Gisteren ging ik samen met twee vriendinnen naar een sushi restaurant. All you can eat. Met een mini-maag. Dus.
Voor het eerst sinds de operatie liep het water me in de mond op de momenten dat ik aan sushi eten dacht, dus dat ik hoe dan ook mee ging stond vast. Maar hoeveel kan ik dan eten? Zit ik de hele tijd het eten uit de mond van de dames te kijken? Wat als ik me niet lekker voel na het eten?
Uiteindelijk viel het allemaal reuze mee. Het eten ging goed, ik had geen behoefte om de sushi uit de stokjes van mijn tafelgenoten te vissen en ik kon wat meer eten dan de vier stukjes die ik van te voren dacht te kunnen eten. Wel voelde ik me na een uurtje niet helemaal lekker. Een verhoogde hartslag, licht in mijn hoofd, beetje misselijk. Duidelijk een dumping, maar omdat ik in een restaurant zat kon ik er niet aan toe geven. Waarom had ik daar last van? Ik denk dat het kwam door de zoute sojasaus. Teveel zout wordt té snel opgenomen in mijn bloed, met als gevolg die dumping. ‘Gelukkig’ had ik het al eerder mee gemaakt en raakte ik niet in paniek.
Ga ik nog een keer sushi eten? Yup! En dan laat ik de sojasaus achterwege 😉
Ik ben wel benieuwd hoe de mede-eigenaren van een mini-maag omgaan met uit eten gaan. Laat je het helemaal achterwege? Deel je je eten met een tafelgenoot? En vraag je in een all you can eat restaurant of je de kinderprijs mag betalen?
Geniet van jullie zondag!
Ik ken wel mensen die hun kaartje laten zien en dan inderdaad de kinderprijs kunnen betalen. In het begin at ik vaak met mijn zoontje of vriend mee en betaalde dan alleen een extra couvert (bij Van der Valk bv). Maar meestal bestel ik gewoon een voorgerecht als hoofdgerecht of bij een All You Can Eat doe ik 2 rondes mee en kies dan wat kleine gerechten die ik echt lekker vind… kan er nog steeds heel erg van genieten. Het zijn vaak juist de tafelgenoten die er meer moeite mee hebben en bang zijn dat je honger zit te lijden. Hahahahaha!
Je kaartje laten zien? Wat voor kaartje? Die heb ik niet, haha. Ik heb gisteren de volle mep betaald en hoorde later dat iemand met gbp de kinderprijs betaalde, vandaar de vraag 🙂
Een voorgerecht als hoofdgerecht is ook wat ik wil gaan doen als ik weer eens écht uit eten ga 😉 Let jij dan ook nog op voldoende eiwitten en dergelijke?
Grappig trouwens: de ober vroeg me wel 4 keer of ik écht geen toetje wilde, haha. Schattig!
In Nieuwegein krijg je een kaartje dat je bij je kunt dragen, waarop onder meer in het Engels vermeld staat dat je een gastric bypass hebt. Mocht je dan bv op vakantie in het ziekenhuis terecht komen dan kun je dat kaartje overhandigen en kunnen ze daar indien nodig contact opnemen met de afdeling chirurgie van het Antonius. En ik heb dus al een paar keer gehoord dat mensen dat kaartje ook gebruiken als ze uit eten gaan. Soms scheelt het natuurlijk aanzienlijk en zeker in het begin eet je gewoon net zo veel (en soms zelfs minder) dan een kind. 🙂
Vorige week hadden we een brunch met een heel uitgebreid buffet. Heb een halve wrap met zalm genomen en een klein stukje brood met carpaccio. En aan het einde een stukje spekkoek en een klein glaasje met chocomousse. De ene keer let ik echt heel goed op en heel soms kies ik ook gewoon iets wat ik écht lekker vind zonder aan alle voorschriften te denken. 😉
Ah, zal eens kijken of ik ergens zo’n kaartje op kan snorren. Niet omdat ik niet teveel wil betalen, maar ook omdat het handig is als er iets met me gebeurt. Dan weten de artsen in ieder geval dat ik een GBP heb 😉
Keuzes maken is altijd goed natuurlijk en soms moet je ook gewoon iets lekkers nemen. Dat doen ‘normale’ mensen ook, haha.
Wat fijn dat het, op die vervelende dumping na dan, zo goed is gegaan! Was erg benieuwd hoe je het zou hebben!
Thanks! Lief van je! Zo’n dumping is een stuk minder vervelend als je er écht niet aan toe wil en kan geven 🙂