Onderstaande tekst publiceerde ik op mijn andere blog. Omdat ik hem hier ook vind passen plaats ik hem nogmaals:

Elke keer is het weer een gigantische drempel waar ik overheen moet. Sporten, ik haat het. En ik vind het eng om in het bijzijn van anderen te sporten. Ik heb het gevoel dat iedereen naar mij kijkt, naar die dikke in dat trainingspak. Naar die dikke met dat hoofd vol zweet. Naar die dikke met die vetribbels.

Jongens, wat een onzekerheden! Ik word er soms echt helemaal niet goed van! Afgelopen maandag opende er een sportschool bij mij om de hoek. Op de eerste verdieping van een nieuw zwembad is een zaal te vinden vol met apparatuur. Daar ben ik vanaf nu zo’n drie keer in de week te vinden. Want ja, ik heb me ingeschreven! Wat heb ik daar lang tegenaan lopen hikken zeg!

Na mijn maagverkleining heb ik nog wel een paar pogingen gedaan tot sporten. Al vrij snel na de operatie ging ik weer een rondje sportschool doen. Cardio en krachttraining deed ik. Totdat ik door het snelle afvallen zó moe was dat ik van voren niet meer wist dat ik van achteren nog leefde. Tot ik de dagen nauwelijks door kwam en ik blij was dat ik op kon staan, naar mijn werk kon gaan en weer thuis kon komen zonder dat ik in slaap viel.

Inmiddels zijn we een aantal maanden verder. Ik ben bijna 50 kilo afgevallen, ik ben niet meer zo belachelijk moe en ik kan me makkelijker bewegen. Geen enkel excuus meer om niet te sporten! Ik wil nog zo’n 25 kilo afvallen, dus ik heb nog een flinke weg te gaan, maar ik ga ervoor. Door naar de sportschool te gaan ben ik er van overtuigd dat ook die laatste 25 kilo er af zullen gaan. Uiteindelijk hoop ik zelfs te kunnen hardlopen, al vraag ik me af of ik dat in verband met mijn slechte knieën ooit zal kunnen.

Heb jij nog tips voor me?