Vandaag zat ik naar foto’s te kijken van vroeger. Van mijn dikke periode. Van bijvoorbeeld mijn bruiloft. Van mij in mijn zwarte jurk. Stralend, maar toch ongelukkig met mijn lichaam. Diep van binnen huilde ik en ik had misschien best wel in het wit willen trouwen, maar ik durfde het niet. Of die foto’s van vakanties in verre oorden. Van vorig jaar in Vietnam, waar ik diep ongelukkig was omdat iedereen me uitlachte en me de dikke Amerikaan noemde. Poeh, dat was een dieptepunt zeg!

Toen ik de keuze maakte om geopereerd te willen worden om gezonder te worden dacht ik dat dat écht alleen maar was om langer te kunnen leven. Ik dacht dat ik vrede had met mijn dikke lichaam. Dat ik me goed voelde en dat alleen gezond worden de reden was om een gastric bypass te willen.

Inmiddels weet ik beter. Nu ik naar de foto’s van vroeger kijk zie ik hoe groot de verandering in mijn gevoel is. In mijn dikke leven voelde ik me eigenlijk ronduit ongelukkig. Ik had pijn, ik had altijd het gevoel dat mensen naar me keken, had het gevoel me constant te moeten verdedigen en liep altijd met mijn hoofd omlaag.

Nu ga ik zó anders door het leven. Ik voel me blij, ben gelukkig met mijn leven. Ik kan weer bewegen, hoef niet meer na te denken over of ik wel in een stoel pas of of ik de riem in het vliegtuig wel vast kan krijgen. Ik loop met mijn hoofd omhoog en als mensen naar me kijken denk ik opeens dat dat wel eens kan komen doordat ik gewoon een lekker wijf ben en heb ik geen nare gedachtes meer van ‘zie je wel, iedereen vindt me dik’.

Natuurlijk heb ik nog wel onzekerheden en rotdagen, maar die heeft iedereen. Wat ben ik blij met dit nieuwe lichaam en wat ben ik blij met de rust die ik voel. Die rust hè, die gun ik iedereen. Of je nou dik of dun bent, groot of klein. Rust is zo belangrijk in iemands leven. Wat je onzekerheid ook is, waar je ook mee zit. Probeer die rust te vinden. Berusting. Liefde voor jezelf. Liefde voor het leven.