoe het zal zijn om als ‘ouwe’ tussen de tieners te staan 😉

Goed, einde relaas! Wat ik eigenlijk met dit artikel wilde zeggen? Dat ik toe ben aan de volgende stap: weer aan het werk gaan! Bring it on!