Ruim vier maanden na de operatie is het tijd om de balans op te maken.

De statistieken:

• Ik ben 33 kilo afgevallen
• Ik verlies mijn haar als een malle
• Ik heb drie kledingmaten kleiner
• Ik kan veel beter traplopen
• Ik kan langer achter elkaar wandelen zonder last van mijn voeten of rug te krijgen
• Ik heb een schoenmaat kleiner
• Ik ben aldoor moe
• Ik zie er stralender uit

Kortom: er zijn goede kanten en negatieve kanten te benoemen. Het is bizar om voor te stellen dat ik al 33 pakken suiker lichter ben. Dat ik 66 flesjes Spa die ik altijd in mijn tas had minder hoef mee te zeulen. Dat ik al drie kledingmaten kleiner draag.

In de spiegel zie ik steeds meer de vrouw die ik me van binnen voelde. Want ook al was en ben ik veel te zwaar, ik vóel me niet te zwaar. Ik voel me een slanke vrouw van 32. Een vrouw die alles wil, maar niet veel kan. Ik kan nu steeds meer, dus gaat mijn lichaam steeds meer richting de vrouw die ik in mijn hoofd ben. De vrouw die vroeger sportte als een gek, de vrouw die parachute wil springen. Gewoon, een jonge gezonde vrouw.

Het is gek om te beseffen dat ik hoe dan ook nog meer af zal gaan vallen. Dat ik gewoon zeker weet dat ik nóg gezonder zal gaan worden. Waar ik de afgelopen jaren altijd last had van een winterdepressie heb ik dit jaar totaal geen problemen gehad. Mijn daglichtlamp gebruik ik om me op te maken, niet meer als therapie haha.

Langzaamaan komt het normale leven weer terug. Ik vind mijn ritme en ik weet steeds beter waar ik wel en niet tegen kan. Waar ik nog wel heel erg aan moet wennen is het moe zijn. Continu moe. Poeh, dat is irritant zeg! Het is niet dat ik hele dagen slaap, maar meer dat ik gewoon niet echt wakker word. Gapend kom ik de dag door. Nou ja, als dat het enige is?